Σπάνιες είναι πια οι βραδιές μουσικής δωματίου στην Αθήνα. Για τα αναρίθμητα έργα του απίστευτα πλούσιου αυτού ρεπερτορίου οι περισσότεροι φιλόμουσοι έχουν περίπου αποκλειστικά την επιλογή των ηχογραφήσεων. Παρότι το επίπεδο των Ελλήνων μουσικών έχει ανέβει εντυπωσιακά τα τελευταία είκοσι χρόνια, οι βραδιές με σονάτες, τρίος, κουαρτέτα ή κουιντέτα παραμένουν ελάχιστες.
Ο πιανίστας Τίτος Γουβέλης και ο τσελίστας Αγγελος Λιακάκης ανήκουν σε εκείνους τους μουσικούς οι οποίοι, παρά τις αντιξοότητες και το περιορισμένο κοινό, έχουν υπηρετήσει το συγκεκριμένο είδος με συνέπεια επί πολλά χρόνια. Η πιο πρόσφατη εμφάνιση των δύο μουσικών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» στις 10 Ιανουαρίου και υπήρξε επιτυχημένη όσο και ενδιαφέρουσα.
Ο τσελίστας Αγγελος Λιακάκης και ο πιανίστας Τίτος Γουβέλης ερμήνευσαν έργα των Χίντεμιτ, Μαρτινού και Μπραμς.
Αρχικά, λοιπόν, το ρεπερτόριο. Στο πρώτο μέρος της βραδιάς, Λιακάκης και Γουβέλης έπαιξαν την τρίτη Σονάτα για τσέλο και πιάνο από το έργο 11 του Πάουλ Χίντεμιτ και τη δεύτερη Σονάτα για τα ίδια όργανα του Μποχουσλάβ Μαρτινού. Στο δεύτερο μέρος ακολούθησε η δεύτερη Σονάτα, έργο 99, του Γιοχάνες Μπραμς.
Το έργο του Χίντεμιτ είναι το πρώτο από τα δύο για τσέλο και πιάνο αυτού του συνθέτη, τρία μαζί με μια σύντομη σονάτα παιδαγωγικού χαρακτήρα του 1942. Γραμμένο την περίοδο 1919-20, αποτελεί στην ουσία ένα αποφασιστικό βήμα για την απαγκίστρωση από τη μεταρομαντική μουσική γλώσσα. Η Σονάτα του Μαρτινού, γραμμένη το 1941, είναι ένα από τα πρώτα έργα που ολοκλήρωσε ο Τσέχος συνθέτης αφότου μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Η νοσταλγία για την πατρίδα του αναγνωρίζεται στα μουσικά θέματα από τη Βοημία, τα οποία καθώς προχωράει το έργο συνομιλούν με ακούσματα της τζαζ, που ο Μαρτινού είχε γνωρίσει ήδη κατά τη μακρά παραμονή του στο Παρίσι. Η τετραμερής δεύτερη Σονάτα του Μπραμς είναι έργο της ωριμότητας του Γερμανού συνθέτη και γράφηκε το 1886, παράλληλα με σειρά άλλων σημαντικών έργων μουσικής δωματίου, όπως η Σονάτα για βιολί και πιάνο (έργο 100) και το Τρίο για βιολί, τσέλο και πιάνο (έργο 101).
Τα στοιχεία για τα οποία ξεχωρίζουν σταθερά οι ερμηνείες των Λιακάκη και Γουβέλη είναι η μουσικότητα, το γούστο και ο βαθμός επεξεργασίας. Το τελευταίο είναι που επιτρέπει στους μουσικούς να αναγνωρίσουν και να οργανώσουν το μουσικό τους υλικό σε (υπο)ενότητες, έτσι ώστε στην πορεία της ερμηνείας να αναδείξουν τη μουσική δραματουργία κάθε σύνθεσης, είτε πρόκειται για το ώριμο ρομαντικό ιδίωμα του Μπραμς είτε για το εγχείρημα του Χίντεμιτ για την εξεύρεση μιας νέας γλώσσας. Στη συνέχεια, είναι η μουσικότητά τους εκείνη που καθοδηγεί τους δύο μουσικούς στη διαμόρφωση των μουσικών φράσεων μέσα από αυξομειώσεις της ταχύτητας ή της δυναμικής, είτε μέσα από τονισμούς άλλοτε περισσότερο δραματικούς και άλλοτε πιο διακριτικούς, ανάλογα με το έργο και την εποχή του. Η εκτέλεση της Σονάτας του Μαρτινού, έργα του οποίου σπάνια ακούγονται «ζωντανά» στην Αθήνα, ήταν μια ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη έκπληξη, ενώ η έντονα εκφραστική ερμηνεία του λυρικού, δεύτερου μέρους της υπήρξε μία από τις ξεχωριστές στιγμές της βραδιάς.