Ή μάλλον σε… decadence (παρακμή;). Δεν κατάλαβα ποτέ το λογοπαίγνιο. Μάλλον –καθώς στην επιλογή των γραμμάτων του τίτλου το «Deca» γράφεται με ορθά στοιχεία και το «dance»– υπονοεί κάτι άλλο. Τι να είναι αυτό το… Deca; Εστω. Ηδη από την εκτυφλωτική άφιξη στο Ηρώδειο της Ομάδας του Οχάντ Ναχαρίν (1999), τίτλος του έργου δεν υπήρχε. Τότε τιτλοφορήθηκε στον Τύπο, όχι στο έντυπο πρόγραμμα, «Anaphase», από το τρίτο έργο του 1993, από το οποίο υπήρξε απόσπασμα μαζί με άλλα 4, που καταγράφονταν στη σειρά. Μωσαϊκό, λοιπόν, από 5 έργα ή collage ή montage, όπως προτιμάτε. Ετσι συνέχισε την πορεία της η υπέροχη Μπατσέβα Κόμπανι με τίτλο έργου πια «Decadance». Ομως το 2014, στο Μέγαρο Μουσικής, όπως και τώρα, τα υπέροχα Grands Ballets Canadiens de Montreal παρουσίασαν μια αναβίωση σχετική με τίτλο «Minus One», 7 χορογραφίες του Οχάντ Ναχαρίν. Και οι 7 «Μείον Μία» (;) λειτούργησαν έξοχα.
Στο «προδοτικό» δορυφορικό κανάλι Mezzo, να, μια εβδομάδα πριν φτάσει το Batsheva Young Ensemble στο Μέγαρο Μουσικής (1/12), το κυρίως συγκρότημα στο Παρίσι παρουσίαζε το original «Decadance». Ή αυτό που εμείς ονομάζουμε original (βλέπετε σημείωμά μου στην «Κ» 11/12). Γίνεται σαφές ότι τα αποσπάσματα, τα κομμάτια, οι ψηφίδες από τις διάφορες χορογραφίες του Οχάντ Ναχαρίν εναλλάσσονται κατ’ επιλογήν και δημιουργούν ένα νέο ψηφιδωτό, από 11 παλαιότερα έργα. Δυστυχώς, από τα γνωστά, αγαπητά και σπαρταριστά πρωτότυπα έμειναν μόνο το «Sway» του Ντιν Μάρτιν (με την πρόσκληση θεατών στη σκηνή για να χορέψουν τσα-τσα και ρούμπα με τους χορευτές) και το εξωφρενικά πρωτότυπο, μεγαλοφυές (από τις πολύ μεγάλες στιγμές του χορού του 20ού αι.) κομμάτι με τον θίασο μαυροντυμένο και καπελωμένο να κάθεται σε ημικύκλιο στη σκηνή, να εκτινάσσεται ρυθμικά σε εμβατηριακούς ρυθμούς ενός τραγουδιού (παραδοσιακού;) για να καταλήξουν σε ένα βασανιστικό… στριπτίζ. Δύο πραγματικά show stoppers. Τα υπόλοιπα, φέτος, να ήταν αποτέλεσμα της επινόησης της Gaga (όχι της λαίδης) από τον χορογράφο ενός κινησιολογικού συστήματος μιας δικής του πρωτοποριακής «γλώσσας», όπως είπε ο ίδιος ο Ναχαρίν στην Ι. Τουλιάτου («Το Βήμα», 29/11); Εμένα με κούρασε. Ισως να τη βαρέθηκα κιόλας.