Χορός, μουσική, ακροβατικά, θέατρο, τσίρκο, βίντεο, ειδικά εφέ: όλα σε μία παράσταση που κρατάει 35 χρόνια, για ένα από τα πιο εμβληματικά σχήματα του είδους. «Για την ακρίβεια 38 χρόνια», με διορθώνει στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο Μόζες Πέντλετον, επικεφαλής χορογράφος και «ψυχή» των ΜΟΜΙΧ, οι οποίοι σύντομα (19-23/6) θα επισκεφθούν την Αθήνα για μια επετειακή παράσταση που αναμένεται συναρπαστική.
«Θα είναι ένας συγκερασμός διαφόρων έργων από το παρελθόν συν 3 καινούργια, δημιουργημένα ειδικά για την Αθήνα. Ολα αυτά τα χρόνια συνεχίζουμε να είμαστε ζωντανοί, ενεργητικοί. Ανθρωποι έρχονται και φεύγουν στην ομάδα, όμως η πρόκληση είναι πάντα ίδια: να κάνεις τα καλά έργα ακόμα καλύτερα, να διατηρείς τον ενθουσιασμό και την ενέργειά σου», λέει ο Αμερικανός καλλιτέχνης. Η δημοφιλία βέβαια των ΜΟΜΙΧ χτίστηκε σταδιακά, από τις ρηξικέλευθες χορογραφίες της αρχής μέχρι τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, όπου «έντυσαν» την τελετή λήξης. Το κλειδί φαίνεται πως ήταν πάντα η δημιουργική φαντασία αλλά και το πολυπολιτισμικό τους στίγμα, που τους επέτρεπε να συνδέονται με ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
Ο Μόζες Πέντλετον νιώθει άρρηκτα συνδεδεμένος με τη φύση, κοντά στην οποία κατοικεί τα περισσότερα χρόνια της ζωής του.
«Το καλό με τις παραστάσεις των ΜΟΜΙΧ είναι πως δεν υπάρχει ο περιορισμός της γλώσσας. Εδώ κυριαρχεί η εικόνα, η πνευματικότητα· παίζουμε με τη φαντασία των ανθρώπων, δημιουργώντας μια εμπειρία ιεροτελεστίας. Η ιδέα της ιερότητας είναι πολύ ελληνική, όπως και αυτή του να χρησιμοποιείς το θνητό σώμα για να συνδεθείς με το μη ανθρώπινο, το πνευματικό», επισημαίνει ο Πέντλετον, ο οποίος δίνει ύψιστη σημασία στην ατμόσφαιρα των παραστάσεών του, προχωρώντας και λίγο… παραπάνω: «Αν ήταν στο χέρι μου, θα ανέβαζα κάπως τα επίπεδα οξυγόνου στην αίθουσα της παράστασης, ώστε να επεκτείνουμε έτσι τα όρια της αντίληψής μας, κάτι ανάλογο κάνουν ούτως ή άλλως εδώ και αιώνες στις θρησκευτικές τελετές με τα αρωματικά κ.λπ. Είναι βέβαια και θέμα ψευδαίσθησης. Κάποτε σε μια συναυλία του Πίτερ Γκάμπριελ έκαιγαν διάφορα αρώματα και όλοι είχαμε πειστεί ότι ήταν μαριχουάνα».
Ο ρόλος της φύσης
Τεράστιο ρόλο στις δημιουργίες του Μόζες Πέντλετον και της ομάδας του παίζει η φύση. Ο ίδιος άλλωστε, κατ’ επιλογήν, ζει και εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στην εξοχή. «Μόλις κλείσουμε το τηλέφωνο, θα πάω για τη βόλτα μου στο δάσος, να ακούσω τους ήχους του και να δω τις αντανακλάσεις στη λίμνη. Είμαι μεγαλωμένος από τη φύση και η ομάδα μας είναι θεμελιωμένη στα δέντρα, στο νερό, τους βράχους, στο βουβό φως, όλα συνδεδεμένα τελικά με την ανθρώπινη μορφή», λέει εκείνος σχετικά. Παρόμοια αφετηρία έχει και το σόου που θα παρακολουθήσουμε στο Μέγαρο Μουσικής. «Στην Ελλάδα θα δημιουργήσουμε ένα λουλούδι. Θα το χτίσουμε σταδιακά οπτικά και έπειτα θα το μετακινήσουμε μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Τα πάντα, τέλος, θα συνδεθούν με έναν χορό φωτός, που είναι ένα εντελώς νέο κομμάτι του σόου».
Πώς βρίσκεται όμως αυτή η χρυσή ισορροπία μεταξύ μουσικού και οπτικού θεάματος, ώστε να παραχθεί ένα σύνολο σαν τα θαυμαστά που παρουσιάζουν οι ΜΟΜΙΧ; «Εξαρτάται από τη μουσική. Αν παίζεις αφρικανικά κρουστά ή κλασική τζαζ για παράδειγμα, είσαι ήδη στο κλίμα. Μερικές φορές χρησιμοποιώ τη μουσική για να αναλύσω το συλλογικό θυμικό, γενικώς όμως πιστεύω στη “συναισθησία” ως τρόπο οργάνωσης του έργου – μια διαρκή πρόκληση απέναντι σε όλες τις αισθήσεις του θεατή», καταλήγει ο Μόζες Πέντλετον.