06.30
Πριν ακόμη χτυπήσει το ξυπνητήρι, το κλείνω για να μη μισήσω τη μουσική που πάει να ακουστεί. Για την ακρίβεια, αντί να το κλείσω, παίρνω την πρώτη και τελευταία αναβολή που χωράει πια στα πρωινά και σε ολόκληρη τη μέρα μου. Ακολουθούν αυτοματοποιημένες κινήσεις. Φτιάχνω στα γρήγορα πρωινό, καφέ, και φεύγω τις περισσότερες φορές τρέχοντας, γιατί ακόμη και αν είμαι έτοιμη από ώρα, πάντα βρίσκω τρόπο να καθυστερώ τελευταία στιγμή.
08.00
Φτάνω με το μετρό στο σημείο όπου συναντώ τις φίλες μου-συμφοιτήτριες και εναλλάξ σοφέρ της παρέας. Τις περισσότερες φορές είμαι φορτωμένη βιβλία, ιατρικά αξεσουάρ και… παρτιτούρες. Μετά την πρώτη καλημέρα και μια γρήγορη ανταλλαγή νέων φτάνουμε στο μάθημα.
10.00
Είμαι πολύ ευτυχισμένη όσα πρωινά μάς διδάσκουν άνθρωποι που με εμπνέουν. To πρωινό μάθημα δεν είναι τότε μαρτύριο. Ωρα για διάλειμμα. Η είσοδος του νοσοκομείου γεμίζει φίλους. Ευκαιρία να τα πούμε. Λίγο πριν συνεχίσουμε το μάθημα, ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο Διαδίκτυο. Εκείνη την ώρα βρίσκω μηνύματα από την Αναστασία που προσπαθεί να με πείσει να πάμε γυμναστήριο, από τον Γιώργο που μεταξύ άλλων μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για το φαγητό και γελάμε άπειρα με τη λαιμαργία μας, την Ελένη που συχνά διηγείται με λόγια ή εικόνες τις πρωινές περιπέτειες της Τίκας και της Λίλυ (δύο υπέροχα γατάκια), τη Στέλλα και τη Βίκυ που ανέχονται και αυτές το χιούμορ και την τρέλα μου και, δυστυχώς, τον περισσότερο καιρό είμαστε μακριά λόγω σπουδών, όπως και από τον μεγάλο αδελφό μου – το καμάρι μου, που μένει πια στη Γερμανία για να συνεχίσει τις σπουδές του στο πιάνο. Η σκέψη τους και μόνον αρκεί για να ομορφύνει η μέρα. Κάπου εκεί πρέπει να χωρέσουν και τηλέφωνα, emails και προγραμματισμός για όλα όσα «τρέχουν».
14.00
Φτάνω σπίτι και όταν έχω χρόνο μαγειρεύω περιμένοντας τον μικρότερο αδελφό και αξιολάτρευτο συγκάτοικό μου. Αν είμαι τυχερή ή αν έχω φτιάξει κάτι από τα αγαπημένα του, μπορεί και να ανταλλάξω το μαγείρεμα με κάποια από τις υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού.
17.00
Ωρα να κάνω τις ασκήσεις του τραγουδιού σπίτι. Πόσο αστείες ακούγονται άραγε αυτές οι διαδικασίες στους ανυποψίαστους γείτονες; Αμέσως μετά φεύγω για πρόβα.
18.00
Πρώτος σταθμός η Λυρική και το «Sweet Movie» του Μάνου Χατζιδάκι.
19.30
Φτάνω στο σπίτι της Κατερίνας Πολέμη, με την οποία αυτόν το καιρό ετοιμάζουμε την παράστασή μας που ανεβαίνει από 7 Μαρτίου στο Κρεμλίνο, που με περιμένει με την Ολγα και την Πίκο, το πιο γλυκό και σκανταλιάρικο πλάσμα, που με τα γαβγίσματά της πότε συμφωνεί με τις υπέροχες ιδέες της κοριτσοπαρέας και πότε μας χαρίζει κρίσεις νευρικού γέλιου με τα νάζια της την ώρα που προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε και να τραγουδήσουμε.
21.30
Η ώρα περνάει γρήγορα όταν ασχολείσαι με όσα αγαπάς. Η τελευταία διαδρομή της ημέρας προς το σπίτι. Μέχρι να φτάσω παίρνω τηλέφωνο τους γονείς μου ή τους φίλους που μου λείπουν.
22.30
Επιτέλους, λίγη χαλάρωση μετά το μπάνιο, παρέα με το βραδινό φαγητό και ίσως κάποιο επεισόδιο από σειρές που βλέπουμε κατά καιρούς με τον αδελφό μου.
23.30
Κανονικά πρέπει να βρω δυνάμεις να διαβάσω, αλλά, πρακτικά, ακόμη κι αν ανοίξω βιβλίο για μελέτη δεν θα καταφέρω πολλά. Καμιά φορά καταφεύγω σε άλλα βιβλία, αυτά που δανείζομαι από τις βιβλιοθήκες των φίλων μου (αγαπημένη, καινούργια συνήθεια).
00.30
Απορώ πώς δεν με έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μου ακόμη. Τυλίγομαι με τα σκεπάσματα και θυμάμαι κάτι πολύ απλό, αλλά χρήσιμο, που διάβασα παλιά και τις νύχτες, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, έρχεται στη σκέψη μου: «Fall asleep with a dream and wake up with a purpose». Στο φόντο το ραδιόφωνο παίζει και σύντομα έχω αποκοιμηθεί.
Η Δήμητρα Σελεμίδου εμφανίζεται μαζί με την Κατερίνα Πολέμη στον Σταυρό του Νότου (Θαρύπου 37) τις Πέμπτες 4 και 11 Απριλίου.