Μας αποκαλύφθηκε, ο Κωνσταντίνος Ρήγος, πριν από καμιά 25αριά χρόνια στους τότε διαγωνισμούς χορογραφίας του Δήμου Αθηναίων, βραβείο Ραλλού Μάνου. Στο θέατρο Κνωσσός (ο υπογράφων στη γνωμοδοτική επιτροπή) και να σου, ένας νεαρός άγνωστος, τολμηρός, ίσως θρασύς, αυτοτιτλοφορούμενος χορογράφος να λαβαίνει μέρος με ένα πρωτόλειο αλλά και άκρως ενδιαφέρον χοροθεατρικό δρώμενο. Εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό, οι δύο υπέροχες κυρίες απ΄το πλάι μου έτρεξαν στα παρασκήνια. Η κ. Ζουζού Νικολούδη και η κ. Ντόρα Τσάτσου. Έπεισαν τον Κώστα να πάει να γραφεί στην Κ.Σ.Ο.Τ.. Και πήγε. Σύμπτωση να βρεθώ και εγώ εκεί ως πρόεδρος του Δ.Σ. και να παρακολουθώ μεταξύ άλλων την πορεία και τις διπλωματικές εξετάσεις του; Παρεπιπτόντως, τα προηγούμενα έτη ο Ρήγος πήρε δεύτερο και πρώτο βραβείο στον περί ου ο λόγος διαγωνισμό.
Ο Κώστας ήταν χάλια στο μπαλέτο, έκτακτος στη χορογραφία, στο όποιο modern, στους αυτοσχεδιασμούς, στην έκθεση και στις μουσικές επιλογές. Τα υπόλοιπα αποτελούν ένα από τα πιο σοβαρά κεφάλαια στην ιστορία του νεοελληνικού χορού. Μετά απογοητευτικά πρωτόλεια («Μήπως είστε της εκδρομής;»), πέρασε σε απίθανης δυσκολίας προϋπάρχοντα ‘μοντέρνα’ μπαλέτα, όπως «Οι Γάμοι» του Στραβίνσκι, για τους οποίους ο αείμνηστος Γιάννης Μέτσης επανέλαβε πλειστάκις ότι δεν πίστευε στη μουσικότητα του χορογράφου. Και λίγο μετά στο «Δάφνις και Χλόη» του Ραβέλ, όπου το αυτό, και πολλά άλλα, επανέλαβε ο υπογράφων.
Η ομάδα του, Χοροθέατρο Οκτάνα συνάντησε την πανελλήνια και αργότερα την παγκόσμια αναγνώριση από την Κολομβία και τη Βενεζουέλα στη Σουηδία, τη Γαλλία, το Ισραήλ κ.α. Κάποια στιγμή αποτέλεσε μέρος του Κ.Θ.Β.Ε. και η Ελλάς απέκτησε, παράλληλα με το Μπαλέτο της Ε.Λ.Σ., την ‘κρατική’ της ομάδα σύγχρονου χορού. Ήταν πολύ καλό για να κρατήσει. Κάποια διεύθυνση από τις πολλές που εναλλάσονται στο Κ.Θ.Β.Ε. τη διέλυσε.
Όμως ο Ρήγος είχε ήδη δημιουργήσει την «Ωραία Κοιμωμένη» και τη «Μνήμη των Κύκνων», παραλλαγές των κλασσικών του ρεπερτορίου, ενώ ο «Καρυοθραύστης» θα φτάσει αρκετά χρόνια αργότερα στην Αθήνα για να συμπληρωθεί η τριλογία του Τσαϊκόφσκι. Είκαδε, λοιπόν, ο Ρήγος ασχολήθηκε και με πολλά άλλα: φωτογραφία, στήσιμο προγραμμάτων νυχτερινών κέντρων, σκηνοθεσίες έργων του Εθνικού αλλά και του ‘ελεύθερου’ θεάτρου και δικών του θιάσων σε μιούζικαλ κ.ά. και πάντα με κάποιες χορογραφίες σε όπερες ή κλασσικούς. Πώς έφτασε στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»; Στο επόμενο.