Δαιμόνια, πνευματώδης, σπιρτόζα, αεικίνητη. Καταλαβαίνεις στα πρώτα λεπτά ήδη της κουβέντας μαζί της γιατί τη διάλεξε για πρώτη του χορεύτρια και εν συνέχεια για δασκάλα στη σχολή του και εντέλει για να συνεχίσει το έργο του ο Ιγκόρ Μοϊσέγιεφ. Καλλιτεχνική διευθύντρια και με τη συνολική ευθύνη του ομώνυμου μπαλέτου, η Ελένα Σερμπακόβα (Elena Shcherbakova) υπερασπίζεται παθιασμένα το έργο του δασκάλου και μέντορά της. Δεν διστάζει να σηκωθεί πάνω κατά την κουβέντα μας για να μου δείξει τι εννοεί. Δεν είναι η φιγούρα της εύθραυστης μπαλαρίνας που περίμενα να συναντήσω. Χειμαρρώδης, ξεχειλίζει από ζωντάνια, ακόμη και τα αγγλικά που μιλάει είναι αυτά που ταιριάζουν στο ταμπεραμέντο της, σου δίνει πράγματι να καταλάβεις με όλη αυτήν τη σφύζουσα σωματική της έκφραση αρκετά παραπάνω απ’ αυτά που λέει. Την είδα πριν από τις παραστάσεις του Ηρωδείου της περασμένης εβδομάδας, ενώ στις 4, 5 και 6 Ιουλίου η φημισμένη ομάδα των χορευτών της θα παρουσιάσει το έργο της στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Σε λίγο καιρό θα αρχίσει το μπαλέτο τούς εορτασμούς των 80 ετών λειτουργίας του και εκείνη βρίσκεται με τρεις διαφορετικούς ρόλους στους κόλπους του από το 1969. Το καινούργιο, λέει, είναι το παλιό που έχει ξεχαστεί. Η αρχέγονη δύναμη της μουσικής, τα ασφαλή μονοπάτια της κάθε εντόπιας παράδοσης, αναδημιουργημένα μέσα από τη χορογραφική σφραγίδα και φιλοσοφία του Μοϊσέγιεφ και γαλουχημένα με ιδανικά πανανθρώπινης σύνδεσης, αγάπης, αλληλεγγύης. Η Ελένα Σερμπακόβα πιστεύει ότι η σκηνή ανήκει στους νέους, παραδέχεται την τραυματική και επίπονη, σωματικά, ζωή του χορευτή. Από το χωνευτήρι του διονυσιακού χορογραφικού συγκρητισμού του Μοϊσέγιεφ έχουν ξεφύγει οι ινδικοί χοροί που λένε μια ολόκληρη ιστορία με κάθε τους συμβολική κίνηση και δεν μπορούν να «περάσουν» στο κοινό που δεν είναι μυημένο στην αλήθεια τους.