Ενα εικοσιτετράωρο με τη στιχουργό Λήδα Ρουμάνη

Ενα εικοσιτετράωρο με τη στιχουργό Λήδα Ρουμάνη

3' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

07.10

Πάλι ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Κι ας είναι καλοκαίρι. Kι ας μην πρέπει να ξυπνήσω. Το πρωινό ξύπνημα δεν το αντέχω, μα έλα που μου έγινε συνήθεια. Είμαι μαμά, βλέπεις. Δεκαεπτά χρόνια μαμά – ευτυχής και ευγνώμων. Σηκώνομαι ανόρεχτα. Βουρτσίζω δόντια, ρίχνω νερό στο πρόσωπο να συνέλθω. Φτιάχνω τον πρώτο καφέ της μέρας. Ζεστό καφέ πάντα, ακόμα και στον καύσωνα! Πάντως, τον ωραιότερο καφέ τον φτιάχνεις μόνος σου. Κι αφού έχει μια γλυκιά ησυχία, γιατί η κόρη μου κοιμάται ακόμα πάνω στο δωμάτιό της, ανοίγω το βιβλίο που έχω πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Μισάωρο και κάτι διάβασμα απαραιτήτως για να ξεκινήσει η μέρα και να ξεκλειδώσει σιγά σιγά το πνεύμα.

08.15

Ωρα να ξεκλειδώσει και το σώμα. Ανεβαίνω στο δωμάτιο, απλώνω στο πάτωμα το στρωματάκι γυμναστικής, βάζω το αγαπημένο μου πρωινό ραδιοφωνικό δίδυμο, ακούω νέα και ωραίες μουσικές και αρχίζω το καθημερινό 40λεπτο πρόγραμμα άσκησης που έχω καθιερώσει από τις μέρες της καραντίνας. Την αγάπησα την καραντίνα, να τα λέμε αυτά. Με… ξαναέστησα, με ξαναγνώρισα, γνώρισα το σπίτι μου, τη γειτονιά μου, απόλαυσα κάθε στιγμή με το παιδί μου, είδα ποιος και τι μου λείπει πραγματικά. Ευλογημένες μέρες παρ’ όλη τη δυσκολία και το στρες που τη συνόδευσαν – και που σαφώς και είναι «ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι». Γυμναστική τέλος, το σώμα λειτουργεί. Μπαίνω στο ντους μετά μουσικής.

09.30

Η μουσική συνεχίζει να παίζει. Δεν γίνεται χωρίς μουσική σ’ αυτό το σπίτι. Εχετε φανταστεί τον κόσμο χωρίς μουσική; Εγώ αδυνατώ. Τρώω πρωινό χαζεύοντας στο Instagram και ξεκινάω μαγείρεμα αμέσως μετά. Μαγειρεύω κάθε μέρα. Μου αρέσει. Δεν παραγγέλνω ποτέ. Θέλω να βρίσκει η κόρη μου φρεσκομαγειρεμένο μαμαδίσιο φαγητό όταν γυρίζει από το σχολείο, ακόμα κι όταν δεν είμαι στο σπίτι. Λόγω δουλειάς, τις περισσότερες μέρες λείπω όταν επιστρέφει. Λόγω «αναδουλειάς» –είναι παράξενο και πιο ανήσυχα ήσυχο το φετινό καλοκαίρι για όσους δραστηριοποιούμαστε επαγγελματικά στον χώρο των μουσικών παραγωγών– είμαι πιο πολύ εδώ ούτως ή άλλως. Κι ενώ το φαγητό σιγογίνεται, τσεκάρω τα e-mails μου.

