03.20
Κάπου ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο, παλεύοντας να προσαρμοστώ στη διαφορά της ώρας, ξυπνάω. Βρίσκομαι στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου. Πού όμως; Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να θυμηθώ τη χθεσινοβραδινή συναυλία: τη μουσική, τις καλές στιγμές και δυο-τρία πράγματα που θα ήθελα να διορθώσουμε. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που συνάντησα μετά, φίλους και γνωστούς, και… ναι, είμαι στο Βερολίνο! Αλλά μόνο για λίγες ώρες ακόμη.
08.32
Αργησα δύο λεπτά στο ραντεβού με τους συνεργάτες μου για να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Πρέπει να βάζω το ξυπνητήρι νωρίτερα. Με το τρίο, έχουμε σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία στα ταξίδια. Ο Kristjan και ο Bodek είναι ήδη εκεί και με περιμένουν, αγουροξυπνημένοι, αλλά έτοιμοι, με τις βαλίτσες τους. Ο Kristjan δεν χρειάζεται να μεταφέρει το πιάνο του, προφανώς, οπότε σε ένα μικρό τουρ όπως αυτό ένα σακίδιο αρκεί. Ο Bodek και εγώ είμαστε λιγότερο τυχεροί. Εγώ μεταφέρω το πτυσσόμενο μπάσο μου και ένα βαλιτσάκι και ο Bodek τη χειραποσκευή του μαζί με την τάμπλα του.
12.07
Προσγειωνόμαστε στη Ζυρίχη. Ενας οδηγός μάς περιμένει. Κρατάει μια ταμπέλα με το όνομά μου, στο περίπου: Pedros Kalbanis. Μπαίνουμε στο βαν. Η διαδρομή προς τη μικρή πόλη όπου θα παίξουμε είναι όμορφη και την απολαμβάνουνε. Δεν μιλάμε πολύ. Καμιά φορά νιώθω πως ασυνείδητα κάνουμε οικονομία ενέργειας ώστε να τα δίνουμε όλα στις συναυλίες. Η ζωή «στον δρόμο» μπορεί να είναι πολύ κουραστική και με τα χρόνια αποκτά κανείς αυτοματισμούς που την κάνουν πιο αποδοτική. Τα λοφάκια, οι λίμνες, το πράσινο, τα μικρά χωριά που ξεφυτρώνουν σε κάθε στροφή ξεκουράζουν τα μάτια και το μυαλό μου. Σκέφτομαι λίγο το συχνά άναρχο ελληνικό επαρχιακό τοπίο που «πληγώνει» το βλέμμα. Και κάπου εκεί αποκοιμιέμαι.
15.24
Φαγητό, ξενοδοχείο, λίγη δουλειά στον υπολογιστή. Η ζωή στον υπόλοιπο κόσμο μοιάζει να τρέχει πιο γρήγορα όταν εγώ ταξιδεύω με το γκρουπ. Το inbox ασφυκτιά, οι λογαριασμοί μου στα social media μου θέλουν ανανέωση, συνεννοήσεις για το επόμενο τουρ που πρέπει να γίνουν άμεσα. Η μουσική βρίσκεται κάπου στο βάθος, περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά της: χωρίς τηλέφωνα, ειδοποιήσεις, προθεσμίες και άλλες υποχρεώσεις.
