Επεισοδιακή υπήρξε η συναυλία της Ορχήστρας του Φλωρεντινού Μάη υπό τη μουσική διεύθυνση του Ζούμπιν Μέτα στο Ηρώδειο στις 14 Ιουνίου. Ξεκίνησε με το Κοντσέρτο για βιολί του Μπραμς, το οποίο ο σολίστ Πινχάς Τσούκερμαν δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει, καθώς η βροχή υποχρέωσε τους μουσικούς να σταματήσουν πολύ λίγο πριν από το τέλος του έργου. Παρά τη διάθεση διοργανωτών και μουσικών να συνεχίσουν, η συναυλία διακόπηκε, καθώς η βροχή συνεχίστηκε. Η προγραμματισμένη δεύτερη Συμφωνία του ίδιου συνθέτη δεν ακούστηκε.
Γνωστός στο αθηναϊκό κοινό εδώ και σχεδόν μισόν αιώνα, ο Μέτα πρωτοεμφανίστηκε στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 1967 με τη Φιλαρμονική του Λος Αντζελες. Επανήλθε με διάφορες ορχήστρες, όπως τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, τη Φιλαρμονική του Ισραήλ και βέβαια την ορχήστρα του Φλωρεντινού Μάη, τόσο στο Ηρώδειο όσο και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Οι παλαιότεροι, νέοι τότε, ώριμοι σήμερα, τον έχουν χαρεί αρκετές φορές κατά την εποχή της απόλυτης ακμής του. Γι’ αυτούς οι εμφανίσεις του 85χρονου Ινδού αρχιμουσικού προφανώς είναι συναισθηματικά φορτισμένες με πλήθος αναμνήσεων, ενώ για τους νεότερους ο Μέτα μάλλον αποτελεί έναν «ζωντανό μύθο».
Ως προς αυτό, η επιλογή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να εντάξει ειδικά αυτή τη συναυλία στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών στο πλαίσιο του εορτασμού για τα τριάντα χρόνια του, αποκτά ξεχωριστή βαρύτητα. Παραπέμπει ευθέως στις λαμπρές μέρες του παρελθόντος, εκείνες της πρώτης δεκαετίας (1991-2000), κατά την οποία άλλωστε εμφανίστηκαν στην τότε Αίθουσα Φίλων της Μουσικής ο Μέτα με την Ορχήστρα του Φλωρεντινού Μάη (1996/97). Πέρασε πια ένα τέταρτο του αιώνα. Τότε, το Μέγαρο καλούσε τους ακμαίους. Σήμερα, η επιλογή που έγινε δεν λέει τίποτε για το αύριο του οργανισμού. Και οι άλλες επιλογές; Στους Δελφούς, στον «μαραθώνιο» Μπετόβεν που οργανώθηκε από τηλεοπτικό δίκτυο, το κρατικό Μέγαρο διάλεξε να εκπροσωπηθεί από μία ιδιωτική ρωσική ορχήστρα αντί ενός εθνικού συνόλου όπως έκανε η πλειοψηφία των άλλων χωρών που συμμετείχαν στη διοργάνωση.
Ταυτόχρονα, περιορίζει σε διαδικτυακές μεταδόσεις τη «δική» του Καμεράτα, ορχήστρα του «Συλλόγου των Φίλων» στον οποίο χρωστά τη δημιουργία του.
Στο Κοντσέρτο για βιολί του Μπραμς ο Τσούκερμαν επέλεξε εξαρχής αργή ταχύτητα, η οποία έκανε το αποτέλεσμα να ηχεί εξαιρετικά προσεκτικό, χωρίς νεύρο ή συναισθηματική ένταση αλλά κυρίως αφαιρούσε οποιαδήποτε διαφοροποίηση από το ακόλουθο αργό μεσαίο μέρος του Κοντσέρτου. Υπήρχαν στιγμές που η βραδύτητα αυτή οδηγούσε το μουσικό νόημα στα όριά του, καθώς οι φράσεις έμοιαζε να χάνουν τη συνοχή τους.
Τα εμβόλιμα σύντομα δεξιοτεχνικά εδάφια, όπως και συνολικά το αργό μέρος του Κοντσέρτου, επιφύλαξαν τις πιο ωραίες στιγμές της βραδιάς: τα πρώτα καθώς προσέθεταν μια ανάλαφρη νότα και το δεύτερο επειδή ο Τσούκερμαν ξεδίπλωσε με μεγάλη πλαστικότητα την υπέροχη μελωδία, που πρωτοπαρουσιάζεται από το όμποε. Ομοια θετική ήταν στο μέρος αυτό η συνεισφορά της ορχήστρας, περισσότερο συντονισμένης και ομοιογενούς απ’ ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κρατά κανείς αυτή, τη θετική ανάμνηση.