Είναι πολλά καλοκαίρια που, καθώς μεγαλώνει, ο κύριος Γκρι κάνει αυτό που ονομάζει «ομοιοπαθητικές παρενθέσεις». Καλοκαίρια χαμηλών βαρομετρικών, όταν μέσα στην αποχαυνωτική, υγρή κάψα του θέρους οι εσωτερικές, μύχιες θύελλες θερίζουν όλα τα σπαρτά με πυκνό, αρμυρό χαλάζι. Αυτά είναι τα καλοκαίρια της μέσης ηλικίας, τα οποία, κατά τον κύριο Γκρι, απαιτούν μερικά διαλείμματα ψυχικής ομοιοπαθητικής φροντίδας.
Τότε, λοιπόν, ανατρέχει στην αμερικανική indie rock, με τις μελαγχολικές, απέραντες εκτάσεις της και απίστευτα αερικά που παριστάνουν τις συνθέτριες και τις τραγουδίστριες. Φέρνουν μαζί τους την οινοπνευματώδη ατμόσφαιρα της αμερικανικής ερημιάς: φαρδιούς δρόμους, νυχτερινούς αλλά με πολλά φώτα από άδεια καφέ και ντάινερ που ξενυχτάνε, αμμώδεις ερήμους με θάμνους ξεριζωμένους που τους παρασύρει ο αέρας, κάπου ανάμεσα σε δύο πόλεις-φαντάσματα στην αμερικανική ενδοχώρα, έρωτες περαστικούς και φιλίες ισόβιες, λαθραία πάθη που φονεύονται και θάβονται τελετουργικά, σκιώδεις παρουσίες μέσα σ’ ένα τρικυμισμένο μυαλό που προσπαθεί ακόμα να χωνέψει ότι όλα είναι ένα εξ ορισμού υπέροχο, γιγαντιαίο σφάλμα και ένα συναρπαστικό παιχνίδι χαμένο από την αρχή, που δεν θέλει όμως ποτέ να τελειώσει.
Τελευταία, όλα αυτά βρίσκει ο κύριος Γκρι στα υποβλητικά τραγούδια της νεαρής Φοίβης Μπρίτζερς. Γεννημένη το 1994, η Φοίβη έχει μόλις δύο προσωπικά άλμπουμ στο ενεργητικό της: το «Stranger in the Alps» (κυκλοφόρησε από την Dead Oceans το 2017) και το πολύ πιο νωπό «Punisher» (Dead Oceans, Ιούνιος 2020), το οποίο υποχρέωσε ακόμα και το περιοδικό The New Yorker να της αφιερώσει μερικές σελίδες.
Το πρώτο της άλμπουμ τού είχε κινήσει την περιέργεια κυρίως λόγω τίτλου: είναι δανεισμένος (ή κλεμμένος) από την περίφημη ατάκα του Τζον Γκούντμαν στον «Μεγάλο Λεμπόφσκι». Στην πραγματικότητα, δεν προφέρει ποτέ αυτές τις λέξεις ο Γκούντμαν στην ταινία, αλλά μονάχα στην τηλεοπτική εκδοχή της, λόγω λογοκρισίας. Η Φοίβη παίζει εδώ με τη σεμνοτυφία (η πρωτότυπη ατάκα αφορά τις συνέπειες του σοδομισμού).
Το δεύτερο άλμπουμ («Τιμωρός» στα ελληνικά), με μικρά-μεγάλα διαμάντια όπως το «Moon Song», το «Savior Complex», το «Graceland Too», «I Know the End» κ.ά., έκανε τον καταγοητευμένο κύριο Γκρι να ακούσει ξανά το πρώτο άλμπουμ και τις αντίστοιχα έξοχες μπαλάντες «Smoke Signals», «Scott Street», «Killer» κ.ά.
Μπαίνοντας ο φετινός Αύγουστος βρήκε τον κύριο Γκρι εγκλωβισμένο στην καψαλισμένη πρωτεύουσα να αυτο-θεραπεύεται (προσωρινά έστω…) χάρη στην κοπέλα με το ζωγραφισμένο φάντασμα στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ ή ντυμένη ανθρώπινο σκελετό, στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ, να ατενίζει τον έναστρο ουρανό σε κάποια αμερικανική έρημο. Αυτά είναι ακούσματα που λειτουργούν ως βάλσαμο για συνειδήσεις ξενυχτισμένες, μα αποφασισμένες. Οπως λέει η Φοίβη σε ένα από τα πιο ωραία κομμάτια του «Τιμωρού»: «Γνωρίζω το τέλος».