Κι ας αποκάλεσαν την τελευταία του εκδήλωση «Tomorrow». Κι ας επιμένουν στο Hellenic Dance Company. Εδώ είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε, το λέω με χαρά και …υπερηφάνεια ένα εξαιρετικό ελληνικό συγκρότημα διεθνούς βεληνεκούς. Θα μπορούσα να πω με τόλμη ότι αν το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δεν συγκρίνεται εύκολα με αντίστοιχα της αλλοδαπής, η Ομάδα της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (Κ.Σ.Ο.Τ.) συγκρίνεται και πλειστάκις υπερέχει. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει με αυτή την Company, αλλά θα έπρεπε να ενισχυθεί, ώστε να ξεπεράσει τα σύνορα και να μας εκπροσωπήσει στο εξωτερικό. Της αξίζει. Και αξίζει και σε μας.
Στην τελευταία εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής (2/12) παρουσιάστηκαν 5 δημιουργίες ισάριθμων χορογράφων. Έναρξη με την κλασική και μόνιμη στο ρεπερτόριο ‘αρχαϊκή’ χορογραφία της Μάρθας Γκράχαμ «Βήματα στο Δρόμο», απόσπασμα από το «Χρονικό» (1936) -που βλέπουμε πάντα με πολύ ενδιαφέρον εγκρίνοντας την εκτέλεση. Από τα 4 καινούρια νέα έργα ξεχώρισα τις «Προσόψεις» του Αντώνη Φωνιαδάκη. Η μουσική του Φίλιπ Γκλας και το έμψυχο υλικό φάνηκε να εμπνέει τον δημιουργό, που έστησε μια ενεργειακή, αθλητική σειρά από εξαιρετικές και πρωτότυπες εικόνες. Μπράβο.
Κάπου με μπέρδεψε και με κούρασε η Γιασμίν Βαρντιμόν με το «Tomorrow» -«Αύριο». Να το επιτέλους! Ίσως να φταίει και το … ανακάτεμα των μουσικών επιλογών, από Μότσαρτ και Βάγκνερ σε Μπράιαν Ίνο, κ.α. Κλείνοντας το πρώτο μέρος της παράστασης, προσέχω ότι μέχρι τώρα δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να διακριθούν σε σόλι ή ντουέτα κάποιοι χορευτές. Είναι η τακτική της Company; Ή εμμένουν στην προβολή του συνόλου; Επαναλαμβάνω ήταν έξοχο. Και μετά από ένα αρκετά συμβατικό «Special Gala», ειδικά για την προκειμένη περίπτωση και τη συγκεκριμένη ομάδα από τον χορογράφο Τόνο Λάτσκι, που υπήρξε στέλεχος της ομάδας του Άκραμ Καν, φτάνουμε στην εξαιρετική χορογραφία του «Vertical Road» (κατακόρυφος δρόμος; Ή πορεία προς τα πάνω; Προς τα κάτω; Άσχετο). Έτσι έκλεισε θριαμβικά η παράσταση του δικού μας Hellenic Dance Company. (3/12)