08.45
Καλημέρα! Τα μεγάλα παιδιά λαγοκοιμούνται και ξυπνάνε σχετικά νωρίς. Εχοντας και αρκετά «καλλιτεχνικά χιλιόμετρα» στα ξενύχτια… Η γιαγιά έλεγε: Οποιος νύχτα περπατεί λάσπες και… νερά πατεί! Οι πρώτες σκέψεις για τη ζωή ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο είναι συνήθως για το ποιο όνειρο άραγε να ‘ναι πιο αληθινό… αυτό που είδες ή αυτό που ξημέρωσε πάλι εδώ. Επιβάλλεται τουλάχιστον μισή ώρα «Ικαριώτικη Γιόγκα». Χαλάρωση, συγκέντρωση και χαμόγελο στη μέρα που ξεκινάει και είναι καινούργια. Και είναι πολύ δύσκολο αυτό πια. Οι ρυθμοί της σε παρασύρουν. Οπότε θέλει προπόνηση για να την παρασύρεις εσύ. Μισή ώρα με την αίσθηση ότι είσαι ελεύθερος να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις για το Ορος, το Θιβέτ ή σε κάποιο νησί σε σπίτι φίλων που δεν θα σε γνωρίσουνε ποτέ από τη γενειάδα… Μετά από αυτό ξεκινάει η μέρα, σε έναν κόσμο ειδικά αυτόν τον καιρό πρωτόγνωρο. Η αγάπη για τους δικούς μας ανθρώπους μάς επιτρέπει προς το παρόν να είμαστε σαν τα περιστέρια. Εχουμε φτερά να πετάξουμε αλλά ζούμε στην πόλη…
09.30
Καφές στιγμιαίος, καραβίσιος και λίγες ειδήσεις στο PC να δούμε αν έλιωσαν οι πάγοι ή τίποτα σημαντικό που μας αφορά για να πάρουμε τα βουνά να σωθούμε, ξεπερνώντας φευγαλέα το 85% των ειδήσεων που είναι fake news και τη γνωστή εμπορεύσιμη τρομολαγνεία για όλα. Ως καλλιτέχνες, λόγω καταστροφής του επαγγέλματος για τη γνωστή επικινδυνότητα της υγείας μέσω του ήχου, είναι ευτυχία να έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να εργαστείς όσο σκληρά θέλεις χωρίς το άγχος της ανταμοιβής! Το ευτυχές είναι πως με την πολυετή πείρα στην οικονομική κρίση πολύ πριν γίνει ευρέως γνωστή, έχοντας εμπειρία από τις τότε εταιρείες πνευματικών δικαιωμάτων οι μουσικοί απέκτησαν ολιγάρκεια και σχεδόν μεταφυσικές ικανότητες για να βγάζουν τα προς το ζην! «Παραμέριζε το ποθούμενο για να χαίρεσαι το βρισκόμενο» – Κ. Πετράτος.
10.30
Η εργασία ξεκινάει με υποχρεώσεις στη γνωστή οθόνη του PC που περιμένουν να τις διεκπεραιώσεις. Μισοτελειωμένα τραγούδια, ιδέες για την ενορχήστρωση, προγράμματα, οργάνωση για πρόβες, τηλέφωνα, υλικό επικοινωνίας και άλλα πολλά… υπό φυσιολογικές συνθήκες.
12.30
Μια βόλτα για λίγα ψώνια πριν από το μεσημέρι στην παλιά αγορά του Πειραιά πάντα είναι ευχάριστη. Για περισσότερη επαφή με τον εαυτό, αν είναι Σαββατοκύριακο ιδανικά είναι στην Πειραϊκή περπατώντας να ατενίζεις τα πλοία που φεύγουν ή έρχονται με μια αίσθηση ελπίδας ότι με το καλό να ξανασαλπάρεις και εσύ για το νησί της καρδιάς σου…
14.30
Μεσημεριανό φαγητό. Ενα διάλειμμα και μια ευκαιρία να βρεθείς με τα αγαπημένα σου πρόσωπα για λίγο σε ένα τραπέζι. Επειτα από αυτό ξανά εργασία…
19.00
Απόγευμα… Ηρθε η ώρα που θα ξυπνήσεις λίγο ή θα πέσεις σε λήθαργο την υπόλοιπη μέρα μέχρι το βράδυ, οπότε εδώ δίπλα έχω ένα στρωματάκι για κάποιες ασκήσεις με το σώμα ή τραβάω πρίζα από τη σκέψη για καμιά ώρα και γίνεται επανεκκίνηση. Από εκεί και πέρα ή πάμε για υπερωρία στην εργασία και ξενύχτι ίσως με ένα βιβλίο ή μια κιθάρα στο χέρι, χαρτί και μολύβι… Ο προσωπικός τρόπος προσέγγισης στο δημιουργικό κομμάτι της μουσικής είναι να «παραφυλάω». Αυτό το κάτι που θα με αναγκάσει να σταματήσω τη ροή της μέρας για να ολοκληρώσω μία έκλαμψη… μια ιδέα ακαθόριστη. Ισως και η μεγαλύτερη ψυχική ικανοποίηση μέσα στη μέρα.
22.00
Φυσικά η πιο όμορφη εκδοχή του απόβραδου είναι όταν τύχει και είμαστε μαζεμένοι παρέα με χαμόγελα, ρακί και όργανα σε μαγαζιά αδερφικών φίλων. Καμιά φορά αργά απολαμβάνω μια όμορφη ταινία ύστερα από προτάσεις του φίλου μου του Χάρη που σκαμπάζει.
02.30
Με μία ψεύτικη αίσθηση άλλοτε πως ποτέ δεν έκανες όσα έπρεπε και άλλες φορές ότι όλα είναι Ο.Κ., τελειώνει άλλη μία ημερήσια εμπειρία. Η ψευδαίσθηση του «για πάντα», εμποδίζει το τώρα. Μια ανησυχία για την υποχρέωση στην ύπαρξη κάποιες φορές σε ξυπνάει και άλλες σε μελαγχολεί…
03.00
Εκεί πια ύστερα από την «ανάβαση» της μέρας στην «κορυφή» του μαξιλαριού πίσω από τα μάτια μία πανοραμική λήψη από «ψηλά» πίσω στο μονοπάτι της μέρας ίσως αποκαλύψει αλήθειες που δεν πρόλαβα να δω. Στην ασήμαντη κατά κάποιο τρόπο ζωή μας τα πιο σημαντικά «πράγματα» μας επισκέπτονται μυστικά από τον «φωταγωγό» της καρδιάς. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν είναι ίδια η κάθε μέρα, ίδια θα είναι και όλη η ζωή. Οπότε, ό,τι είναι να αλλάξει μάλλον πρέπει να γίνει σήμερα. Kαι τώρα… καληνύχτα.
Ο τραγουδοποιός Θοδωρής Κοτονιάς μαζί με τη Χριστίνα Μαρία Λαζάρου παρουσίασαν πρόσφατα το κομμάτι «Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη», διασκευή
σε ένα παραδοσιακό τραγούδι της Δράμας.
Είκοσι τέσσερις ώρες με τον τραγουδοποιό Θοδωρή Κοτονιά
3' 31" χρόνος ανάγνωσης
«Οι πρώτες σκέψεις για τη ζωή ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο είναι συνήθως για το ποιο όνειρο άραγε να ’ναι πιο αληθινό… αυτό που είδες ή αυτό που ξημέρωσε πάλι εδώ», λέει ο Θοδωρής Κοτονιάς. Φωτ. CHARALAMPOS GEORGIOU