Καιρό είχε να ακουστεί στην Αθήνα το διπλό Κοντσέρτο για βιολί και τσέλο του Μπραμς. Μαζί με το Τριπλό Κοντσέρτο του Μπετόβεν υπήρξε άλλοτε ένα από τα δημοφιλέστερα της μουσικής φιλολογίας, σήμερα όμως έχει σχεδόν εξαφανιστεί από την αθηναϊκή μουσική ζωή. Επέστρεψε στις 23 Νοεμβρίου στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής με σολίστες τον Αρσένη Σελαλμαζίδη (βιολί) και τον Αστέριο Πούφτη (τσέλο), ενώ την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών διηύθυνε ο Στέφανος Τσιαλής.
Συνολικά οφείλει να μιλήσει κανείς για μια επιτυχημένη ερμηνεία, κυρίως επειδή ο Τσιαλής με την ορχήστρα απέδωσε πειστικά το ύφος και την αισθητική της τελευταίας αυτής συμφωνικής σελίδας του Μπραμς, η οποία γράφηκε το 1887. Ηταν μία εποχή κατά την οποία ο συνθέτης είχε εξοικειωθεί αρκετά και με τα δύο σολιστικά όργανα που προβλέπει το κοντσέρτο, καθώς πρόσφατα είχε συνθέσει γι’ αυτά σημαντικά έργα μουσικής δωματίου. Ωστόσο, η μάλλον χλιαρή υποδοχή του έργου από την κριτική, τον απέτρεψε από επόμενα, ανάλογα εγχειρήματα. Το συγκεκριμένο έργο θέτει στους δύο σολίστες κυρίως εκφραστικές, παρά δεξιοτεχνικές απαιτήσεις. Αξιοποιώντας την εμπειρία που διαθέτει ήδη ως σολίστ αλλά και ως μουσικός συνόλων δωματίου, ο γεννημένος στη Ρωσία Αρσένης Σελαλμαζίδης ανταποκρίθηκε με επιτυχία στο ζητούμενο, διαμορφώνοντας τις φράσεις με πλαστικότητα, ευγένεια και ακρίβεια και συνεισφέροντας έναν ήχο ασφαλή και ομοιογενή. Πιο συγκρατημένος υπήρξε ο Αστέριος Πούφτης, κορυφαίος Β΄ στα τσέλα τη Κρατικής, ενώ η μουσική διεύθυνση του Στέφανου Τσιαλή διασφάλισε την αρχιτεκτονική του έργου και το σφρίγος της μουσικής.
Περίπου σύγχρονη προς το διπλό Κοντσέρτο του Μπραμς είναι η Πέμπτη Συμφωνία του Ντβόρζακ, έργο το οποίο παρουσιάζεται πολύ σπανιότερα. Γράφτηκε το 1875, αλλά ακούστηκε μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα. Η απόφαση να παρουσιαστεί από την Κρατική αποδείχθηκε από κάθε άποψη ευτυχής, καθώς αφενός το έργο είναι ενδιαφέρον χωρίς όμως να ανήκει στα δημοφιλέστερα του συνθέτη, και αφετέρου αποτελεί καρπό της κεντροευρωπαϊκής παράδοσης του τελευταίου τέταρτου του 19ου αιώνα, με τη μουσική της οποίας είναι καλύτερα εξοικειωμένοι η ορχήστρα και ο καλλιτεχνικός της διευθυντής.
Ετσι, στο πρώτο μέρος της Συμφωνίας ο Τσιαλής πρόβαλε τον ποιμενικό χαρακτήρα της μουσικής και, κρατώντας υπό έλεγχο τη δυναμική, ανέδειξε τον λυρισμό του. Σκιαγράφησε με ευαισθησία τη διάθεση νυχτερινού, αλλά και τη μελαγχολία που χαρακτηρίζει το δεύτερο μέρος. Η μεγάλη έκπληξη ήταν το σκέρτσο, που ακολούθησε, καθώς δεν δόθηκε με την τευτονική ζωηράδα παλαιότερων αναγνώσεων σε ανάλογα μέρη, αλλά ξεχώρισε για τη χορευτική και κάπως παιχνιδιάρικη διάθεση της ανάγνωσης. Αντίστοιχα, το τελευταίο μέρος διέθετε πάθος, ενώ ταυτόχρονα οι μεγαλόπρεπες φράσεις φάνταζαν χωρίς περιττό στόμφο. Συνολικά ένα καλά συντεθειμένο πρόγραμμα με ερμηνείες που θα ευχόταν κανείς να ακούει συχνότερα.