Μία πολλαπλά ενδιαφέρουσα συναυλία πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιουλίου στο αίθριο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το σύνολο Ex Silentio και ο βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός πρότειναν ένα ταξίδι κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο, που ξεκινούσε στα τέλη του 14ου και έφτανε έως τον 18ο αιώνα. Μουσικές που αποτύπωναν τις εντυπώσεις του ποιητή, συνθέτη και διπλωμάτη Οσβαλντ φον Βόλκενσταϊν από τη μεσαιωνική Κρήτη και έφταναν μέχρι το παραδοσιακό τραγούδι «Αυτή η μελαχρινή» από τη Συρία.
Ενας από τους πρώτους που είδαν τη Μεσόγειο ως τόπο συνάντησης και όχι ως σύνορο ανάμεσα στους λαούς που κατοικούν γύρω της, ήταν ο Καταλανός Ζόρντι Σαβάλ. Εδώ και δεκαετίες έχει αναδείξει τις συγγένειες ανάμεσα στους μουσικούς πολιτισμούς αυτής της «δικής μας θάλασσας», του «mare nostrum» των Ρωμαίων. Μουσικές που μαζί με τους λαούς ταξίδεψαν από την Ισπανία ώς τη Θεσσαλονίκη και από τη Γαλλία ώς την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή. Σε αυτή τη λογική κινήθηκε το πρόγραμμα της συναυλίας των Ex Silentio. Επιπλέον, η βραδιά έφερε σε συνομιλία το παραδοσιακό με το έντεχνο, τον «Ζωναράδικο» από τη Θράκη με τον κατά Μοντεβέρντι θρήνο του «Θρακιώτη» Ορφέα για την αγαπημένη του, ή το τραγούδι «Ερωτα, εσύ που έχεις φτερά» του Κατσίνι με το σεφαραδίτικο «Τρεις αδερφούλες ήτανε». Πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, άλλη εποχή, άλλη γλώσσα, άλλη αισθητική, διαφορετική στόχευση, τα μουσικά αυτά κείμενα ήρθαν σε συνομιλία χάρη στην απόδοσή τους από τον ίδιο τραγουδιστή και το ίδιο μουσικό σύνολο.
Το ταλέντο του Δημήτρη Τηλιακού να ερμηνεύει με την ίδια επιτυχία επιβλητικούς ρόλους του λυρικού θεάτρου αλλά και χαμηλόφωνες εξομολογήσεις του ρομαντισμού, όπως τα γερμανικά τραγούδια του 19ου αιώνα, έχει επισημανθεί αρκετές φορές. Η καθαρή του άρθρωση, όπως επίσης η διεισδυτική ερμηνευτική του ματιά, είναι εξαιρετικά σημαντικά στοιχεία όταν αποδίδει στίχους του Γκαίτε ή του Χάινε. Εξίσου, εμπλουτίζουν λυρικούς ρόλους που έχουν σχεδιαστεί με πιο πλατιές πινελιές, όπως ο φιλήδονος βαρόνος Σκάρπια στην «Τόσκα» του Πουτσίνι ή ο αδίστακτος Μάκβεθ στην ομότιτλη όπερα του Βέρντι. Προφανώς, στο πλαίσιο της συγκεκριμένης βραδιάς, από την τέχνη του τραγουδιστή ωφελήθηκαν κυρίως όσες μουσικές σελίδες είχαν προκύψει από χέρι συνθέτη. Γιατί όσο και αν στο παραδοσιακό θρακιώτικο «Μαύρο μου χελιδόνι» ήταν πραγματικά μαγική η συνομιλία του Τηλιακού με το ούτι του Θύμιου Ατζακά και τη φλογέρα του Δημήτρη Κούντουρα που ψιθύριζε στο όριο της σιωπής, είναι γεγονός ότι η τοποθέτηση της φωνής ενός λυρικού τραγουδιστή διαφέρει θεμελιωδώς από αυτήν κάποιου ο οποίος ερμηνεύει παραδοσιακά τραγούδια. Είναι μια διαφορά μουσικού πολιτισμού και συνεπώς αφορά το βαθύτερο περιεχόμενο άρα και όσα εκφράζει κάθε είδος.
Εξοχοι ήταν συνολικά οι μουσικοί, πλάι στους προαναφερθέντες, η Φλώρα Παπαδοπούλου (μεσαιωνική και αναγεννησιακή άρπα), η Φανή Βοβώνη (βιολί και βιέλα), η Ηλέκτρα Μηλιάδου (βιόλα ντα γκάμπα) και ο Νίκος Βαρελάς (παραδοσιακά κρουστά), δικαιώνοντας τον τίτλο της βραδιάς: «Incanto», δηλαδή «Μαγεία».