Η θριαμβευτική αυλαία για την «Υπνοβάτιδα» του Μπελίνι στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Η θριαμβευτική αυλαία για την «Υπνοβάτιδα» του Μπελίνι στην Εθνική Λυρική Σκηνή

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με μια αίσθηση γλυκού θριάμβου ολοκληρώθηκαν προχθές οι παραστάσεις της «Υπνοβάτιδος», της όπερας του Μπελίνι, στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Και η αυλαία έπεσε σφραγίζοντας έναν μεγάλο κύκλο παραστάσεων, με δύο λαμπρές διανομές, η μία καλύτερη από την άλλη, γι’ αυτή την όπερα, που είναι από τις πιο μελωδικές, τις πιο φίνες, τις πιο ταιριαστές στα γούστα όσων αγαπούν το μπελκάντο. Η Λυρική Σκηνή έφερε μια επιτυχημένη συμπαραγωγή της Κρατικής Οπερας της Βιέννης και της Βασιλικής Οπερας του Λονδίνου (από το 2000-01), με τη σκηνοθεσία του Μάρκο Αρτούριο Μαρέλι και με διευθυντή ορχήστρας τον Φιλίπ Ογκέν, ο οποίος έδειχνε πολύ ευτυχισμένος προχθές, στην τελική παράσταση, ορίζοντας ένα γενικό καλό κλίμα. Ολα αυτά είναι περίπου η ταυτότητα της παράστασης, που συγκαταλέγεται σε αυτές με τις οποίες η Λυρική παγιώνει και βαθαίνει τη σχέση της με την ευρεία βάση του πιστού κοινού της. Ποιος δεν χαίρεται να ακούει και να βλέπει την «Υπνοβάτιδα»; Αλλά προχθές, που παρακολούθησα τη διανομή –η οποία δεν ήταν αυτή της πρεμιέρας, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να την αποκαλέσει δεύτερη, καθώς ήταν πρώτης τάξεως–, σκέφτηκα πόσο υπέροχο είναι να βλέπει κανείς στη σκηνή τους πρωταγωνιστές που αγαπάμε να βλέπουμε χρόνια τώρα και να τιμούμε, όπως τη μοναδική Βασιλική Καραγιάννη και τον εξαίρετης τέχνης, πάντα, Χριστόφορο Σταμπόγλη, δίπλα σε νεότερους.

Η θριαμβευτική αυλαία για την «Υπνοβάτιδα» του Μπελίνι στην Εθνική Λυρική Σκηνή-1

Η Βασιλική Καραγιάννη ως Αμίνα, στη σκηνή της δεύτερης υπνοβασίας, που διαλύει την παρεξήγηση.

Ας σταθεί κανείς στη φωνή και στη σκηνική παρουσία του Βασίλη Καβάγια, που ήδη έχει μια καλή διαδρομή και δείχνει λαμπρός στη σκηνή, απόλυτα ταιριαστός με μια υψίφωνο της κλάσης της Βασιλικής Καραγιάννη στον ρόλο της Αμίνα. Η άλλη Αμίνα, στην άλλη διανομή, ήταν η επίσης εξαίρετη Χριστίνα Πουλίτση. Και πράγματι, είναι ευτυχία να διαθέτει κανείς τέτοιες φωνές. Παρατηρούσα και τους άλλους ρόλους, τη δυναμική Μαρία Παλάσκα, την επίσης εξαιρετική Ελενα Μαραγκού ως μητέρα, τις ωραίες παρουσίες του Γιώργου Παπαδημητρίου και του Φίλιππου Δελατόλλα. Η χορωδία είχε επίσης σημαντική συμβολή και ήταν απόλαυση όλες οι άριες. Το τέλος, που είναι χάπι έντ, είναι θεαματικό, με την ξεσηκωτική άρια-ύμνο «Ah! non giunge!». Ενας ρόλος που η Βασιλική Καραγιάννη προσέγγισε απόλυτα και γι’ αυτό αποθεώθηκε όπως της άξιζε. Βρίσκεται πλέον σε ένα σημείο της καριέρας της ώριμο, έχει εκείνο τον εσωτερικό κραδασμό που φανερώνει ευαισθησία και κατανόηση του ρόλου, και που στο τραγούδι βγαίνει με εσωτερικότητα και αυτοπεποίθηση. Η όπερα οφείλει να παράγει και να ενθαρρύνει αστέρες. Το κοινό θέλει να χειροκροτήσει προσωπικότητες και ερμηνείες πρώτα από όλα, και μετά σκηνοθεσίες. Στην «Υπνοβάτιδα» χαρήκαμε σπουδαίες ερμηνείες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή