Μετά την έξοχη Κινέζα βιολονίστρια Τιάνγουα Γιανγκ, ένας ακόμα τακτικός προσκεκλημένος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών επανήλθε: στις 17 Μαΐου στην πρώην αίθουσα Φίλων της Μουσικής ο Ισραηλινός αρχιμουσικός Γιοάβ Τάλμι διηύθυνε έργα Σένμπεργκ, Βέμπερ και Μπραμς.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα από τα πλέον διάσημα έργα του εξπρεσιονισμού, τα «Πέντε κομμάτια για ορχήστρα» του Σένμπεργκ στην εκδοχή του 1949, η οποία φέρνει την ενορχήστρωση στα μέτρα κανονικής συμφωνικής ορχήστρας σε σχέση με την αρχική γραφή του 1909 για πολύ μεγάλο σύνολο. Πρόθεση του συνθέτη, ο οποίος στις αρχές του 20ού αιώνα αναζητούσε μια νέα γλώσσα, ήταν η «φωτεινή, αδιάκοπη εναλλαγή χρωμάτων, ρυθμών και διαθέσεων». Ο εκδότης του Σένμπεργκ επέμενε για εμπορικούς λόγους να δοθούν τίτλοι στα κομμάτια και ο συνθέτης υπάκουσε απρόθυμα. Ο Τάλμι κινήθηκε αδιαφορώντας για τα εξωμουσικά, εστιάζοντας στην (καθαρά μουσική) ουσία της σκέψης του Σένμπεργκ. Το πρώτο κομμάτι ξεχώρισε για τις μεγάλες εντάσεις δυναμικής και έκφρασης, το δεύτερο ήρθε ως λυρική αντίστιξη που υπογραμμίστηκε από τη διαφάνεια με την οποία αποδόθηκε και από την αποφασιστική συμβολή της τσελέστας, το τρίτο κομμάτι, που χαρακτηρίζεται από απίστευτη ηχοχρωματική παλέτα, απέκτησε μυστηριακό χαρακτήρα χάρη στη σχεδόν ιμπρεσιονιστική ερμηνεία του Τάλμι, το ζωηρό τέταρτο υπήρξε αιχμηρό, ενώ στο τελευταίο η ερμηνεία του Ισραηλινού αρχιμουσικού συνδύασε τον λυρισμό με τη δύναμη της έκφρασης.
Η συνέχεια υπήρξε λιγότερο επιτυχημένη. Απαιτείται ένας ιδιαίτερα ικανός πιανίστας προκειμένου το «Συναυλιακό κομμάτι» για πιάνο και ορχήστρα του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ να ηχήσει πειστικά, καθώς πρόκειται για έργο που φέρνει αυθόρμητα στον νου την περίφημη φράση του αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄ –αν ποτέ την είπε– μετά την πρεμιέρα της όπερας
«Η απαγωγή από το σεράι» του Μότσαρτ: «Υπερβολικά πολλές νότες!». Το έργο του Βέμπερ είναι ένας πραγματικά ατελείωτος χείμαρρος από νότες στο πλαίσιο μιας μάλλον διακοσμητικής παρά εκφραστικής γραφής, που έχει ανάγκη αφενός από έναν πιανίστα ικανό να αποδώσει με ακρίβεια και καθαρότητα το μουσικό κείμενο ώστε να αναδειχθεί η λαμπρότητά του, αφετέρου ικανό να δώσει πλαστικότητα και εκφραστικότητα στο χειμαρρώδες υλικό. Τίποτε από τα δύο δεν φάνηκε να διαθέτει ο 75χρονος Νορβηγός Αϊναρ Στέεν Νέκλενμπεργκ. Ηταν πολλά τα σημεία όπου η γραφή φάνηκε να τον ξεπερνά και μάλλον δεν έφταιγε η ταχύτητα του Τάλμι για το εκφραστικά αδιάφορο και αδιαμόρφωτο αποτέλεσμα. Κρίμα, καθώς το έργο δεν ακούγεται συχνά.
Το αντίθετο ισχύει για τη δεύτερη Συμφωνία του Μπραμς, με την οποία ολοκληρώθηκε η βραδιά: ανήκει σε εκείνα τα έργα, τα οποία η Κρατική θα μπορούσε να αφήσει μερικά χρόνια να ξεκουραστούν. Ικανός αρχιμουσικός, με αντίληψη για τη δομή αλλά και για το εκφραστικό περιεχόμενο της μουσικής, ο Τάλμι την απέδωσε με επιτυχία. Και ασφαλώς σε κάθε συναυλία υπάρχουν πάντα νέοι ακροατές. Αλλά είναι αναρίθμητα τα αξιόλογα έργα που περιμένουν να παρουσιαστούν. Αν, πάλι, στόχος ήταν η προσέλκυση κοινού, με τη συγκεκριμένη Συμφωνία δεν επιτεύχθηκε.