«Οι χορευτές βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη σχεδόν όλη την ώρα», εξομολογείται ο διάσημος χορευτής Σεργκέι Πολούνιν σε ένα σημείο της συνέντευξής του. «Μας βοηθάει να γινόμαστε καλύτεροι», συμπληρώνει. Αυτή η κλεφτή ματιά στον καθρέφτη, η ανασφάλεια και ταυτόχρονα η σιγουριά που υποδηλώνει είναι κάτι που βλέπουμε στις πρώτες σκηνές στο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του 27χρονου πολυβραβευμένου χορευτή, που βγήκε στις αίθουσες την περασμένη Πέμπτη, λίγες ημέρες πριν από την εμφάνισή του με την καταξιωμένη μπαλαρίνα Νατάλια Οσίποβα στην Αθήνα, στο θέατρο «Παλλάς» (1, 2 και 3/12).
«Ο χορευτής» του Στίβεν Κάντορ ακολουθεί τον Πολούνιν σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας από την ουκρανική γενέτειρά του μέχρι την άνοδό του στην κορυφή του βρετανικού Royal Ballet και την πτώση του, σαν ένας καθρέφτης για τον ίδιο. «Δεν σας κρύβω ότι ήταν μια αποκάλυψη για μένα, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου από αυτή την εμπειρία. Ηταν ένα ξάφνιασμα που το είδα από την πρώτη στιγμή θετικά», τονίζει στην «Κ» ο κ. Πολούνιν.
Ενα αστέρι γεννιέται
Η οικογένειά του είδε από νωρίς το ταλέντο του νεαρού Σεργκέι και δεν υπολόγισε θυσίες για να διεκδικήσει ο γιος τους ένα καλύτερο μέλλον μέσω του χορού. Στα 8 του χρόνια μετακομίζει στο Κίεβο και μένει με τη μητέρα του σε ένα δωμάτιο όσο σπουδάζει στο Χορογραφικό Ινστιτούτο, ενώ ο πατέρας του φεύγει στην Πορτογαλία και η γιαγιά του στην Ελλάδα για να καλύπτουν τα δίδακτρα. Το 2003 με υποτροφία του Ιδρύματος Νουρέγιεφ ο νεαρός χορευτής συνεχίζει στην ακαδημία του Royal Ballet και, χωρίς να γνωρίζει λέξη αγγλικά, προπονείται ασταμάτητα και πειθαρχημένα ώσπου γίνεται σολίστ, και το 2010 κατακτά τη θέση του νεότερου πρώτου χορευτή στα 19 του χρόνια. Προσπαθούσε, όπως εξομολογείται στην ταινία, να ενώσει ξανά την οικογένειά του. Οι κριτικές είναι διθυραμβικές για το νέο αστέρι του μπαλέτου, τον παρομοιάζουν με τον Νουρέγιεφ και τον Νιζίνσκι και τα φλας αστράφτουν μέχρι τη στιγμή που εκείνος τα γκρέμισε όλα.
Το 2012 ανακοίνωσε την παραίτησή του από το Royal Ballet, προκαλώντας σοκ στον κόσμο του χορού. Τweet και φωτογραφίες από ξέφρενα πάρτι, φήμες για χρήση ναρκωτικών και δηλώσεις ότι ήθελε να εγκαταλείψει τον χορό κυκλοφόρησαν στον Τύπο. Από νέος Νουρέγιεφ έγινε πολύ γρήγορα το «κακό παιδί» του μπαλέτου. Ο χωρισμός των γονιών του, η ψυχολογική και συναισθηματική πίεση του επαγγελματικού χορού τον οδήγησαν απέναντι από εκείνο που αγαπούσε. Ηταν μόλις 21 ετών. Σήμερα, έπειτα από μια περίοδο αναζήτησης, ο Σεργκέι Πολούνιν έχει αφήσει αυτή την εποχή πίσω του και δεν νιώθει καθόλου το enfant terrible του μπαλέτου. «Δεν είμαι καν σίγουρος τι σημαίνει κακό παιδί. Είμαι μια χαρά, τα έχω καλά με τον εαυτό μου», αναφέρει στην «Κ». Ενας από τους παράγοντες που καθόρισαν την επιστροφή του στον χορό, αν και ποτέ δεν έφυγε πραγματικά, όπως λέει, ήταν η συμμετοχή του στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Take me to church» του Αντριου Χόζιερ που αριθμεί εκατομμύρια θεάσεις στο YouΤube.
«Ποτέ δεν άφησα τον χορό. Ο χορός είναι ο τρόπος μου να είμαι ζωντανός. Ομως, όταν έφυγα από το Royal Ballet, το βιντεοκλίπ ήταν μια αιτία να σκεφτώ και να αποφασίσω πολύ ξεκάθαρα ότι ανήκω στη σκηνή και στον χορό. Πουθενά αλλού, σε κανέναν άλλο χώρο δεν θα ήμουν ο εαυτός μου ούτε θα αισθανόμουν τόσο πλήρης», μας λέει.
Μαζί από το 2015
Εναν χρόνο αφότου εκείνος έφυγε από το Royal Ballet, η πρίμα μπαλαρίνα τον Μπολσόι εγκατέλειπε τη Ρωσία και γινόταν μέλος του βρετανικού συνόλου, διεκδικώντας «καλλιτεχνική ελευθερία». Η Νατάλια Οσίποβα και ο Σεργκέι Πολούνιν ερωτεύθηκαν στις πρόβες της «Ζιζέλ» και από το 2015 είναι ζευγάρι στη ζωή και στον χορό, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο, όπως εξομολογείται ο 27χρονος σούπερ σταρ. «Στην αρχή ήταν πραγματικά δύσκολο για μένα. Ο χρόνος όμως που περνά βοηθάει να λειανθούν οι όποιες διαφορές. Είμαστε επαγγελματίες χορευτές με δυναμικές προσωπικότητες και αγάπη ο ένας για τον άλλο και πάνω απ’ όλα για τον χορό. Στο τέλος της ημέρας, οι όποιες διαφωνίες έχουν λυθεί», σημειώνει.
Στην Αθήνα θα παρουσιάσουν μαζί χορογραφίες των Ράσελ Μάλιφαντ και Αρθουρ Πίτα, ενώ η κ. Οσίποβα θα παρουσιάσει τη χορογραφία του Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι με δύο εξαιρετικούς σολίστες. «Ο κάθε χορογράφος δούλεψε χωρίς να γνωρίζει τη χορογραφία των άλλων, δεν είχε ιδέα για το στυλ που υιοθέτησε ο συνάδελφός του. Ετσι, όχι μόνο θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ξεχωριστά από το κοινό, αλλά μου δίνουν την ευκαιρία να εκφραστώ διαφορετικά, ακολουθώντας κάθε φορά τον μοναδικό τρόπο της χορογραφίας. Είναι μια πολύ αναζωογονητική διαδικασία», τονίζει ο κ. Πολούνιν.
Για τον ίδιο, πάντως, δεν υπάρχει το δίλημμα μεταξύ σύγχρονου ή κλασικού χορού. «Στον κλασικό χορό έβρισκα πιο εύκολα τα πράγματα. Τα έκανα πάντα από παιδί. Στον σύγχρονο μαθαίνω πράγματα από την αρχή. Δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να αποφασίσω εάν θα συνεχίσω κλασικό ή σύγχρονο. Ζω την κάθε μέρα σαν να είναι μοναδική και αποδέχομαι τις προκλήσεις», καταλήγει.