11.00

Μήνυμα στο Messenger: «Μαμά, θα μου κάνεις καφέ;» – στα δεκαεπτά της ζητάει καφέ, όχι γάλα. Απαντώ «ναι». Κατεβαίνει με το κινητό της ως φυσική προέκταση του χεριού της, ανταλλάσσουμε λίγες κουβέντες, ανεβαίνει να διαβάσει. Το φαγητό έτοιμο, τα τηλέφωνα πυκνώνουν. Ετσι θα πάει. Μακάρι να βγει κάτι. Αλλα προχωράνε, άλλα σκαλώνουν, τι φάση κι αυτή! Ολα προγραμματισμένα κι εκτός προγράμματος ταυτόχρονα – με απορρυθμίζει αυτό. Ωρα να κατέβω στο κέντρο, έχω να περάσω από το γραφείο σήμερα. Τουλάχιστον θα δω την Ελευθερία μου/μας. Η Ελευθερία είναι όλων μας. Με το που μπαίνω στο αμάξι χτυπάει το τηλέφωνο – no worries, έχει Bluetooth το αμάξι. Είναι η κολλητή μου η Λ. Το ωραίο τηλεφώνημα της μέρας, αυτό που έχεις ανάγκη για να ξεκινήσει η μέρα. Ως να πούμε «αντίο, να πάει στρωτά σήμερα», έχω φτάσει. Τα καταφέρνω να παρκάρω στο Παγκράτι και μπαίνω στο γραφείο αφού πρώτα πάρω καφέ – τον δεύτερο και τελευταίο της μέρας. Κρύο αυτή τη φορά.

19.00

Η μέρα κύλησε. Με εντάσεις εσωτερικές, όχι στην επικοινωνία. Νιώθω ότι έχω καλό κύκλο συνεργατών – ευλογία! Στο μεταξύ, μιλάω με μηνύματα με τον Θέμη. Κάτι στήνουμε πάλι. Μακάρι να στήνουμε πάντα κάτι μαζί. Δεν θα καταφέρουμε πάλι να συναντηθούμε, αλλά θα αγαπιόμαστε κι έτσι. Θα γεννάμε πράγματα κι από μακριά. Οταν ξέρεις έναν άνθρωπο καλά, δουλεύει κι έτσι. Αλλωστε η δημιουργία θέλει τον χωροχρόνο της. Θέλει άλλοτε νύχτες κι άλλοτε ξημερώματα. Θέλει άλλοτε άστρωτα κρεβάτια κι άλλοτε αίθουσες αναμονής σε ώρες καθυστέρησης. Και πώς σου έρχεται να γράψεις; Ελα ντε. Δεν έχει μανιέρα. Μπορεί να σου έρθει κάτι ανά πάσα στιγμή και με οποιαδήποτε αφορμή. Γίνονται πράγματα, παρατηρείς, γράφουν μέσα σου, γράφεις κι εσύ. Και σβήνεις. Και ξαναγράφεις. Θα ξαναγράψεις; Αγωνία! Πέρασε η ώρα. Πάω να χαιρετήσω την Ελευθερία. «Εχει ωραία βραδιά, πάμε στην πλατεία Προσκόπων για ένα ποτάκι;» λέει. Πάμε. Παίρνω την κόρη μου τηλέφωνο να βεβαιωθώ ότι όλα είναι καλά και ξεκινάμε.

22.30

Δύο prosecco και τρία μπολ πατατάκια μετά –έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου!– κι αφού έχουμε χαιρετήσει κόσμο χωρίς να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε, έχουμε ανταλλάξει νέα, έχει χτυπήσει το τηλέφωνό μου 5-6 φορές για δουλειά, έχουμε γελάσει, έχουμε προβληματιστεί, έχουμε θυμηθεί, έχουμε βάλει μισό μπουκαλάκι αντισηπτικό χεριών, φεύγουμε ποδαράτο για να γυρίσουμε στο γραφείο μας – σπίτι της. «Κάναμε έξοδο ευρωπαϊκά σήμερα», μου λέει κι απαντώ: «Ναι, τέλεια δεν ήταν;» «Βλέπεις τίποτα καλό στο Netflix;» με ρωτάει. «Λέω να δω το “Woods”, μου είπε γι’ αυτό ο Γιώργος Ν. Ξέρει τι λέει ο Γιώργος Ν.» «Θα το δω κι εγώ», απαντάει. Λέμε καληνύχτα και μπαίνω στο αμάξι για να ανέβω σπίτι, βόρεια του κέντρου.

Η Λήδα Ρουμάνη υπογράφει τους στίχους των τραγουδιών του άλμπουμ «Τα μεγάλα ταξίδια» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη (Panik Records).

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή