«Το 1980 δημιουργήθηκαν οι Τερμίτες. Τότε το γκρουπ ονομαζόταν P.L.J., από τα αρχικά των ονομάτων μας (Paul, Παύλος Κικριλής / Larry, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας / Jimmy, Δημήτρης Βασαλάκης). Δουλεύαμε με αγγλικό στίχο και, επηρεασμένοι από το “666” των Aphrodite's Child, γράψαμε ένα άλμπουμ με τίτλο “Armageddon”. Αποφασίσαμε να πάμε στη Γαλλία, για να βρούμε τον Ντέμη Ρούσσο, μήπως μας ανοίξει κάποια πόρτα στην Universal. Ξεκινήσαμε με ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο, που είχε και πρόβλημα στο ψυγείο: κάθε λίγα χιλιόμετρα άναβε η μηχανή κι έπρεπε να σταματάμε και να προσθέτουμε νερό. Φτάσαμε στο σπίτι του Ντέμη –με τέσσερις Ρολς Ρόις παρκαρισμένες απέξω– εκείνος μας έδωσε συστατική επιστολή για έναν παραγωγό της Universal, αλλά λεφτά να επιστρέψουμε στην Ελλάδα δεν είχαμε. Μέναμε κάτω από μια γέφυρα –οι δύο κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο κι ο τρίτος σε μια μικρή σκηνή– και παίζαμε σε ένα κλαμπάκι στο Σεν Ζερμέν, Polly Magoo το έλεγαν, για να μαζέψουμε τα απαραίτητα χρήματα. Η απάντηση της δισκογραφικής, που ήρθε μερικούς μήνες μετά, ήταν αρνητική. Μια μέρα, απογοητευμένος από αυτή την εξέλιξη, περπατώντας στην Πλάκα, συνάντησα τον Τζόνι τον Βαβούρα. “Γιατί δεν πας στον Πετρίδη;” μου είπε. Ο Γιάννης, από τις εκπομπές του οποίου όλοι είχαμε μάθει μουσική, ήταν διευθυντής στην PolyGram. Πήγα. O “Armageddon” βγήκε στα δισκοπωλεία το 1982 και ζήτημα είναι αν πούλησε 300 κομμάτια».
Κι αν η αποτυχία ήταν μάλλον αναμενόμενη για το πρώτο αγγλόφωνο άλμπουμ του γκρουπ, στη σόλο καριέρα του ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας βίωσε και κάποιες ανέλπιστες επιτυχίες. «Μετά το “Διδυμότειχο μπλουζ”, οι δίσκοι που ακολούθησαν δεν είχαν την ίδια επιτυχία. Κάποιοι μάλιστα πήγαν… άπατοι.
Το 1997 είχα συγκεντρώσει υλικό για το “Παυσίλυπον”. Θα περιείχε ένα τραγούδι που θεωρούσαμε σίγουρο σουξέ: “Πατέρα σ' αγαπώ, πατέρα σε φτύνω”. Ο Ηλίας Μπενέτος, ο παραγωγός μου, ήταν ενθουσιασμένος, έλεγε ότι θα γινόμουν νέος Αγγελάκας, θα σκίζαμε. Είχα ζητήσει άδεια και για ένα αμερικανικό τραγούδι. Με το που τελειώσαμε την ηχογράφηση, όμως, οι Αμερικανοί απάντησαν αρνητικά. Ελα, όμως, που εγώ θέλω οι δίσκοι μου να έχουν μονό αριθμό τραγουδιών. Μη με ρωτήσεις γιατί, είναι το χούι μου. Με έπιασε πανικός. Τι θα έκανα στο παρά πέντε; Ζήτησα μια μικρή παράταση και επιπλέον μπάτζετ από τον Μάτσα –που ευτυχώς δέχτηκε– ώστε να γράψω ένα καινούργιο κομμάτι. Ηταν ο “Νότος”. Τελικά αφαίρεσα ένα ακόμα, που δεν μου πολυάρεσε, και στη θέση του μπήκε ο “Τούρκος στο Παρίσι”, ο γνωστός “Γάτος”. Αν είχαμε εξασφαλίσει εκείνη την άδεια, ποτέ δεν θα είχα τραγουδήσει “ζηλεύω το μικρό σου το γατί” και “εκεί στον Νότο”. Το φαντάζεσαι;»