Γλυκόπικρες επέτειοι. Στις 16 Μαΐου 1939, έπειτα από πρόταση του διοικητή Πρωτευούσης Κώστα Κοτζιά και εισήγηση του δημάρχου Αθηναίων Αμβροσίου Πλυτά, αποφασίστηκε η κατεδάφιση του Δημοτικού Θεάτρου της Αθήνας, όπου στεγάζονταν κυρίως παραστάσεις μελοδράματος. Η Αθήνα έχασε ένα κτίριο αλλά κέρδισε έναν οργανισμό, καθώς η απόφαση αυτή έλυσε τα χέρια του Κωστή Μπαστιά, τότε διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και διευθυντή Γραμμάτων και Τεχνών της κυβέρνησης Μεταξά.
Ο Μπαστιάς προχώρησε άμεσα στην ίδρυση της Λυρικής Σκηνής, την οποία στέγασε στον οργανισμό του οποίου ήταν διευθυντής. Στη θέση του Δημοτικού Θεάτρου διαμορφώθηκε πλατεία, που μέχρι σήμερα είναι γνωστή με το όνομα αυτού που το κατεδάφισε.
Η λυρική τραγουδίστρια Αλεξάνδρα Τριάντη υπήρξε αδελφή του Κοτζιά και ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» (1953). Ως μεγάλη χορηγός συνέβαλε αποφασιστικά στην ανέγερση ενός κτιρίου για μουσική, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Δεν πρόλαβε να το δει, καθώς έφυγε από τη ζωή το 1977. Το κτίριο ολοκληρώθηκε χάρη στον Χρήστο Δ. Λαμπράκη και εγκαινιάστηκε στις 20 Μαρτίου 1991. Η Αθήνα απέκτησε για πρώτη φορά αίθουσες ειδικά μελετημένες για μουσική.
Στα τριάντα χρόνια που ακολούθησαν εμφανίστηκαν εκεί σημαντικοί καλλιτέχνες και διάσημες ορχήστρες, ενώ παρουσιάστηκαν επίσης μεγάλες παραγωγές όπερας, θεάτρου και χορού. Κυρίως, όμως, ο οργανισμός ομαλοποίησε τη μουσική ζωή στην Αθήνα, καθώς η πόλη απέκτησε για πρώτη φορά τακτική ροή μουσικών εκδηλώσεων κατά τη χειμερινή περίοδο.
Δημιουργήθηκε μια κανονικότητα με συναυλίες συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου. Είναι αυτό που έμεινε όταν σταδιακά οι πακτωλοί χρημάτων στέρεψαν και στη συνέχεια το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών πέρασε στα χέρια του Δημοσίου.
Τα τριάντα χρόνια του, λοιπόν, τίμησε ο οργανισμός στις 27 Μαρτίου με ένα από τα πλέον αξιόλογα όσο και ταλαιπωρημένα «παιδιά» του, που σήμερα ούτε το όνομά του δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει: την «Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής» η οποία εμφανίζεται πλέον ως «Μουσικοί της Καμεράτας».
Στην αίθουσα «Τριάντη», πολύ σωστά, της οποίας το κόστος, όμως, ήταν αυτό που ως τελική συνέπεια είχε την κρατικοποίηση του Μεγάρου.
Ο Γιώργος Πέτρου διηύθυνε την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν, έχοντας ενισχύσει το σύνολο αυτό με πνευστά και κρουστά όργανα εποχής ή αντίγραφα οργάνων εποχής. Τα ίδια τα όργανα και ο ήχος τους, οξύς και αιχμηρός, υποβάλλουν το είδος της ερμηνείας, ορμητικό, σχεδόν θυελλώδες στα ζωηρά μέρη και τρυφερό και ευγενές αλλά όχι γλυκερό στα λυρικά. Ο Πέτρου όπως και οι μουσικοί της Καμεράτας γνωρίζουν άριστα τους κανόνες και την αισθητική αυτής της μουσικής, την οποία χρόνια τώρα υπερασπίζονται εντός και εκτός Ελλάδος με επιτυχία.
Η δική τους Ενάτη ήταν μεγαλόπρεπη αλλά όχι στομφώδης, εκφραστικά άμεση και ειλικρινής. Στην πειστική ερμηνεία συνέβαλαν οι Χορωδίες της ΕΡΤ και του Δήμου Αθηναίων καθώς επίσης ένα ελληνικό κουαρτέτο μονωδών (Μυρτώ Παπαθανασίου, Μαίρη-Ελεν Νέζη, Βασίλης Καβάγιας, Χριστόφορος Σταμπόγλης) που, ωστόσο, δεν βοηθήθηκε από την ηχοληψία.