Μότσαρτ με χρώματα και Μπετόβεν με εκρηκτική διάθεση

Μότσαρτ με χρώματα και Μπετόβεν με εκρηκτική διάθεση

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν ήταν τυχαίο: το Ηρώδειο εξακολουθεί να γεμίζει στις συναυλίες κλασικής μουσικής, ικανοποιητικά για τη Γιούτζα Ουάνγκ, ασφυκτικά για τον Λεωνίδα Καβάκο και τον Γιο-Γιο Μα. Δεν είναι αυτονόητο, ούτε είναι η Κινέζα πιανίστρια περισσότερο διάσημη απ’ ό,τι η Ρενέ Φλέμινγκ, η οποία το 2008 είχε αντικρίσει ένα θλιβερά άδειο κοίλο. Απλά, την αλλοτινή δυσφήμηση διαδέχθηκε φέτος η διαφήμιση.

Στις 22 Ιουνίου, λοιπόν, λίγους μήνες μετά την επιτυχημένη εμφάνισή του με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (8 Μαρτίου), ο Καβάκος επέστρεψε εκ νέου στον διπλό ρόλο σολίστα και αρχιμουσικού, αυτή τη φορά με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης. Το πρόγραμμα περιελάμβανε το Κοντσέρτο για βιολί του Μέντελσον, την Εβδομη Συμφωνία του Μπετόβεν και εκ νέου τη Συμφωνία αρ. 31 του Μότσαρτ («του Παρισιού»), η οποία υπήρχε και στο πρόγραμμα με την Κρατική. Η εξοικείωση της αυστριακής ορχήστρας με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο έκανε τη διαφορά.

Οπως φάνηκε ήδη από το πρώτο έργο, το Κοντσέρτο του Μέντελσον, το συγκεκριμένο σύνολο, όπως αρκετά του ιδίου επιπέδου σήμερα, είναι ικανό να παίξει και μόνο του μία σειρά από έργα που αποτελούν τον κορμό του κλασικού και ρομαντικού ρεπερτορίου. Ελάχιστες ήταν οι φορές που ο Καβάκος χρειάστηκε να γυρίσει προς το μέρος της ορχήστρας, η οποία τον παρακολουθούσε χωρίς καμία δυσκολία σε όλες τις επιλογές του, στις επιταχύνσεις και –κυρίως– στις επιβραδύνσεις της ταχύτητας, στις εντάσεις όσο και στις υφέσεις, στις παραμικρές αυξομειώσεις κάθε είδους. Μουσικοί ορχήστρας που γνωρίζουν τους κώδικες και τις αισθητικές συντεταγμένες των έργων, δεν έχουν ανάγκη παρά από πολύ εξειδικευμένες οδηγίες και κατευθύνσεις, οι οποίες διαμορφώνουν την προσωπική ερμηνεία κάθε αρχιμουσικού. Στο δεύτερο μέρος της Συμφωνίας του Μότσαρτ ο φλαουτίστας παρέδωσε μαθήματα ύφους, σχετικά με τη διαμόρφωση μιας φράσης σε έργο αυτής της εποχής. Γνώση που διδάσκεται και μουσικότητα που καλλιεργείται. Ακόμα και μόνο για τις δικές του σημειακές παρεμβάσεις, άξιζε όλη η βραδιά.

Με αυτή την ορχήστρα ο Καβάκος είχε την άνεση να αναδείξει στο πρώτο μέρος της Συμφωνίας του Μότσαρτ το νευρώδες στοιχείο αλλά και τις κομψές παραγράφους. Υπογράμμισε, επίσης, με χιούμορ ορισμένες από τις φράσεις, δίνοντας πρόσθετη ελαφράδα στη μουσική. Αναμενόμενα στοιχεία ήταν η  ένταση, το νεύρο και η ταχύτητα του τελευταίου μέρους.

Αντίστοιχα, στην Εβδόμη του Μπετόβεν, με εργαλείο έναν ήχο συμπαγή όσο και ευέλικτο, ο Καβάκος έδωσε με επιτυχία τον επαναστατικό τόνο της μουσικής, επέλεξε έντονα θεατρικές αντιθέσεις και κλιμακώσεις στο δεύτερο μέρος και οδήγησε την ορχήστρα σε μια ταιριαστά εκρηκτική κατάληξη.

Ο ίδιος ως ερμηνευτής στο Κοντσέρτο για βιολί του Μέντελσον υπήρξε εκφραστικά πολύ πιο συγκρατημένος, όπως το συνηθίζει. Η ξεχωριστή έμφαση στην ποιότητα του ήχου σε συνδυασμό με την επιβράδυνση ορισμένων χαρακτηριστικών φράσεων, οι οποίες επιπλέον αποδίδονταν ιδιαίτερα χαμηλόφωνα, είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί εγκεφαλική διάσταση σε μια μουσική, η οποία κατεξοχήν μοιάζει να θέλει να επικοινωνήσει μέσα από το άμεσο συναίσθημα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή