H Ελένη Καραΐνδρου είναι από εκείνους τους συνθέτες που έχουν τον κατάλληλο βαθμό αυτοπεποίθησης απέναντι στη μουσική παιδεία και την έμπνευσή τους, και την ανάλογη τόλμη απέναντι στις επιταγές της εποχής που της επιτρέπουν να σέβεται και να χρησιμοποιεί τη σιωπή. Οι παύσεις της υπογραμμίζουν την υποδόρια ένταση της μουσικότητάς της. Ενταση που στην περίπτωση της «Μήδειας» (που παρουσίασε προχθές το βράδυ στον Ιανό), οφείλει πολλά στην παραδοσιακή μας μουσική, ο παλμός της οποίας είναι ο μετρονόμος αυτού του έργου.
Οργανα της Δύσης και της Ανατολής (πολίτικη λύρα, λαούτο, νέι, κλαρίνο και βιολοντσέλο) συνδιαλέγονται εκπροσωπώντας διαφορετικές παραδόσεις που όμως επικοινωνούν με καταλύτη την ανθρώπινη παρουσία: τις φωνές της χορωδίας. Και σ’ αυτό το έργο, όπως πάντα, η Ελένη Καραΐνδρου είναι μια συνθέτις που εμπιστεύεται και αναδεικνύει τους μουσικούς της και εκείνοι της το ανταποδίδουν με τη σοβαρότητα και την ευαισθησία που τους διακρίνει.
Επιρροές
Σ’ αυτό το έργο, όμως, είναι φανερό πόσο την καθόρισε ο ιδιαίτερος τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε πριν έρθει στην Αθήνα με τον πατέρα της. Το Τείχιο Φωκίδας στο οποίο δραπετεύει ακόμη. «Λατρεύω τον αρχαϊκό ήχο της βυζαντινής μουσικής και κυρίως τα ισοκρατήματα αλλά η καρδιά μου και η ψυχή μου είναι κολλημένη στα πολυφωνικά τραγούδια που άκουγα από παιδί στο χωριό μου, κάτω από τον έναστρο θόλο από γυναίκες που καθάριζαν καλαμπόκια, συναγμένες στο αλώνι για τα νυχτέρια τους».
Εξομολογητική προχθές στο κατάμεστο πατάρι του Ιανού, αναφέρθηκε στα χρόνια των σπουδών στο Παρίσι το 1967 -έπειτα από εκείνες στο πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο και την Ιστορία-Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών- όπου μυήθηκε στα μυστήρια της εθνομουσικολογίας. Τότε που συνειδητοποίησε «ότι τα ακούσματά μας δεν είναι μακριά από ακούσματα με τα οποία μας χωρίζουν αιώνες». Και πόσο άμεση ήταν σαν μιλούσε για τα αναστενάρια που στηρίζονται «σε μια μουσική παράδοση που σίγουρα επέζησε μέσα από μακραίωνη διαδρομή».
Ετσι μίλησε στο κοινό για τη συγκίνηση, το αίσθημα του ήχου του Σωκράτη Σινόπουλου. Σαν παίζει λύρα, ένιωσε -όπως είπε- βαθιά ότι αυτός ο ήχος μπορεί να μεταφέρει συγκίνηση και μηνύματα που έρχονται από πολύ μακριά μέσα στον χρόνο. «Γνώστης της βυζαντινής, της ελληνικής μουσικής προφορικής παράδοσης είναι πάνω απ’ όλα ένας σύγχρονος σπουδαίος μουσικός που κινείται με εξαίσια άνεση στον κόσμο του αυτoσχεδιασμού και που η αφομοιωτική του ικανότητα τον έχει κάνει να κινείται με όλο του τον οπλισμό ακόμη και στον χώρο της τζαζ, που δεν έχει σύνορα».
Με την ξεχωριστή μουσική ομάδα που ηχογράφησε το cd: Σωκράτης Σινόπουλος, Χάρης Λαμπράκης, Ανδρέας Κατσιγιάννης, Γιώργος Καλούδης, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Ανδρέας Παπάς (έλειπαν ο Νίκος Γκίνος και η Μαρί Σεσίλ Μπουλάρ), παρουσίασαν στο κοινό κάποια αποσπάσματα από το ταξίδι στον κόσμο του Ευριπίδη, ενώ η ηθοποιός Σωτηρία Ρουβολή στα χορικά έδειξε ακόμη μια φορά το ταλέντο της στο τραγούδι.
Η «MEDEΑ», η μουσική της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας, σε απόδοση του Γιώργου Χειμωνά στο Φεστιβάλ Επιδαύρου το καλοκαίρι του 2011, γεμίζοντας το αργολικό θέατρο με 16.500 θεατές, κυκλοφορεί από τη γερμανική ECM, ενώ τη διανομή στην Ελλάδα έχει η δραστήρια Μικρή Αρκτος.