Μαύρα σημάδια στο χαρτί, νότες στο πεντάγραμμο. Αυτό που σε πρώτη ματιά φαντάζει ξεκάθαρο και μονοσήμαντο, αποδεικνύεται πως μόνον έτσι δεν είναι. Αφήνει κανείς κατά μέρος εποχές όπως το μπαρόκ, τότε που οι συνθέτες κατέγραφαν μονάχα μέρος των σκέψεών τους, επειδή πολλά συμπληρώνονταν στην πράξη από τους ερμηνευτές. Επίσης, εξαιρούνται συνθέτες με δυσνόητο γραφικό χαρακτήρα, που έκανε τους αντιγραφείς να μεταφέρουν λάθος νότες και τα λάθη αυτά να δημιουργούν «παράδοση» που δύσκολα αναθεωρείται. Υπάρχει, όμως, και κάτι το οποίο δεν μπορεί να καταγραφεί και αφορά την ποιότητα του ήχου και την ερμηνεία. Και τα δύο σχετίζονται με την αισθητική της εποχής στην οποία γράφηκε ένα έργο, όπως επίσης με τις γνώσεις και την αισθητική των καιρών στην οποία ακούγεται. Ακόμα πιο πολύ σχετίζονται με τον τρόπο με τον οποίο κάθε καλλιτέχνης αποκωδικοποιεί το μουσικό κείμενο. Κι όσο πιο σημαντικό είναι το έργο τόσο περισσότεροι είναι αυτοί οι τρόποι. Είναι ο λόγος για τον οποίο είναι αδύνατο να υπάρξει μια «οριστική» ανάγνωση ενός έργου, αλλά μόνο μια επιτυχημένη ερμηνεία την εκάστοτε δεδομένη χρονική στιγμή και πάντα κατά την αντίληψη αυτού που εκφράζει την κρίση.
Ο πρόλογος γίνεται με αφορμή τη νέα ηχογράφηση της «Βαλκυρίας» του Ρίχαρντ Βάγκνερ, αυτή τη φορά με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας υπό τον σερ Σάιμον Ρατλ (BR Klassik 900177). Ερχεται πέντε χρόνια μετά την καταγραφή του «Χρυσού του Ρήνου» και αποτελεί το δεύτερο βήμα στην ολοκλήρωση ενός ακόμα πλήρους «Δαχτυλιδιού».
Το ενδιαφέρον εστιάζεται στην ερμηνεία του Βρετανού αρχιμουσικού, ο οποίος αφαιρεί από τη μουσική την επική ρητορεία, διατηρώντας ωστόσο την απαραίτητη μεγαλοπρέπεια. Κυρίως, όμως, αναδεικνύει εξαιρετικά την ανθρώπινη πτυχή. Δύο παραδείγματα: το περίφημο ερωτικό ντουέτο της Α΄ Πράξης ανάμεσα στους παράνομους εραστές αποπνέει αισθησιασμό, ηχεί πραγματικά ερωτικό, ενώ ο διάσημος «αποχαιρετισμός» του Βόταν προς την κόρη του Βρουνχίλδη στο τέλος του έργου μοιάζει αφοπλιστικά ειλικρινής και συγκινητικός.
Ο Ρατλ «ζωντανεύει» έναν κόσμο ανθρώπων, όπως πιθανότατα τον είχε φανταστεί ο συνθέτης που μέσα από το «Δαχτυλίδι» επεδίωκε την κριτική στην κοινωνία της εποχής του και επέλεξε να την εκφράσει μέσα από μια παραβολή εμπνευσμένη από τη μυθολογία των λαών της βόρειας Ευρώπης, προκειμένου να γίνει ευκολότερα κατανοητός και αποδεκτός.
Η έξοχη ορχήστρα, ηχογραφημένη κατά τη διάρκεια συναυλιών στην περίφημη «Αίθουσα του Ηρακλή» στο Μόναχο, μεταφράζει σε εντυπωσιακό ήχο το όραμα του αρχιμουσικού.
Η αισθαντική Ζιγκλίντε της Εύας-Μαρίας Βέστμπρεκ και ο εξαιρετικά καλοτραγουδισμένος Ζίγκμουντ του Στιούαρτ Σκέλτον έχουν επιπλέον μεγάλη σκηνική και δισκογραφική εμπειρία στους ρόλους τους, ενώ αποτελεσματική είναι και η Ιρένε Τεορίν ως Βρουνχίλδη. Ο Τζέιμς Ράδεφορντ ανέλαβε τον ρόλο του πατέρα των θεών, αντικαθιστώντας τον Μίχαελ Φόλε που τον είχε ερμηνεύσει στον «Χρυσό του Ρήνου». Η υποδειγματική άρθρωση τον βοηθά να διαμορφώσει ένα ιδιαίτερα εκφραστικό πορτρέτο. Συνολικά μια πολλαπλά παλλόμενη ηχογράφηση.