«Το χέρι του Ελύτη ακόμη το αισθάνομαι πάνω στον ώμο μου. Στο στούντιο, όταν τελείωσα το “Αξιον Εστί”, με αγκάλιασε. Το ’πα μια κι έξω. Ο Μίκης γύριζε τις παρτιτούρες και εγώ τις σελίδες με τον στίχο», θυμόταν ένα βράδυ του 2000 στο σπίτι της οδού Εβρου στο Χαλάνδρι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, μαζί με τον συνονόματο γιο του, «μεγάλη αδυναμία», όπως καμάρωνε πάντα. Κομψός, αγέρωχος, λίγο ταλαιπωρημένος από τις περιπέτειες υγείας, όμως συγκινητικός και ακαταμάχητος. «Αυτά που σου λέω να τα ακούς: είναι νόμος. Το ’πε ο Μπιθικώτσης», τελείωνε κάθε φράση στην οποία όφειλα να δώσω προσοχή.
Σήμερα, 15 χρόνια από τον θάνατό του (7/4/2005), τα τραγούδια που σφράγισε με τη φωνή του, αλλά και εκείνα που έγραψε, αποτελούν βασικό μέρος μουσικών προγραμμάτων σε σκηνές, πίστες και τηλεοπτικές εκπομπές. Και πολλοί νέοι λαϊκοί τραγουδιστές συνεχίζουν να τον μνημονεύουν, αυτοί τουλάχιστον που δεν ενδίδουν στις Σειρήνες της λαϊκοπόπ.
Σήμερα όμως συμπληρώνονται και 20 χρόνια από τον θάνατο του Ακη Πάνου. Μιας από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις του ελληνικού τραγουδιού. Συνθέτης, στιχουργός και εξαιρετικός οργανοποιός, έπαιζε με τα μπουζούκια που έφτιαχνε ο ίδιος. Με τη λακωνικότητα των στίχων του, συμπύκνωνε το αίσθημα, ενώ οι εισαγωγές των τραγουδιών του μοιάζουν σαν ν’ ανοίγουν την αυλαία σ’ ένα δράμα, που ωστόσο εκτυλισσόταν με πυκνότητα και αυστηρότητα. Αυστηρός ήταν και ο ίδιος, μέχρι προκλητικότητας, που τον οδήγησε σε μια τραγωδία και στη φυλακή.
Ευθύς, απόλυτος, ανυπότακτος. Χαράκτης σε μέταλλα και κόκαλα, έφτιαχνε ολόκληρες παραστάσεις στα μουσικά όργανα, καλός γραφιάς, με προσωπικότητα ακόμα και στο χιούμορ. Σεβόταν τους μουσικούς περισσότερο από τους τραγουδιστές.
Και όσοι θυμούνται το 1989 τις βραδιές στο «Επειγόντως», στην Κυψέλη, έχουν έντονη την εικόνα της ορχήστρας στο πάλκο: μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι ερμηνευτές. Επώνυμο τραγουδιστή δεν ήθελε πια. Απαγορευόταν ο χορός και φυσικά τα λουλούδια και οι σαμπάνιες. Αγαπημένη του κουβέντα, «δεν μετανόησα γιατί δεν εννόησα».