Οι διεθνείς επιτυχίες για την Καμεράτα και τον Γιώργο Πέτρου συνεχίζονται, ωστόσο φαίνεται πως στην ημεδαπή κανέναν δεν συγκινούν, με αποτέλεσμα τα ποικίλα διοικητικά και οικονομικά προβλήματα του συνόλου να παραμένουν άλυτα. Τον περασμένο Αύγουστο η παραγωγή της όπερας «Κάρολος ο Φαλακρός» –«Carlo il Calvo»– του Νίκολα Αντόνιο Πόρπορα με την Καμεράτα και τον Πέτρου ξεχώρισε στο φεστιβάλ μπαρόκ όπερας του Μπάιροϊτ ως μία από τις καλύτερες του 2020. Προς το παρόν το βρετανικό Linbury Trust και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών υποστηρίζουν οικονομικά μια σειρά από τέσσερις θεματικές συναυλίες της ορχήστρας.
Το πρώτο από τα προγράμματα μαγνητοσκοπήθηκε στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στις 18 Δεκεμβρίου 2020 και μεταδόθηκε διαδικτυακά στις 20 Ιανουαρίου. Περιλάμβανε δύο έργα του Μότσαρτ που αποδόθηκαν σε όργανα εποχής με τις αντίστοιχες πρακτικές. Πρώτα ακούστηκε το Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 13 (Κ 415). Σολίστ ήταν ο ίδιος ο Πέτρου, ο οποίος απέδωσε το έργο σε ένα αντίγραφο ιστορικού οργάνου του 1789. Οσοι θυμούνται τα πρώτα βήματά του ως πιανίστα είτε σε ατομικά ρεσιτάλ είτε ως ντούο με τον Χρίστο Παπαγεωργίου, ασφαλώς θα χάρηκαν που τον ξανάκουσαν σε αυτόν τον ρόλο. Ακόμα και με ένα αντίγραφο ιστορικού οργάνου, που σε σχέση με ένα σύγχρονο πιάνο απαιτεί πολύ περισσότερο κόπο και μεγαλύτερη ευαισθησία προκειμένου να αποδοθούν αποχρώσεις, υφές και διαβαθμίσεις δυναμικής, ως πιανίστας ο Γιώργος Πέτρου έχει εύλογα πολύ πιο άμεσα τον έλεγχο του αποτελέσματος (κυριολεκτικά κάτω από τα χέρια του), απ’ ό,τι ως αρχιμουσικός. Διαπλάθει ο ίδιος το μουσικό υλικό και η μουσικότητά του, έμφυτη και καλλιεργημένη, τον οδηγεί στις μικρές εκείνες αποκλίσεις από τη ρυθμική κανονικότητα, τους σημειακούς τονισμούς, τις ελάχιστες παύσεις, το ιδιαίτερο μέτρημα της τρίλιας, τη διαφορετική ένταση στην ανάκρουση κάθε νότας που επαναλαμβάνεται και τόσες άλλες λεπτομέρειες, οι οποίες καθορίζουν το αποτέλεσμα, δίνουν πλαστικότητα στη μουσική και εντέλει ταυτότητα και υπογραφή στην ερμηνεία. Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχε το τρίτο μέρος του Κοντσέρτου, ένα allegro στο οποίο παρεμβάλλεται ένα αργό τμήμα (adagio), που έδωσε στον ερμηνευτή επιπλέον εκφραστικές ευκαιρίες.
Ακολούθησε η Συμφωνία αρ. 36 (Κ 425) που ο 27χρονος Μότσαρτ συνέθεσε σε διάστημα μόλις τεσσάρων ημερών στο Λιντς, προκειμένου να ευχαριστήσει τον τοπικό κόμη, που φιλοξενούσε αυτόν και τη γυναίκα του.
Το έργο αποδόθηκε με χαρακτηριστική δύναμη και έντονα δραματική διάθεση από τον Πέτρου και την ενισχυμένη με πνευστά και κρουστά Καμεράτα. Βασικό στοιχείο είναι ότι παρά τις σβέλτες ταχύτητες η άρθρωση της μουσικής παραμένει σαφής με αποτέλεσμα να προβάλλεται η μουσική δραματουργία, ο τρόπος με τον οποίο σχετίζονται μεταξύ τους οι διάφορες παράγραφοι. Αν το πλήθος των μικροφώνων στην αίθουσα παρέπεμπε σε επαγγελματική ηχογράφηση, ασφαλώς άξιζε τον κόπο, καθώς συνολικά η βραδιά υπήρξε μία από τις πιο επιτυχημένες, συνυπολογίζοντας την καλή συνεργασία των κόρνων στο αργό μέρος της Συμφωνίας, κάτι που δεν πρέπει να θεωρείται πάντα δεδομένο.