Συνωστισμός από κοντσέρτα σημειώθηκε σε μία ακόμη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, η οποία μεταδόθηκε διαδικτυακά στις 29 Μαΐου από την Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Σολίστες ήταν, όπως πάντα, μουσικοί της ορχήστρας ενώ διηύθυνε ο Εκτορας Ταρτανής, από το 2019 πρώτος αρχιμουσικός της Κρατικής Οπερας και της Συμφωνικής Ορχήστρας του Φράιμπουργκ.
Εκτός από την ποσότητα, κάποτε ζήτημα αποτελεί η ίδια η επιλογή: είναι μια σκέψη που έρχεται αυτόματα στον νου ακούγοντας ένα έργο τόσο γεμάτο από «αναμνήσεις» άλλων, όσο το Κοντσέρτο για κοντραμπάσο σε φα δίεση ελάσσονα, του Σερζ Κουσεβίτσκι. Πολύ περισσότερο, που η συζήτηση σχετικά με το εάν το συγκεκριμένο έργο προέρχεται αποκλειστικά από το χέρι του συνθέτη φαίνεται να μην έχει κλείσει, παρά τις διαβεβαιώσεις της χήρας του. Ο Κουσεβίτσκι έχει περάσει στην ιστορία ως σημαντικός αρχιμουσικός και ένθερμος υποστηρικτής της σύγχρονης μουσικής, αλλά πολύ λιγότερο ως συνθέτης. Ετσι, το συγκεκριμένο έργο, ξεκάθαρα στραμμένο σε άλλους από το παρελθόν, μοιάζει να τον αδικεί. Από την παρτιτούρα αναβλύζουν πληθωρικά ήχοι του Τσαϊκόφσκι, του Γκλιέρ, αλλά προ πάντων του Ντβόρζακ. Την τεχνικά απαιτητική μουσική ερμήνευσε ο Τάκης Καπογιάννης, αποδίδοντας με επιτυχία τα δεξιοτεχνικά εδάφια.
Οι σολιστικές εμφανίσεις του κλαρινετίστα Σπύρου Μουρίκη, συχνότερες από αυτές άλλων συναδέλφων του, προφανώς τον ωθούν στην αναζήτηση νέου ρεπερτορίου καθώς έχει ερμηνεύσει αρκετές φορές τα πιο πολλά από τα σημαντικά συναυλιακά έργα που έχουν γραφεί για το κλαρινέτο. Το Κοντσέρτο που συνέθεσε ο Αρον Κόπλαντ ανάμεσα στα 1947 και 1949 για τον περίφημο «Βασιλιά του σουίνγκ» Μπένι Γκούντμαν, ανήκει στα τυπικά έργα Αμερικανών συνθετών μιας εποχής που ήθελε να μπολιάσει την κλασική μουσική με τους ήχους της τζαζ. Προφανέστατα, η επιτυχία της υβριδικής αυτής μουσικής στηρίζεται αποφασιστικά στις ικανότητες ενός κλαρινετίστα εξοικειωμένου με την κλασική μουσική, ο οποίος αισθάνεται την ίδια άνεση με τη λικνιστική γλώσσα της τζαζ. Αυτή είναι η περίπτωση του Μουρίκη, ο οποίος έδωσε, όπως πάντα, τον καλύτερό του εαυτό.
Η βραδιά ξεκίνησε με το δημοφιλές όσο και λαμπερό Κοντσέρτο για δύο όμποε και ορχήστρα εγχόρδων σε φα μείζονα έργο 9, αρ. 3, του Τομάζο Αλμπινόνι. Με άνεση και εμπειρία στην μπαρόκ μουσική, ο Δημήτρης Βάμβας και η Στέλλα Νικολαΐδη απογείωσαν στο έργο στα ζωηρά μέρη αλλά και στο εκφραστικό αργό μεσαίο.
Οι ικανότητες του Ταρτανή φάνηκαν κυρίως στην Πέμπτη Συμφωνία του Φραντς Σούμπερτ, έργο τελείως διαφορετικής πνοής από τα προηγούμενα.
Η ερμηνεία δεν υπήρξε απλώς σβέλτη, αέρινη και φωτεινή. Ηδη από το πρώτο μέρος φάνηκαν η δύναμη, η ορμή, αλλά και η κίνηση που θα τη χαρακτήριζαν στο σύνολό της. Τόσο στο δεύτερο όσο και στο τρίτο μέρος του έργου, ο αρχιμουσικός εστίασε στο βαθύ συναίσθημα που υπάρχει κάτω από τη φωτεινή επιφάνεια της γραφής. Ειδικότερα στην περίπτωση του μενουέτου (γ΄ μέρος) βοήθησε ο τονισμός των δραματικών στοιχείων. Συνολικά, ήταν μια ερμηνεία που σεβάστηκε τη μορφή και ταυτόχρονα ανέδειξε το βαθύτερο εκφραστικό περιεχόμενο της μουσικής.