Η σκηνή λιτή, σαν ένα ονειρικό τοπίο, σε προϊδεάζει για ένα ταξίδι στην πηγή του χορού, ένα προσωπικό ταξίδι στο… «ΑΝΩΝΥΜΟ», όπως είναι ο τίτλος της παράστασης. Διακρίνονται μόνο ηλεκτρικές «πυγολαμπίδες», καθώς «πετούν» στον αέρα δημιουργούν μία εικαστική μαγεία (σκηνογραφία και εικαστική επιμέλεια Βασίλης Γεροδήμος). Οι επτά χορευτές πειραματίζονται πάνω στη χορογραφία. Σε ένα σημείο είναι σαν να βγάζουν σέλφι, σε άλλο σημείο σαν να χορεύουν έναν παραδοσιακό χορό και τη στιγμή που ο καθένας διαπιστώνει ότι έχει πιάσει το χέρι του άλλου, τα χέρια απομακρύνονται, η αλυσίδα σπάει. Μήπως υπονοείται ο φόβος του ανθρώπου στη σύνδεση, στη δέσμευση; «Ολες οι ερμηνείες επιτρέπονται. Το πιο σημαντικό είναι ο θεατής να απεμπολήσει την προσδοκία του να κατανοήσει τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης, να αφεθεί και να διαπιστώσει εάν μπορεί το σώμα του να κουνηθεί βλέποντας την παράσταση», λέει στην «Κ» η Σταυρούλα Σιάμου. «Επί της ουσίας η παράσταση παράγεται από τους επτά ερμηνευτές», παρατηρεί η χορεύτρια, η οποία έχει ήδη διανύσει σημαντική διαδρομή στον χορό από τότε που αποφάσισε, στα 20 της, να σπουδάσει στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης αντί να ολοκληρώσει τις σπουδές Ιστορίας – Αρχαιολογίας στο Παν. Αθηνών. Σε μία ώριμη στιγμή πλέον, πειραματίζεται και με την υποκριτική καθώς συμμετείχε πρόσφατα στην παράσταση «Ρομπ/Rob» του Ευθύμη Φιλίππου. «Παράλληλα, κάνω μία άλλη καριέρα –ίσως και δυσκολότερη– ως μητέρα δύο παιδιών», λέει.
«Οταν η τεχνολογία καθορίζει τη ζωή και τις σχέσεις μας, μήπως έρχεται η ώρα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή;» ρωτά η χορογράφος της παράστασης Τζένη Αργυρίου. Η ίδια έχει αξιοποιήσει την τεχνολογία, εντάσσοντάς την στις προηγούμενες δουλειές της. «Την τελευταία δεκαετία η πλειονότητα των έργων που δημιούργησα βασίστηκε κατ’ εξοχήν στον διάλογο των παραστατικών τεχνών και των media arts. Η χρήση των μέσων όλα αυτά τα χρόνια άνοιξε πολλούς δρόμους στη φαντασία μου και αυξήθηκαν τα εργαλεία με τα οποία “μπορούσα” να επικοινωνήσω. Στα περισσότερα projects η παρουσία του σώματος του ερμηνευτή λειτούργησε ως ένα μέσο που κατοικεί μέσα σε μία κατασκευασμένη ψηφιακή πραγματικότητα», σημειώνει η ίδια.
Στο «ΑΝΩΝΥΜΟ» η Τζένη Αργυρίου ανατρέχει σε μια εποχή κατά την οποία το καλλιτεχνικό έργο δεν ήταν επώνυμο, αλλά μια πρακτική που έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά και συνέβαλε στη συνοχή των κοινωνιών. Βουτάει στην έκφραση των κοινωνιών και στους χορούς τους, που βασίζονται στην ανθρώπινη επαφή, στο κράτημα, στη συνοχή της ομάδας, στη χαρά που μοιράζεται. Και καλεί το κοινό να πάρει μέρος σε αυτό το μοίρασμα.
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Συγγρού 107, 24-27 Μαΐου, 8.30 μ.μ. Την Παρασκευή 25/5, μετά την παράσταση θα γίνει συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές.