Κάποτε ο κύριος Γκρι αγόρασε ένα CD από το μαγαζί της αγαπημένης του Τίνας, το περίφημο (για έναν κλειστό κύκλο μουσικόφιλων) «Gong», στην πλατεία Νυμφών της Γλυφάδας.
Ηταν μια μικρή συλλογή κλασικών αριστουργημάτων από την Deutche Grammophon με τον Κλάουντιο Αμπάντο να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης: «Νυχτερινά. Συμφωνικό τρίπτυχο για ορχήστρα και χορωδία» του Κλοντ Ντεμπισί, «Δάφνις και Χλόη. Συμφωνικά Θραύσματα» του Μορίς Ραβέλ και «Το ποίημα της έκστασης, έργο 54 για μεγάλη ορχήστρα» του Αλεξάντρ Σκριάμπιν.
Το άκουγε όλο εκείνο το καλοκαίρι του 1990, που ήταν και το καλοκαίρι της αρχής ενός έρωτα, νεανικού μεν, πάντως έρωτα.
Ισως να φταίει ο μυστηριακός, αισθησιακός, υποβλητικός, άκρως ατμοσφαιρικός χαρακτήρας όλων των έργων που κάθε ένα ξεχωριστά μα και όλα μαζί ταυτίστηκαν μέσα του έκτοτε με το θέρος, ειδικά τις καλοκαιρινές νύχτες. Νύχτες όχι εξοντωτικού καύσωνα αλλά με ένα ελαφρύ, δροσερό βοριαδάκι να ξεπλένει την κάψα της ημέρας.
Μάλλον όμως ευθύνεται η ίδια η μουσική και ο τρόπος που ο Αμπάντο ένωσε τρεις τελείως διαφορετικές μεταξύ τους συνθέσεις, σαν να «είδε» μια υπόγεια, ύποπτη, ενιαία «αφήγηση» στη διάρθρωση του CD που, εντέλει, διαπνέεται από ένα κρεσέντο ερωτισμού. Πώς; Ως εξής:
1. Αρχή με τα «Νυχτερινά» του Ντεμπισί: μύηση στην επιθυμία, υποβολή στη λαγνεία – γεννήτρια εσωτερικών, σεισμικών μετατοπίσεων. Εδώ έγκειται ο καθαρός, ατόφιος, βασανιστικός ερωτισμός ασχέτως ολοκλήρωσης, οργασμικού σπασμού. Ο Ντεμπισί ποθούσε τα έργα του να διαθέτουν ατμόσφαιρα και, πράγματι, ένας ολόκληρος κόσμος αναδύεται μέσα από τη μουσική του, είτε πρόκειται για τον απόκρυφο κόσμο της ονειρικής, αισθησιακής νύχτας, όπως στα «Νυχτερινά», είτε για την οργή, την απεραντοσύνη και τη γαλήνη του ωκεανού (όπως στη «Θάλασσα»).
2. Επειτα, ο Ραβέλ με το μπαλέτο «Δάφνις και Χλόη», τον γνωστό μύθο ενός αγοριού και ενός κοριτσιού κάπου στη Λέσβο, άγρια και τα δύο, αφημένα σε ένα μυστηριακό πάθος που μοιάζει να εκτοξεύεται από την ίδια τη φύση του αιώνιου καλοκαιριού: η αστραφτερή ενορχήστρωση, ο αρμονικός συνδυασμός αισθησιασμού και μυστικισμού, οδηγεί σταδιακά προς την κορύφωση. Αλλά ακόμα δεν έχουμε τελειώσει, καθώς…
3. …η κορύφωση αφήνεται αποκλειστικά στον Ρώσο Σκριάμπιν και στο «Ποίημα της έκστασης»: ένας ξέφρενος ύμνος στη σεξουαλικότητα (ο αρχικός τίτλος ήταν «Οργιαστικό ποίημα»), στον οποίο ο Σκριάμπιν ταύτισε απόλυτα ερωτική επιθυμία και καλλιτεχνική δημιουργία. Εκπύρωση και πλήρωση, έκρηξη στο σώμα και στην ψυχή. Οργιαστικό, διονυσιακό, οργασμικό εντέλει, το «Ποίημα» φέρνει τον δίσκο κάπου στα ουράνια. Για τη Μεγάλη Εκρηξη του (κάθε) καλοκαιριού ευθύνεται (και) η μεγάλη μουσική.