Με την «Πολιορκία της Κορίνθου» του Ροσίνι ξεκίνησαν στις 19 Οκτωβρίου υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ολιβιέ Ντεκότ οι μουσικές παραστάσεις του θεάτρου Ολύμπια. Η όπερα δόθηκε σε συναυλιακή μορφή για μία και μόνο βραδιά στη νέα κριτική έκδοση της γαλλικής της εκδοχής από το Ιδρυμα Ροσίνι (2017), γεγονός που συνιστά πανελλήνια πρώτη. Τους μονωδούς, τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων και τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ διηύθυνε με νεύρο αλλά και αίσθηση του ύφους ο Γιώργος Πέτρου.
Ο Γιώργος Πέτρου διηύθυνε με νεύρο αλλά και αίσθηση του ύφους το φιλελληνικό έργο του Ροσίνι.
Με εξαίρεση τον «Μωυσή στην Αίγυπτο» που είχε παρουσιαστεί το 1961 στο Ηρώδειο από την Εθνική Λυρική Σκηνή, η «Πολιορκία» παραμένει η μόνη σοβαρή όπερα του Ροσίνι που εδώ και περίπου ενάμιση αιώνα έχει προταθεί λόγω της θεματολογίας της στο ελληνικό κοινό, δύο φορές στην ιταλική και τώρα στη γαλλική της εκδοχή. Βασίζεται στον προγενέστερο «Μωάμεθ Β΄», που ο Ροσίνι παρουσίασε χωρίς επιτυχία το 1820 στη Νάπολη και το 1822 σε αναθεωρημένη εκδοχή στη Βενετία. Για το Παρίσι, όπου στο μεταξύ είχε εγκατασταθεί, ο συνθέτης ετοίμασε μια ακόμα εκδοχή (1826) με κρίσιμες διαφορές από το προγενέστερο έργο. Προσαρμοζόμενος στα γούστα του γαλλικού κοινού ο Ροσίνι έκανε ένα σημαντικό βήμα προς τη δημιουργία του είδους της «μεγαλόπρεπης όπερας», το οποίο θα επιβαλλόταν τις επόμενες δεκαετίες. Ο ρόλος του εραστή Κάλβου, ο οποίος στον «Μωάμεθ Β΄» αποδίδεται από γυναίκα κοντράλτο, μεταγράφηκε για τενόρο. Η δεξιοτεχνική γραφή για τις φωνές περιορίστηκε σημαντικά, ενώ μια σειρά από τελετουργικά μέρη, χοροί, ύμνοι και χορωδιακά, προσδιόρισαν τον χαρακτήρα της νέας αυτής γαλλικής εκδοχής. Με την προσθήκη της κατάληξης, η οποία απηχεί τα γεγονότα στο Μεσολόγγι (1826), όπως επίσης με τα επαναστατικά λόγια του «Ιέρου», προσώπου που δεν υπάρχει στον «Μωάμεθ Β΄», το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε από την αισθηματική πλοκή της ιταλικής όπερας στο θέμα της εθνεγερσίας, εντάσσοντας το έργο στο κίνημα του Φιλελληνισμού.
Την όπερα απέδωσε ισορροπημένη διανομή από άξιους Ελληνες και ξένους μονωδούς. Τον Μωάμεθ ερμήνευσε ο έμπειρος στον Ροσίνι Αργεντινός βαθύφωνος Ναουέλ ντι Πιέρο, την Παμίρα η δεξιοτεχνικά ασφαλής υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση και τον Νεοκλή ο Ρώσος τενόρος Σεργκέι Ρομανόφσκι, που ήταν σε λιγότερο καλή βραδιά. Ταιριαστά επιβλητικός υπήρξε ο βαθύφωνος Χριστόφορος Σταμπόγλης ως «Ιέρος», ενώ με επιτυχία ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του Κλεομένη ο Αμερικανός τενόρος Τζον Ιρβιν. Η μεσόφωνος Μαίρη-Ελεν Νέζη (Ισμήνη) και ο βαρύτονος Νίκος Κοτενίδης (Ομάρ) στήριξαν αποτελεσματικά τα σύνολα, ενώ τη διανομή συμπλήρωσε ο τενόρος Χρήστος Κεχρής (Αδραστος).
Η σύλληψη και δραματουργική επεξεργασία του θεάματος ήταν της Ροδούλας Γαϊτάνου. Σε οθόνη στο βάθος της σκηνής προβάλλονταν εικαστικοί καλλιτέχνες, οι οποίοι σε «ζωντανή μετάδοση» ολοκλήρωναν τα έργα τους (επιλογή: Κατερίνα Κοσκινά). Ανεξάρτητα από τα ίδια τα έργα και τη σχέση τους –ή όχι– με την όπερα, η παράλληλη δράση σχεδόν ανεξαιρέτως αποσπά την προσοχή του θεατή και συνεπώς αποδυναμώνει το «κυρίως θέμα», που στην περίπτωσή μας ήταν ένα ενδιαφέρον ακρόαμα, όχι ένα σάουντρακ.