«Στην Ελλάδα τον Ράσελ Μάλιφαντ τον γνωρίσαμε όταν χόρεψε στο Ηρώδειο παρέα με τη μοναδική Συλβί Γκιλέμ στην παράσταση «Push»». Από διαφημιστικό σχόλιο στον Τύπο. Σφάλμα. Ο Μάλιφαντ είχε ήδη έρθει στην Ελλάδα, στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, τέλη 1990 αρχές 2000, 2 ή 3 φορές. ‘Παλιός φίλος’ ο Ράσελ; Τον είχα γνωρίσει στην Πλατφόρμα Αγγλικού Χορού, για πρώτη φορά τότε στα ’90s εκτός Λονδίνου, στο Νιούκαστλ. Τον … ψηφίσαμε για πρόσκληση, αυτόν και την ομάδα της Γιολάντ Σνέιθ, μαζί με την εκπρόσωπο των πολιτιστικών του Βρετανικού Συμβουλίου, κ. Κομποθέκρα απεσταλμένοι και οι δυο στην Αγγλία. Η Γιολάντ ήρθε στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών, ο Ράσελ στην Καλαμάτα πάντα με τον απαραίτητο … συνένοχο των θεαμάτων του, εξαιρετικό σχεδιαστή φωτισμών (light designer) Μάικλ Χουλς, και τη σύζυγό του, την ελληνικής καταγωγής – και εκ Μεσσηνίας – Ντέινα Φούρας. Ήρθαν, λοιπόν, και ξαναήρθαν.
Μάλιστα, μια φορά η κυρία ήταν … ολίγον έγκυος και ο μελλοντικός ευτυχής μπαμπάς της είχε σκαρώσει μια ειδική χορογραφία! Φυσικά, με τους φωτισμούς του Μάικλ. Έξοχες εμπειρίες. Δεν με εξέπληξε στο Ηρώδειο με την Συλβί. Επανέλαβε τη μεγάλη επιτυχία του, εκείνη που χορεύει με τη σκιά του να πολλαπλασιάζεται στο φόντο και μια καινούρια χορογραφία, από αυτές που έχει στο τσεπάκι του. Πάντα καλαίσθητες, ‘κλασσικής’ – modern άποψης, ειδικά προσαρμοσμένες για τις εκάστοτε ‘συν-ενόχους’ του. Στο Μέγαρο Μουσικής (19/3) παρουσίασε ένα τρίπτυχο με γενικό τίτλο «Conceal/Reveal». «Αποκρύπτω/Αποκαλύπτω» ή μάλλον «Απόκρυψη/Αποκάλυψη»; Εορτάζοντας τα 20χρονα της ομάδας, αυτά τα 3 κομμάτια … αποκάλυψαν έναν συγκεκριμένο καμβά και μια σαφή ένδειξη της χορογραφικής άποψης και πορείας των 2 δημιουργών. Ναι! Του χορογράφου και του light designer. Πάντα ευγενικά, με αργή κινησιολογική χάρη, χωρίς βίαιες γυμναστικές, αθλητικές εξάρσεις, εκτοξεύσεις, εκτινάξεις. Όμως τα πολλά σκότη, όσο και αν ‘ζωγράφιζαν’ ή ‘φωτογράφιζαν’ τοποθετήσεις στο χώρο κάπου κούρασαν. Το σόλο της Ντέινα, σε μένα φάνηκε ‘παλιό’, ενώ το φινάλε, ένα κουιντέτο με τίτλο «Piece No. 43» ήταν μακρύτερο του ευπρόσδεκτου. Αντίθετα, το πρώτο έργο «Broken Fall» για 3 χορευτές αποδείχτηκε ένα αδιαμφισβήτητο διαμάντι από αυτά που σπάνια συναντούμε σε οιαδήποτε έκφανση του ‘modern dance’.