Fontaines D.C. – «Skinty Fia» (Partisan)
Για όλες εκείνες τις μπάντες που το πολυποθητο ζητούμενο σε κάθε επόμενο βήμα είναι η ωριμότητα -χωρίς γελοίες σοβαροφανείς εξάρσεις- τότε οι Fontaines D.C. θα έπρεπε να ‘ναι στο εικονοστάσι τους. Τα εν έτει 2019 «Boys in the Better Land» σερβίρουν φέτος το παραπλανητικά stoner-ομεταλλάδικο οπτικά «Skinty Fia», αφήνουν στην άκρη το post punk νεύρο για μια σκοτεινή, ενίοτε ψυχρή, νηφαλιότητα και γράφουν έτσι τον πιο μεστό δίσκο της καριέρας τους. Τα παιδιά από το Δουβλίνο μεγάλωσαν και θέλουν να το δείξουν. Θέλετε οι παχιές μπασογραμμές, θέλετε οι niche αναφορές στους τίτλους («Roman Holiday», «Nabokov»), θέλετε το εν είδει ιντερλούδιου «The Couple Across The Way» ή και το «Bloomsday» έτοιμο για αλλαγή με το «Weeping Song» του Nick Cave, οι Fontaines D.C. έχουν γυρίσει επιτυχημένα τη σελίδα. Το «I Love You», πάλι, δεν ξέρω αν αξίζει περισσότερο να γίνει instant classic για τη λυρική μελωδικότητά του ή για την εξαιρετική ποιητική μεταφορά της συναισθηματικής μη διαθεσιμότητας, «You only opеn the window, never open up the door». Όσο για τους Fontaines D.C., άραγε σε 20 χρόνια από τώρα θα μιλάμε για τους U2 της γενιάς τους; (Χλωμό, αλλά αγαπάμε την ποπ κουλτούρα γιατί αγαπάμε την υπερβολή.) 8/10
Wet Leg – «Wet Leg» (Domino)
Εκεί που η indie βαριεστημάρα των Pavement και των Breeders συναντήθηκε με την απολαυστική καφρίλα του «Fleabag» και της Φίμπι-Ουόλερ Μπριτζ, γεννήθηκαν οι Wet Leg. Δύο Βρετανίδες λίγο πριν τα 30 που έχουν κουραστεί αρκετά από όσα συμβαίνουν γύρω τους, αλλά τα έχουν κατανοήσει τόσο καλά που μπορούν να κάνουν πλάκα μαζί τους. Πίσω από τα anthems της ραστώνης, που τόσο ανανεωτικά ακούγονται για το χιλιοταλαιπωρημένο indie, γράφουν γάργαρα χιουμοριστικούς στίχους με τους οποίους λυπούνται «τη μανούλα του» («Ur Mum»), εύχονται «να πνιγεί με το νέο κορίτσι του» («Loving You»), τον αφήνουν να έχει υγρά όνειρα στο αμάξι του κι ας μην είναι αρκετά καλός γι’ αυτές («Wet Dream»), όσο συγχρόνως δε σταματούν να αποδομούν τον άκρατο χιπστερισμό. Αυτόν που -ω, τι ειρωνεία!- μάλλον θα τις κάνει να φιγουράρουν στα line ups των πολυπόθητων εναλλακτικών φεστιβάλ και τις λίστες με τα top της χρονιάς. Όσο αυτές θα συνεχίσουν να βλέπουν -ω, τι ωραία!- τη ζωή σαν ένα μεγάλο αστείο. 7,5/10
The Linda Lindas – «Growing Up» (Epitaph)
Όσο το μεγαλύτερο επίτευγμα των περισσότερων από εμάς μεταξύ των 11 και των 17 ήταν πόσες τσίχλες είχαμε κολλήσει κάτω από τα θρανία και πόσα «L.F.E.» είχαμε χαράξει σε αυτά, οι Linda Lindas, που βρίσκονται σε αυτό ακριβώς το ηλικιακό φάσμα, έχουν μια αρκετά διαφορετική ατζέντα. Οι κατά τα ