Στις 11 Μαρτίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» πραγματοποιήθηκε το τελευταίο ρεσιτάλ της Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια με Σονάτες του Σούμπερτ, μία από τις τελευταίες συναυλίες πριν από τα μέτρα για τον κορωνοϊό.
Για τη διάσημη πιανίστρια δεν ήταν η καλύτερη βραδιά, εάν αναλογιστεί κανείς μια ποικιλία από προβλήματα, τα οποία την έφερναν σε φανερά δύσκολη θέση, με αποτέλεσμα και το κοινό να εισπράττει την αυξανόμενη πίεση και αγωνία της. Βεβαίως, δεν πρόκειται για εξετάσεις ωδείου και στην περίπτωση μιας καλλιτέχνιδος σαν την Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια δεν στέκεται κανείς σε αυτά, παρότι οφείλει να τα αναφέρει.
Δεν στέκεται όχι μόνον από σεβασμό στην πορεία και στο μέγεθος της προσφοράς της, αλλά επειδή μέχρι σήμερα η Λεόνσκαγια εξακολουθεί να εκπλήσσει θετικά με τις πρωτότυπες ιδέες της, οι οποίες επιτρέπουν να ακούσει κάποιος νέα πράγματα σε κομμάτια χιλιοπαιγμένα ή να φωτιστούν με αποκαλυπτικό τρόπο πασίγνωστες μουσικές σελίδες. Αντίθετα από τους περισσότερους καλλιτέχνες που στη δύση της πορείας τους περιορίζονται σε κατασταλαγμένες ερμηνείες, ο εφησυχασμός και η ρουτίνα δεν ανήκουν στο λεξιλόγιο της Λεόνσκαγια. Εξίσου δεν την ενδιαφέρει το εφέ: οι προτάσεις της είναι πάντοτε διεισδυτικές και επί της ουσίας, κάτι που εισπράττει ασυνείδητα ο ακροατής. Oλα τα παραπάνω γράφονται κυρίως για την ερμηνεία της στη δημοφιλέστατη Σονάτα σε σι ύφεση μείζονα, έργο D. 960 και ειδικότερα στα δύο μεσαία μέρη της. Στη λικνιστική αργή μελωδία του αργού δεύτερου έδωσε έντονα νοσταλγικό τόνο, ενώ ταυτόχρονα, μέσα από τονισμούς και στίξεις την έκανε να ηχήσει απρόσμενα μεγαλόπρεπη. Με όμοιο τρόπο, τονίζοντας συγκεκριμένους φθόγγους, η Λεόνσκαγια αποσαφήνισε με πρωτοφανή τρόπο το ζωηρό Σκέρτσο. Γενικότερα, η άρθρωση του μουσικού υλικού ανήκει στα βασικά χαρακτηριστικά της τέχνης της: την ίδια στιγμή που η μελωδική γραμμή ρέει μοναδικά, χωρίς διακοπή, οι έξυπνα επιλεγμένες ταχύτητες και οι κατάλληλοι τονισμοί επιτρέπουν στον ακροατή να διεισδύσει βαθύτερα στη σκέψη του συνθέτη, να εισπράξει πληρέστερα το συναίσθημα που εκφράζει.
Την απαράμιλλη δεμένη μελωδική γραμμή της Λεόνσκαγια μπορούσε κανείς να απολαύσει στη Σονάτα σε φα ελάσσονα, έργο D. 625, στο πρώτο μέρος της, αλλά ακόμη περισσότερο στο αργό δεύτερο (D. 505), ένα άκρως εκφραστικό αντάτζιο, που στα χέρια της πιανίστριας απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη πλαστικότητα χάρη στον ευφυή διάλογο ανάμεσα στις εντάσεις δυναμικής και στον έλεγχο της ταχύτητας του βηματισμού.
Η βραδιά ξεκίνησε με τη ζωηρή απόδοση του αρχικού αλέγκρο της Σονάτας σε ντο μείζονα, έργο D. 279. Η στιβαρή και ρωμαλέα προσέγγιση της Λεόνσκαγια δεν στέρησε τίποτε από τη δεξιοτεχνική λαμπρότητα της μουσικής. Ούτε έριξε βαρύ τον ίσκιο του Μπετόβεν στη μουσική του Σούμπερτ. Γι’ αυτό φροντίζει ο ίδιος ο Αυστριακός συνθέτης, καθώς η χάρη και η κομψότητα είναι στοιχεία εγγεγραμμένα στη μουσική του, που μάλλον ωφελούνται από δυναμικές ερμηνείες, όπως αυτή της Λεόνσκαγια στο τελευταίο μέρος της ίδιας Σονάτας, καθώς αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη ένταση και σαφήνεια.