Επιτυχημένη υπήρξε η επιλογή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών να παρουσιάσει στο πλαίσιο της δικής της «Χριστουγεννιάτικης συναυλίας» την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Αντί να στραφεί προς ένα από τα αρκετά ορατόρια των Χριστουγέννων, η ορχήστρα έκανε τη διαφορά, επιλέγοντας να στείλει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και υπερβατικής χαράς, ένα μήνυμα ειρήνης, συμφιλίωσης και αδελφοσύνης, που πάνω απ’ όλα έχουμε όλοι ανάγκη σε μια δύσκολη εποχή.
Η καλά συντονισμένη ορχήστρα επέτρεψε στον Κίτσον την ανάδειξη της δραματουργίας του έργου.
Eτσι, η μεγάλη «χορωδιακή» Συμφωνία του Μπετόβεν παρουσιάστηκε για δύο βραδιές, στις 17 και στις 18 Δεκεμβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και όπως αποδείχτηκε από τη σχεδόν κατάμεστη αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», το μήνυμα βρήκε παραλήπτη. Το σημείωμα αυτό αφορά τη δεύτερη βραδιά, στο τέλος της οποίας ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν δικαιολογημένα μεγάλος. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, οι χορωδίες της ΕΡΤ, του Δήμου Αθηναίων και η Μεικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης καθώς επίσης οι τέσσερις μονωδοί –η υψίφωνος Ελένη Καλένος, η μεσόφωνος Μπάρμπαρα Κόσελ, ο τενόρος Μάριο Τζεφίρι και ο βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός– υπό τη διεύθυνση του Εσθονού αρχιμουσικού Μίχκελ Κίτσον έδωσαν μια συναρπαστική ερμηνεία του έργου, που όμοιά της δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς από ελληνικά σύνολα πριν από μερικά χρόνια. Η ορχήστρα αντιμετώπισε με επιτυχία τις σημαντικές προκλήσεις της μουσικής γραφής και ο συντονισμός ανάμεσα στις διαφορετικές ομάδες οργάνων υπήρξε αποτελεσματικός. Ως συνέπεια, ο Κίτσον μπορούσε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, στην ανάδειξη της δραματουργίας της μουσικής και στη νοηματοδότηση κάθε επιμέρους ενότητας. Ετσι, ενδεικτικά, στάθηκε στον τρόπο με τον οποίο ο Μπετόβεν ξεκινά το έργο με σαφή τη διάθεση να αποφύγει τη διατύπωση μιας επίσημης αρχής, φώτισε την πένθιμη διάθεση του εμβατηρίου στο τέλος του πρώτου του μέρους, όπως επίσης την απειλητική διάθεση του δεύτερου μέρους και την αντίθεσή του με το «τρίο», που βρίσκεται στο κέντρο του. Ακόμη υπογράμμισε τη στοχαστική διάθεση του αργού τρίτου μέρους. Και, βέβαια, ανέδειξε τον θρίαμβο του τελικού, όπου το ιδεαλιστικό στοιχείο συναντά το αντλημένο από την ιστορική πραγματικότητα, που εκφράζεται μέσα από τα χρώματα της «τουρκικής» μουσικής, η οποία ήταν ακόμη στη μόδα στη Βιέννη, όπως πιστοποιούν αρκετές συνθέσεις της εποχής. Εξίσου επιτυχημένη ήταν η συμμετοχή των τριών χορωδιών, οι οποίες απέδωσαν τη μουσική με ήχο ομοιογενή και εύπλαστο. Μικρές αποκλίσεις στον συντονισμό με την ορχήστρα δεν αξίζουν καν αναφορά. Λιγότερο ομοιογενές ήταν το κουαρτέτο των μονωδών, με τους Τζεφίρι και Τηλιακό να διαθέτουν σημαντικά ισχυρότερες φωνές από τις Καλένος και Κόσελ. Ειδικότερα ο Δημήτρης Τηλιακός ανταποκρίθηκε με καλή άρθρωση και μουσικότητα, όπως επίσης δίχως στόμφο στο ρετσιτατίβο – κάλεσμα προς την ανθρωπότητα, αλλά και στο τραγούδι που προβλέπει ο Μπετόβεν, ενώ και ο Μάριο Τζεφίρι αντιμετώπισε με επιτυχία το σύντομο αλλά απαιτητικό μέρος του τενόρου. Συνολικά ήταν μια ερμηνεία η οποία πέτυχε το ζητούμενο: να συνεισφέρει μια νότα αισιοδοξίας και γιατί όχι συγκίνησης, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.