Δεν είναι εύκολη δουλειά η μετατροπή της «Κερένιας κούκλας» σε λιμπρέτο. Ο Γιάννης Σβώλος, έμπειρος λιμπρετίστας, λέει ότι «προβάλλει ισχυρές αντιστάσεις» εξαιτίας του ιδιαίτερου χαρακτήρα του στη δομή και στη γλώσσα. Και όμως, ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και το παράξενο βιβλίο του, που σκανδάλισε τα αθηναϊκά ήθη πριν από έναν αιώνα, βρίσκεται ακέραιο σε αυτή τη νέα του εκδοχή: μια σύγχρονη όπερα σε δύο πράξεις που ανεβαίνει στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ.
Ο Χρηστομάνος, ο μοναχικός, ασθενικός, διανοούμενος, αλλά και ενθουσιώδης θεατράνθρωπος, υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση των ελληνικών γραμμάτων. Δεν πρόλαβε να δει την «Κερένια κούκλα» να εκδίδεται, πέθανε πρόωρα λίγο νωρίτερα. Το μυθιστόρημα άρχισε να δημοσιεύεται σε συνέχειες στην εφημερίδα «Πατρίς» το 1908, αλλά το θέμα θεωρήθηκε τόσο τολμηρό και αισθησιακό, ομοίως και η ρωμαλέα δημοτική των συνοικιών που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας, ώστε το κοινό εξανέστη. Ομως σήμερα ο Χρηστομάνος θα ήταν ευτυχής: το μυθιστόρημά του, που ποτίζει με τη θλίψη των καταραμένων συγγραφέων του 19ου αι. την αθηναϊκή μπελ επόκ, διαβάζεται όλο και περισσότερο. Και διαρκώς ανανεώνει το κοινό του.
Η όπερα, σε σύνθεση Τάσου Ρωσόπουλου και σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, φέρνει στη σκηνή τον ίδιο τον συγγραφέα δημιουργώντας έναν ονειροπόλο χαρακτήρα. Ολα τα πρόσωπα ζωντανεύουν κινούμενα σε ένα σύμπαν σκοτεινό και απόκοσμο. Ομως ο αττικός ήλιος λάμπει και προκαλεί πάθη. Από τα πιο δυνατά σημεία της παράστασης το γλέντι του καρναβαλιού και ο τσακωμός των γυναικών της γειτονιάς, μεταφέρουν απολύτως το πνεύμα του έργου: λυρικό μελό, γκόθικ ατμόσφαιρα και μαζί ο ερωτισμός μιας οργιαστικής φύσης, η πρόκληση της ίδιας της ζωής.