Ρένη Πιττακή: «Πετώ πάνω από τις πολιτείες με το μαγικό χαλί…»

Ρένη Πιττακή: «Πετώ πάνω από τις πολιτείες με το μαγικό χαλί…»

3' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Ρένη Πιττακή είχε αποφασίσει να πάει διακοπές, να ξεχάσει τον κορωνοϊό που ταρακούνησε τη σιγουριά μας. Αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο «Ημερολόγιο ενός αθέατου εγκλεισμού» (εκδ. Περισπωμένη) του Γιώργου Βέλτσου, πόσο μάλλον να αρνηθεί στον ποιητή την παρουσίαση αυτής της μαρτυρίας για την κοινωνική απομόνωση. Μια θεατρική παράσταση, παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο του προγράμματος του υπουργείου Πολιτισμού «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός», η οποία θα παρουσιαστεί στις 30 και 31 Ιουλίου στη Ρωμαϊκή Αγορά.

«Προφανώς είναι ένα θέλω. Αλλιώς θα πήγαινα στη θάλασσα, όπως σκόπευα, μια που τον χειμώνα έκλεισα να παίξω το “Μια Γερμανίδα Γραμματέας” του Κρίστοφερ Χάμπτον, τη ζωή της Μπρουνχίλντε Πόμσελ, μιας από τις γραμματείς του Γκέμπελς. Ομως, υπέκυψα στην ποίηση του Βέλτσου και στο να μιλήσω για το ιό που όλοι ζήσαμε», σημειώνει.

Πρόκειται για ένα συνδυασμό ποίησης και στοχασμών όπου ο καταξιωμένος πανεπιστημιακός και θεατρικός συγγραφέας, μεταφέρει το βίωμά του, της ασθένειας και της καραντίνας. «Το ζήτημα μιας απάνθρωπης ζωής που κινδυνεύει να χάσει το βίωμα της ίδιας της ζωής ως ζωής, και όχι ως επιβίωσης», όπως γράφει. Το ημερολόγιο ξεκινάει από την Τετάρτη 1η Απριλίου και κλείνει τη Δευτέρα 4 Μαΐου.

«Δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε όλο το κείμενο, έγινε μία επιλογή. Η παράσταση σε σκηνοθεσία της Ελπίδας Σκούφαλου διαρκεί μία ώρα», λέει η πρωταγωνίστρια στην «Κ». Συμπαραστάτες της, ο Σωκράτης Σινόπουλος στη λύρα και ο Βασίλης Παπαβασιλείου στο κοντραμπάσο, «μία μείξη ανατολής και δύσης με αυτοσχεδιασμούς».

«Στην πρώτη ανάγνωση με τσίμπησαν οι λέξεις και οι έννοιες. Ο λυρισμός, ο ελλειπτικός λόγος, το υπαινικτικό βλέμμα, το μαύρο χιούμορ και η ποίηση του Βέλτσου». Στέκεται ιδιαίτερα στο: «Πετώ πάνω από τις πολιτείες με το μαγικό χαλί, θεραπευμένος στην παρυφή των ποιημάτων μου, αρπαγμένος από τα κρόσσια τους, πριν γλιστρήσω από το βελούδινο πέλος τους, περιφορά για πάντα στη στρατόσφαιρα».

«Αυτή η εικόνα του κλεισίματος στο σπίτι και το πέταγμα από τα κρόσσια με άρπαξε και μένα, σαν να πιάστηκα κι εγώ από αυτά, θέλοντας να πετάξω. Δεν ξέρω τι αισθάνθηκε ο ίδιος στον εγκλεισμό. Οταν ένας άνθρωπος είναι ευπαθής, όλα είναι διαφορετικά».

Ο ίδιος ο Γιώργος Βέλτσος σημειώνει: «Ημερολόγιο ενός αθέατου εγκλεισμού –ο Ελύτης θα έλεγε Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου– γιατί όλοι μας, τις σκληρές μέρες του φετινού Απρίλη, σκεφτήκαμε έγκλειστοι τους στίχους του ποιητή από το ομώνυμο έργο του: “Ξημερώθηκα έχοντας διατρέξει την ιστορία του θανάτου της Ιστορίας, ή μάλλον την ιστορία της Ιστορίας του θανάτου (και αυτό δεν είναι λογοπαίγνιο)” (…)».

«Ο Βέλτσος έχει εμμονή με τη γενιά του ’30 αλλά από την ανάποδη μεριά», λέει η Ρ. Πιττακή. «Επιδιώκει την ανατροπή. Γιατί από τη μία τον στοιχειώνει και από την άλλη επιθυμεί να ανατρέψει το προσκύνημα σε αυτή τη γενιά. Αν δεν “σκοτώσεις” τον δάσκαλό σου, τον πατέρα σου, πώς θα συνεχίσεις; Αυτή είναι η σειρά της ζωής. Ο αντίλογος και η απελευθέρωση. Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του, στα πολύ ιδιαίτερα προσωπικά σημεία που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να τα πει. Η βραχνάδα και το χρώμα της φωνής του είναι μία αντίστιξη. Είναι φανερό πόσο τον επηρέασε ο  κορωνοϊός. Οπως λέει “ο ιός του Θεού”».

Η ίδια εκτός από την εσωτερική αγωνία, τις εικόνες με τα φέρετρα στην Ιταλία, τον αριθμό  των θυμάτων, έκανε ένα ξεκαθάρισμα. «Βάζοντας σε τάξη όλο το σπίτι ηρεμώ. Με καθησυχάζει». Ως κόρη αξιωματικού έμαθε από μικρή στην πειθαρχία και την τάξη. Στην πανδημία τη βοήθησαν και οι βόλτες. «Ευτυχώς, στο σημείο όπου μένω έχω διάφορα ανοίγματα γύρω μου: τα Αναφιώτικα, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το Ζάππειο, και μπορούσα να περπατήσω με καλούς φίλους – το ζευγάρι που μένει στο κάτω διαμέρισμα. Εχει σημασία να μην έχεις τυπικούς γείτονες. Ετσι πέρασα τον Απρίλη. Τον Μάιο μου ήρθαν χτυπήματα… τον Ιούνιο άλλο ένα. Μετά άρχισε η ένταση  των νέων συναδέλφων μου για την ανεργία. Ανθρώπινο είναι και το “γιατί εσύ, κι όχι εγώ;”. Είναι καλλιτέχνες πάνω στην έξαψη για δημιουργία».

Στα 54 χρόνια καριέρας –τα 40 απ’ αυτά στο Θέατρο Τέχνης–, σε ένα ρεπερτόριο ευρείας κλίμακας, συνεχίζει να μας ξαφνιάζει σε διαφορετικούς ρόλους και έργα. Για την απόφασή της να γίνει ηθοποιός δεν μετάνιωσε ποτέ. «Παρότι η αρχαιολογία είναι στο DNA μου, όπως και οι αρχαιολογικοί χώροι. Από τον προπάππο μου τον Κυριακό Πιττάκη  και τον παππού μου Στίλπωνα Πιττακή».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή