Ο κύριος Γκρι αγαπούσε τις μουσικές του Ενιο Μορικόνε, από το «Chi mai» και το «Σινεμά ο Παράδεισος» έως το «Κάποτε στην Αμερική» και το προσωπικό του αγαπημένο, τη μουσική που συνέθεσε για την «Αποστολή» το 1986.
«Δεν μένει τίποτα για εμάς εδώ να πούμε», σχολιάζει ο κύριος Γκρι με φανερή ικανοποίηση. «Τα λέει όλα για τη μουσική του Μορικόνε ο ειδήμων Γιώργος Χαρωνίτης στην τελευταία σελίδα του σημερινού ενθέτου».
Ετσι ακριβώς είναι, ωστόσο, η μουσική της «Αποστολής» έχει κάτι τόσο «στοιχειωτικό» που είναι δύσκολο να μη σταθείς λίγο ακόμη σε αυτό το πυκνό μα και λεπτών αποχρώσεων μείγμα παραδοσιακής ινδιάνικης μουσικής, κρουστών της ζούγκλας του Αμαζονίου, υποψίας γρηγοριανού μέλους, καθώς και βιβάλντειου κοντσέρτου για όμποε και έγχορδα. Από το θεσπέσιο «Ομποε του Γκάμπριελ» έως τους «Καταρράκτες» και το εισαγωγικό «Ως εν ουρανώ και επί της γης», που στην ταινία, όπως και στο άλμπουμ, ακούγεται σε διάφορες, εξαιρετικές παραλλαγές, η μουσική υπόκρουση της «Αποστολής» υπερβαίνει τις αντοχές της ίδιας της ταινίας μέσα στον χρόνο.
Ο κύριος Γκρι στέκεται σε παρόμοιας δύναμης και ατμόσφαιρας κινηματογραφικές μουσικές: η πρώτη που του έρχεται στον νου είναι η αριστουργηματική μουσική που συνέθεσε ο Γερμανός Χανς Τσίμερ το 1998 για τη «Λεπτή κόκκινη γραμμή» του Τέρενς Μάλικ: εδώ, μεταφερόμαστε στις νήσους του Σολομώντα, στον νότιο Ειρηνικό, και πιο συγκεκριμένα στη νήσο Γκουανταλκανάλ, θέατρο μιας από τις πλέον φονικές μάχες μεταξύ Ιαπώνων και Αμερικανών το 1942-43. Και στη «Γραμμή» συνδυάζεται η κλασική συμφωνική ορχήστρα με τον παραδοσιακό ήχο, καθώς και με τον θρησκευτικό, χριστιανικό για την ακρίβεια, ψαλμό. Εμπνευσμένος από τα εκπληκτικά χορωδιακά των εκχριστιανισμένων ιθαγενών της Μελανησίας, και λαμβάνοντας υπόψη τη βιαιότητα του πολέμου, αλλά και το μεταφυσικό-υπαρξιακό όραμα του Τέρενς Μάλικ, ο Τσίμερ αφήνει πίσω του μια σειρά από συνθέσεις που άλλοτε σε γαληνεύουν και άλλοτε δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις.
Μια δεύτερη σπουδαία κινηματογραφική μουσική, που θα μπορούσε να ακουστεί ως μακρινή συγγενής της μορικονικής «Αποστολής», είναι η σειρά των μικρών διαμαντιών που συνέθεσαν οι Αυστραλοί Νικ Κέιβ και Ουόρεν Ελις, γνώριμοι από τη θρυλική μπάντα των Bad Seeds, για την αξεπέραστη «Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ» (2007). Μακριά από τις τροπικές ζούγκλες και τις τελετουργίες των ιθαγενών ή τη χριστιανική πίστη των δυτικών που τις επισκέπτονται, ο «Τζέσε» ακουμπά πάνω στην κάντρι γουέστερν του 19ου αιώνα – λοξά όμως: όπως στην «Αποστολή» και στη «Γραμμή», έτσι κι εδώ οι Κέιβ – Ελις απορροφούν μέσα στην έξοχα υπνωτιστική μουσική τους τη μοναδική εσωτερικότητα του φιλμ. Οχι τυχαία, στο σπουδαίο διπλό άλμπουμ τους «Λευκή Σελήνη» (2009), οι δύο φίλοι και συνεργάτες συμπεριέλαβαν κομμάτια του «Τζέσε».
Μουσικές γεμάτες όνειρα και εφιάλτες πολύ πριν μπορέσεις να αποκοιμηθείς.