Νέες ηλεκτρικές πενιές κρατούν το ροκ στο ύψος του

Νέες ηλεκτρικές πενιές κρατούν το ροκ στο ύψος του

2' 31" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τον καιρό της κυριαρχίας του χιπ χοπ και της ηλεκτρονικής μουσικής, είναι πια σπάνιο φαινόμενο η κυκλοφορία καλών ροκ δίσκων από καλλιτέχνες που βρίσκονται στο απόγειο των δημιουργικών τους δυνάμεων. Ευτυχής λοιπόν η συγκυρία, η οποία μέσα σε λίγους μήνες μας έφερε όχι ένα, αλλά τρία άλμπουμ που κρατούν ψηλά τη σημαία του ηλεκτρικού ήχου.

The Black Keys – «Let’s Rock»: Πέντε χρόνια αναμονής, μετά το «Turn Blue» του 2014, ήταν σίγουρα πολλά. Στο μεταξύ ακούστηκαν φήμες πως το δίδυμο των Νταν Αουερμπακ και Πάτρικ Κάρνεϊ δεν θέλει καν να βλέπει ο ένας τον άλλο, ότι το γκρουπ διαλύθηκε οριστικά κ.ο.κ. Και όμως οι Black Keys είναι πίσω, με νέο άλμπουμ, το οποίο μάλιστα μας θυμίζει γιατί η μπάντα από το Νάσβιλ κατέχει τόσο ξεχωριστή θέση στη σύγχρονη ροκ ιστορία. Το νέο άλμπουμ, όπως υπόσχεται και ο τίτλος του, κινείται πολύ πιο κοντά στα ηλεκτρικά μονοπάτια του «Brothers» (2010) παρά των δύο επόμενων περισσότερο ποπ κυκλοφοριών. Αρκεί κανείς να ακούσει το ουρλιαχτό της κιθάρας του Αουερμπαχ στο «Lo/Hi» για να πειστεί, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως το «Let’s Rock» δεν είναι ένας mainstream δίσκος. Αντιθέτως, είναι γεμάτος πιασάρικα ρεφρέν και μελωδίες ιδανικές για τις επικείμενες συναυλιακές εκστρατείες του διδύμου. Αυτή τη φορά, τουλάχιστον, οι πιστοί τους θα έχουν πραγματικά καλά κομμάτια να τραγουδήσουν.

The Raconteurs – «Help Us Stranger»: Ενας άλλος που συντηρεί το ροκ στην επικαιρότητα είναι φυσικά ο Τζακ Γουάιτ. Ο εκκεντρικός τραγουδοποιός από το Ντιτρόιτ έχει να «τρέχουν» 3-4 καλλιτεχνικά πρότζεκτ ταυτόχρονα, το πιο ιδιαίτερο από τα οποία είναι ίσως αυτό των Raconteurs. Με εξαιρετικούς μουσικούς, όπως ο μπασίστας Τζακ Λόρενς, να τον πλαισιώνουν, ο Γουάιτ κυκλοφορεί ένα δίσκο με σκαμπανεβάσματα αλλά και μερικές υπέροχες στιγμές, σαν το εναρκτήριο «Bored and Razed», την μπαλάντα του «Only Child» και το ξέσπασμα του «Somedays (I Don’t Feel Like Trying)», όπου η μπάντα τραγουδά το χαρακτηριστικό «Ι’m here right now/ I’m not dead yet». Τα ριφ του Τζακ Γουάιτ είναι άλλωστε μοναδικά, ανεξαρτήτως εποχής και μόδας.

Γκάρι Κλαρκ Τζ. – «This Land»: Το καλύτερο ίσως από τα πρόσφατα ροκ άλμπουμ δεν έρχεται από κάποια μπάντα αλλά από έναν σόλο καλλιτέχνη. Στα 35 του, ο Γκάρι Κλαρκ Τζ. έχει «φορτωθεί» τον τίτλο του συνεχιστή των μεγάλων ηλεκτρικών μπλουζ, μαζί με τις (δημιουργικές) παγίδες που κάτι τέτοιο φέρνει μαζί του. Στο «This Land», πάντως, δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα. Αντιθέτως, ο Αμερικανός μουσικός καταφέρνει για πρώτη φορά στον τρίτο του δίσκο να παντρέψει την απίθανη κιθαριστική δεξιοτεχνία του με μια πλούσια παραγωγή, που περιέχει στέρεες επιρροές από τα μπλουζ, τη σόουλ, αλλά και το χιπ χοπ. Το ομότιτλο «This Land», με το περήφανο μήνυμά του, είναι από κάθε άποψη εμβληματικό και μαζί το πρώτο από μια σειρά 17 καλογραμμένων κομματιών που χωρίζονται στα κοινωνικά φορτισμένα («Got to Get Up», «The Governor») και τα πιο προσωπικά («The Guitar Man», «Pearl Cadillac»). Ο αριθμός τους θα μπορούσε να είναι μικρότερος και να αποφευχθούν έτσι κάποιες επαναλήψεις, όμως ακόμη και αυτό δεν ενοχλεί. Ούτως ή άλλως, είναι τόσο λίγες πια οι αξιόλογες ροκ κυκλοφορίες, που δεν θα τα βαρεθούμε σύντομα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή