Οταν πριν από 32 χρόνια η Αλκηστις Πρωτοψάλτη μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Ανδρέα Βουτσινά έκαναν τη «Λεωφόρο Α», ξάφνιασαν το κοινό της εποχής συνδυάζοντας το καλό τραγούδι με εγκάρδια διασκέδαση. Ενα πρόγραμμα έξω καρδιά με άριστο υλικό. Το ζητούσε και η εποχή. Την εγκαρδιότητα που όλοι μοιραζόμασταν. Σήμερα όλα μοιάζουν πολύ μακρινά. Σαν να πρόκειται για μια άλλη χώρα και ίσως να είναι.
Σε μια εποχή που μας στενεύει όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχικά, φεύγοντας από το Gazarte νιώθεις ότι με την παράσταση της «Σε απευθείας σύνδεση» η Πρωτοψάλτη δεν έχασε τίποτα από εκείνη την εγκαρδιότητα των περασμένων δεκαετιών. Μέσα σε δυόμισι ώρες ανέτρεξε στο ρεπερτόριό της αλλά και σε τραγούδια άλλων, με απρόβλεπτες αλλά ποτέ επιδεικτικές ενορχηστρώσεις, παίζοντας όχι μόνο με το λαϊκό, αλλά και με την μπόσα νόβα, το μάμπο, το σουίνγκ ακόμη και την ντίσκο. Με το ταλέντο μιας ομάδας νέων μουσικών, οι οποίοι μοιάζουν να το χαίρονται όσο και η ίδια.
Κατά έναν τρόπο αριστοτεχνικό, οι αμέτρητες ώρες πρόβας και πειραματισμών που προηγήθηκαν είναι καλά κρυμμένες κάτω από την τρυφερότητα, το κέφι, το συναίσθημα που τόσο αυθόρμητα και γενναιόδωρα ξεχειλίζουν από τη σκηνή αλλά με χαλαρή διάθεση.
Τα πιο ωραία «Λαϊκά» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου έμοιαζαν σαν να μετέφεραν τα πνευστά από τα Βαλκάνια στη Νέα Ορλεάνη. Το «Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω» του Μανώλη Χιώτη έγινε σουίνγκ, ενώ στο «Θεός αν είναι» του Μπρέγκοβιτς η Πρωτοψάλτη «χάιδεψε» το ακροατήριο με τρεις κιθάρες.
Απελευθερωμένη και χαλαρή όσο ποτέ, χόρευε, έπαιζε τύμπανα και κιθάρα, κατέβαινε από τη σκηνή στην πλατεία, ανέβαινε στους εξώστες. Επαγγελματίας μουσικός που τιμά την τέχνη της και τιμά το ίδιο φιλότιμα το κοινό που τη συντροφεύει, έκανε πράξη ό,τι τη συγκινεί: το τραγούδι θέλει σανίδι να φθαρεί και κορμιά για να το ζήσουν.