17.00
Soundcheck. Φτάνουμε στην ώρα μας. Ο διοργανωτής της συναυλίας είναι ήδη εκεί. «Welcome! Espresso?» μας ρωτάει. «Yes, sure! No sugar, please», απαντάμε με μικρές παραλλαγές και οι τρεις. Ο Kristjan αρχίζει το ζέσταμα. Εγώ στήνω το μπάσο μου και ο Bodek την τάμπλα του. «Παίξτε κάτι δυνατό, για να δούμε τις εντάσεις», προτείνει ο ηχολήπτης. Παίζουμε το «Irrationality». Είναι η στιγμή που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το πώς θα εξελιχθεί η συναυλία το βράδυ: πώς θα ακουστεί η μουσική, αν ο ήχος θα είναι αυτός που ιδανικά θα θέλαμε. Είναι η στιγμή που όλοι λίγο γκρινιάζουμε και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες του χώρου που μας φιλοξενεί. Τρία κομμάτια μετά, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
20.25
Αδειες θέσεις δεν υπάρχουν στην αίθουσα και όλοι φαίνονται ορεξάτοι να μας ακούσουν. Πέντε λεπτά απομένουν μέχρι να ξεκινήσουμε. Φοράμε σκούρα ρούχα. Ο Bodek χτυπάει ελαφρά τις μπαγκέτες του στο τραπέζι και ο Kristjan μιλάει με τον διοργανωτή. «Good vibes» όπως που θα έλεγε και ο Borat. Αστειευόμαστε, πειράζουμε ο ένας τον άλλο, γελάμε. Μια γεμάτη αίθουσα σε γεμίζει ενέργεια. Και είναι πολύ ωραίο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που είναι επαγγελματίες και ταυτόχρονα ζεστοί, με χιούμορ, χαλαροί. Το να παίζεις κάθε μέρα, σε συνδυασμό με το άγχος του ταξιδιού και τη συνεχή τριβή, μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε μια μικρή καταστροφή, αν τα πράγματα δεν λειτουργούν σωστά μεταξύ των μελών του γκρουπ. Αλλά τι σκέφτομαι τώρα; Βγαίνουμε στη σκηνή!
22.00
Η συναυλία και τα encore τελείωσαν. Εχουμε όλοι υπερένταση και είμαστε χαρούμενοι. Υπογράφουμε cd, συζητάμε, γνωρίζουμε το κοινό μας. Πολλά ενθουσιώδη σχόλια και χαμόγελα. «Σε ποιο άλμπουμ είναι το πρώτο κομμάτι που παίξατε;» «Πότε θα ξανάρθετε;» Οταν η αίθουσα τελικά αδειάζει, αναδύεται η κούραση, μαζί της κι ένα αίσθημα «αδειάσματος». Ο διοργανωτής της συναυλίας φέρνει ένα μπουκάλι κρασί και σνακ και κατευθύνεται στα καμαρίνια μαζί με την ομάδα παραγωγής, πέντε-έξι άτομα. Είναι χαρούμενος. Ως μουσικός και ο ίδιος, εκτιμά ακόμη περισσότερο τη δουλειά μας. Η βραδιά κυλάει με κρασί και ελβετικά τυριά, γέλια, ιστορίες από το παρελθόν, ανέκδοτα για μουσικούς, αφηγήσεις για μερικούς από τους θρύλους της τζαζ που έχουμε γνωρίσει ή με τους οποίους έχει τύχει να συνεργαστούμε. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Με λίγη ζαλάδα από το κρασί, είναι αλήθεια, κάνουμε ένα σύντομο «debrief»: τι λειτούργησε καλά και τι όχι απόψε. «Θα τα πούμε στο πρωινό, καληνύχτα».
03.10
Η γνώριμη κατάσταση: πίσσα σκοτάδι κι εγώ ξυπνάω. Βρίσκομαι στο κρεβάτι κάποιου ξενοδοχείου. Πού όμως;
O Πέτρος Κλαμπάνης αυτό το καλοκαίρι κάνει συναυλίες εντός και εκτός Ελλάδος. Τον Οκτώβριο θα κυκλοφορήσει από την εταιρεία του, Πκmusic, το νέο του άλμπουμ «Irrationalities», στο οποίο συμμετέχουν οι Kristjan Randalu και Bodek Janke. Θα διανέμεται από την Enja Records και την Inpartmaint σε όλο τον κόσμο. Στην Αθήνα θα παρουσιαστεί live στο Gazarte, στις 18/10.