Νέες συνθέσεις για διάσημες ταινίες του «βωβού»

Νέες συνθέσεις για διάσημες ταινίες του «βωβού»

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στο πλαίσιο του «ανοίγματος στην πόλη» το Φεστιβάλ Αθηνών συνεργάστηκε φέτος με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος και προσέφερε στις 29 Ιουνίου στην ταράτσα του κινηματογράφου «Λαΐς» δύο διάσημες ταινίες του «βωβού» κινηματογράφου σε εξαιρετικά αποκατεστημένες κόπιες: τους «Ανθρώπους την Κυριακή» του Ρόμπερτ Σίοντμακ και τις «Περιπέτειες του Βιλλάρ» του Τζόζεφ Χεπ. Για τις ταινίες έγραψε πρωτότυπη μουσική ο συνθέτης Μηνάς Ι. Αλεξιάδης, οποίος και την απέδωσε ο ίδιος, «ζωντανά», σε ηλεκτρικό πιάνο και συνθεσάιζερ.

Οι συγκεκριμένες ταινίες ανήκουν στα αριστουργήματα του είδους. Ο εβραϊκής καταγωγής Γερμανός Ρόμπερτ Σίοντμακ, ο οποίος μετανάστευσε στις ΗΠΑ μετά την άνοδο του ναζισμού, είναι κυρίως γνωστός από τα «φιλμ νουάρ» και τα θρίλερ που σκηνοθέτησε. Οι «Ανθρωποι την Κυριακή» γυρίστηκαν το 1929, είναι η πρώτη του ταινία και ταυτόχρονα η τελευταία γερμανική του «βωβού». Αναγνωρίστηκε αμέσως για την ποιότητά της και υπήρξε σημαντική όχι μόνο για την εξέλιξη του γερμανικού κινηματογράφου αλλά και για τις ταινίες του Χόλιγουντ. Παρακολουθεί τις ζωές καθημερινών ανθρώπων μια Κυριακή, την περίοδο του Μεσοπολέμου. Οχι τυχαία έχει τον υπότιτλο «μια ταινία χωρίς ηθοποιούς», καθώς οι πρωταγωνιστές είναι ερασιτέχνες, οι οποίοι στην ταινία «ερμηνεύουν» τον εαυτό τους: ένας ταξιτζής, μία πωλήτρια δισκοπωλείου, ένας πωλητής σε κάβα, μία ηθοποιός για υποστηρικτικούς ρόλους και ένα μοντέλο. Η αισθητική απηχεί τις αξίες της «Νέας αντικειμενικότητας», που εκείνη την εποχή στη Γερμανία αποτελούσαν μία από τις μείζονες τάσεις σε όλες τις τέχνες, συμπεριλαμβανομένης της μουσικής.

Γνωρίζοντας πολύ καλά την τέχνη και τη μουσική εκείνης της περιόδου, ο Αλεξιάδης έλαβε υπόψη του το στοιχείο αυτό, συνθέτοντας μουσική για τη σημαντικής διάρκειας ταινία. Παρακολούθησε μουσικά την «ημέρα» των «πρωταγωνιστών» από τις πρώτες τυχαίες συναντήσεις του ενός από τα ζευγάρια στον σιδηροδρομικό σταθμό και τις προσωπικές σχέσεις του δεύτερου ζευγαριού στο δωμάτιό του, έως την εκδρομή στη λίμνη, το φλερτ, τις εξαιρετικές σκηνές με το θαλάσσιο ποδήλατο και συνολικά την εκδρομή. Η μουσική εστίασε στο ορατό, σε αυτό που φαίνεται, που είναι «αντικειμενικό», άρα μακριά από κάθε είδους συναισθηματική φόρτιση. Ο Αλεξιάδης δεν είναι νέος στον χώρο αυτό. Εχει ασχοληθεί συστηματικά με τη συνοδεία ταινιών του βωβού και έχει επανειλημμένως παρουσιάσει με επιτυχία τη δουλειά του.

Με ανάλογη δεξιοτεχνία χειρίστηκε τις πολύ πιο σύντομες αλλά «ελληνικού» ενδιαφέροντος «Περιπέτειες του Βιλλάρ» –κατά κόσμον Νίκου Σφακιανάκη-, που γυρίστηκαν το 1924 και είχαν το πρόσθετο ενδιαφέρον ότι αποτύπωναν την Αθήνα μιας άλλης εποχής. Ο υπάλληλος του σιδερωτηρίου φτάνει ώς το Φάληρο όπου διασκεδάζει με μπάντα τζαζ στην οποία παίζουν μαύροι, διασχίζει τη Συγγρού με τραμ, συμμετέχει σε γεύμα έξω από το Ηρώδειο, περνάει από τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Η κωμική αυτή ταινία σε ύφος Σαρλό απέσπασε από τον Αλεξιάδη σπινθηροβόλα μουσική ανάλογης ταχύτητας και ευρηματικότητας, η οποία απέδιδε ζωηρά τις καταστάσεις, τις υπερβολές και, εδώ, τα συναισθήματα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή