Η πρώτη live συναυλία που θα δώσει μέσα στο 2020 θα πραγματοποιηθεί αύριο χωρίς κοινό και θα μεταδοθεί σε ζωντανή σύνδεση μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας. Είναι λίγο μελαγχολικό για έναν μουσικό που πιστεύει στη μυσταγωγία των live να βρεθεί ολομόναχος –χωρίς την μπάντα του, με ένα πιάνο μόνο– στην αίθουσα και να παίξει για εμάς, τους φανταστικούς ακροατές του;
«Aντιθέτως, είμαι χαρούμενος επειδή αυτές τις ημέρες της απομόνωσης και των ακυρώσεων δίνω μια συναυλία», μας λέει ο Τheοdore, κατά κόσμο Θοδωρής Πολυχρονόπουλος. «Είναι γεγονός ότι δεν θα έχει τη ζεστασιά των άλλων, γιατί οι συναυλίες αποκτούν αξία όταν μοιράζεσαι τις στιγμές με το κοινό που έρχεται για να ακούσει μουσική, να κλείσει τα μάτια του, να χορέψει, να τραγουδήσει, να ιδρώσει μαζί σου. Τη συγκεκριμένη βραδιά δεν θα ζήσουμε την ένωση με τέτοιον τρόπο, θα συνδεθούμε πιο πνευματικά· αλλά αυτή είναι μια περίοδος που όλοι πρέπει να είμαστε λίγο πιο πνευματικοί».
Μιλάμε βεβαίως τηλεφωνικά, και από το σπίτι ακούγεται ένα ανυπόμονο νεαρό λυκόσκυλο που περιμένει για να πάει τη βόλτα του. Ο Theodore, στα 28 του, έχει τρία άλμπουμ στο ενεργητικό του και σε ολόκληρη τη συζήτηση, η μόνη στιγμή που δυσκολεύτηκε ήταν για να χαρακτηρίσει τη μουσική του. «Η μουσική μου έχει ηλεκτρονικά στοιχεία, αλλά δεν είναι ηλεκτρονική. Εχει κλασικά στοιχεία, αλλά δεν είναι κλασική. Εχει και ροκ στοιχεία, αλλά δεν είναι ροκ», λέει γελώντας.
Στην αυριανή συναυλία του σε live streaming από τον Φάρο του ΚΠΙΣΝ πρόκειται να παίξει και να τραγουδήσει κομμάτια από τις προηγούμενες δουλειές του, αλλά και κάποιες διασκευές, μολονότι δεν το συνηθίζει. «Αυτή τη φορά νομίζω ότι θα ήθελα πολύ να παίξω Μάνο Χατζιδάκι», λέει. «Το πιάνο, έτσι γλυκό όπως είναι, μαζί με τα συνθεσάιζερ θα δημιουργήσουν μιαν ατμόσφαιρα που θα μας μεταφέρει για μία ώρα μέσα σε ένα σύννεφο. Εχω βρεθεί και στο παρελθόν στη σκηνή μόνος με το πιάνο μου, από επιλογή και όχι ανάγκη. Σε αυτή τη μοναξιά κρατώ ένα μεγάλο ποσοστό ελευθερίας. Γι’ αυτό απολαμβάνω τις μοναχικές συναυλίες, που είναι συνήθως πολύ φορτισμένες συναισθηματικά».
Εχει μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου πάντοτε ακουγόταν μουσική. «Από μικρός έπιανα στα χέρια διάφορα μουσικά όργανα», θυμάται, «τα ζόριζα και ζοριζόμουν κι εγώ από αυτά. Και κάποια στιγμή μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, αλλά χωρίς τη μουσική δεν θα είναι εντάξει ο κόσμος μου». Ετσι έφυγε για το Λονδίνο, όπου σπούδασε κλασική σύνθεση και μουσική για τον κινηματογράφο. Πέρα από τη δισκογραφία έχει έως τώρα «γράψει» τη μουσική για ταινίες μικρού μήκους και μια ελληνοαμερικανική παραγωγή μεγάλου μήκους. Αυτό θέλει να κάνει και στο μέλλον;
Ονειρεύομαι τη μουσική
«Οι στιγμές που κάθομαι στο πιάνο μου ή που ονειρεύομαι μουσική είναι οι πιο συναισθηματικά έντονες για μένα», απαντά πολύ ειλικρινά. «Και όταν υπάρχει κάποιος που τις παρακολουθεί, τότε η ευχαρίστηση που αντλώ γίνεται πραγματικά εθιστική. Οπότε δεν έχω άλλη επιλογή από το να παίζω. Μπορώ να παίξω όλα τα όργανα που πιάνω στα χέρια μου, αλλά δεν θεωρώ ότι είμαι καλός οργανοπαίκτης. Γράφω τη μουσική στο μυαλό μου, ή στο χαρτί, και για να την εκφράσω χρησιμοποιώ το πιάνο».
Από τις φετινές συναυλίες που είχε προγραμματίσει σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο και στην Αθήνα, οι εννέα έχουν ήδη ακυρωθεί, και η προοπτική να πραγματοποιηθεί η εμφάνιση στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο μοιάζει μάλλον απίθανη. «Για πολύ καιρό δεν θα έχουμε πια συναυλίες – ή, τουλάχιστον, έτσι όπως τις ξέρουμε», λέει. «Και αυτές αποτελούσαν τα τελευταία χρόνια το βασικό μας εισόδημα. Αλλά η μουσική δεν σταματά, ούτε η ανάγκη των ανθρώπων να τη δημιουργήσουν, αλλά και να την απολαύσουν. Κάποιοι θα μπορούσαμε να το δούμε ως ευκαιρία για να δημιουργήσουμε ωραίο υλικό. Αλλά οικονομικά είναι δύσκολο».
25/4, στις 9 μ.μ. διαδικτυακή live συναυλία από τον Φάρο του ΚΠΙΣΝ #snfccAtHome.
Oι μουσικές της καραντίνας
● Johann Strauss
Ο Γαλάζιος Δούναβης
● Μάνος Χατζιδάκις
Το Χαμόγελο της Τζοκόντας
● Rolling Stones
Let it Bleed
● Pink Floyd
The Dark Side of the Moon
● The Cinematic Orchestra To Believe
● Μια λίστα με τα νυχτερινά του Chopin