Λίγες μέρες στον Μόλυβο, για το 5ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ, και καταλαβαίνεις κάποια βασικά πράγματα. Πρώτον, ότι αυτό το φεστιβάλ έχει τη συνταγή επιτυχίας που έχουν όλες οι επιτυχημένες πρωτοβουλίες: πίστη στο «ανέφικτο», σκληρή δουλειά χωρίς ωράρια, ατελείωτη αφοσίωση. Δεύτερον, ότι το «μικρό» βοηθάει το «μεγάλο». Η ανέλκυση, δηλαδή, του Μολύβου στον διεθνή μουσικό χάρτη των ευρωπαϊκών φεστιβάλ βοηθάει και τη Λέσβο ως προορισμό και τη χώρα γενικότερα. Και τρίτον, για να μείνουμε στα βασικά, υπάρχει εδώ όλη η φιλοσοφία του πολιτιστικού τουρισμού. Πώς δηλαδή ένας μικρός, αλλά όχι τυχαίος τόπος, μπορεί να συστηθεί εκ νέου μέσα από τις ιδέες της πολιτισμικής ταυτότητας και της δημιουργίας κοινού.
Oλα αυτά τα «αυτονόητα», αλλά τόσο σπάνια, γεννήθηκαν, ως γνωστόν, ως μια ιδέα με πάθος από τρεις νέους ανθρώπους, τις αδελφές Δανάη και Κυβέλη Ντέρκεν και τον Δημήτρη Τρύφωνα. Διασταυρώθηκαν πριν από λίγα χρόνια λόγω της αγάπης τους για τη μουσική και την κοινή καταγωγή από τον Μόλυβο. Κοσμοπολίτες όλοι, οι αδελφές Ντέρκεν, χαρισματικές προσωπικότητες, τρίγλωσσες και ταλαντούχες πιανίστες, με βάση τη Γερμανία, έχουν Γερμανό πατέρα και μητέρα την επίσης δραστήρια σε θέματα παραγωγής του φεστιβάλ, Λητώ Ντάκου. Ο Δημήτρης Τρύφων, νέος με όραμα και επεξεργασμένες απόψεις περί πολιτιστικού τουρισμού, ανήκει σε μια οικογένεια που επενδύει στον τόπο.
Επειτα από πέντε χρόνια πορείας, το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Μολύβου έχει πλέον την ωριμότητα αλλά και τη σωρευμένη εμπειρία να σταθεί ως ένα αυτοδημιούργητο προϊόν καλλιτεχνικού σχεδιασμού και κοινωνικής ώσμωσης, αλλά και ως συνομιλητής με θεσμικούς παράγοντες. Αυτό που έχει συντελεστεί δεν είναι απαραίτητο να μεγαλώσει (η φύση του φεστιβάλ είναι το μέγεθος που μπορεί να υποδεχθεί ο τόπος), αλλά οφείλει να θωρακιστεί, να ενθαρρυνθεί, να βοηθηθεί. Με το βλέμμα που άπλωσα αυτές τις λίγες μέρες, σκέφτηκα ότι οι θεσμικοί παράγοντες είναι αυτοί που πρέπει να «καταλάβουν» τι εστί Φεστιβάλ Μολύβου και τι σπάνια τύχη είναι για τον τόπο. Σαν κάποιους από τους ξένους σολίστ του φεστιβάλ, που όταν εκτέθηκαν στην εμπειρία του Μολύβου, ζητούν εκείνοι πλέον την επιστροφή τους στο νησί. Αυτή είναι η επιτυχία. Να θέλουν να συνδεθούν μαζί σου. Για την εμπειρία και το βίωμα.
Συνοπτικά, γιατί από μόνο του το φεστιβάλ είναι μάθημα πηγαίας πολιτιστικής επιχειρηματικότητας (ή πώς μια ιδέα παθιασμένων ανθρώπων βάζει έναν τόπο στον χάρτη), μπορεί να πει κανείς ότι αφενός υπάρχει ένα πρόγραμμα (που συγκροτούν οι αδελφές Ντέρκεν βάσει μιας θεματικής ενότητας κάθε φορά) όχι προβλέψιμο. Το κοινό ανοίγεται και σε νέους συνθέτες και ακούσματα, ενώ το βασικό στίγμα είναι η κλασική μουσική. Αφετέρου, υπάρχει η εις βάθος δουλειά με την κοινωνία, με δουλειά όλο τον χρόνο στα σχολεία και με διάχυση των συναυλιών, στην αγορά ή στο λιμάνι ή σε άλλα σημεία του Μολύβου. Καλλιεργείται μια οριζόντια και κάθετη σχέση με το κοινό, που μπορεί να είναι τουρίστες που ήρθαν για το φεστιβάλ, ντόπιοι (οι πολλοί εθελοντές είναι από τον Μόλυβο οι περισσότεροι), Ελληνες και ξένοι παραθεριστές. Κάθε χρόνο παρουσιάζεται μια καινούργια σύνθεση, ανάθεση του φεστιβάλ, και φέτος ακούσαμε το έργο του Νίκου Χαριζάνου «Οψεις του αρχαϊκού διπόλου, για μικρό σύνολο, έργο 207».
Ο Δημήτρης Τρύφων εξηγεί τις βελτιώσεις σε θέματα υποδομής που αναμένονται σε συνεργασία με τους θεσμικούς φορείς, όπως την εκ νέου διαμόρφωση της σκηνής στο Κάστρο και τη διάνοιξη του περιφερειακού δρόμου. Υπάρχει πίστη στο μέλλον. Η Δανάη και η Κυβέλη Ντέρκεν ξεχειλίζουν από ενέργεια και καλή διάθεση. Είναι συγκινητικό και ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς νέους δημιουργικούς ανθρώπους να μπορούν να προχωρήσουν το όραμά τους προς όφελος του συνόλου. Και αυτό να συμβαίνει στον Μόλυβο, έναν τόπο ιδιαίτερου κάλλους, που είναι πλέον ένα αστέρι στον διεθνή χάρτη της μουσικής.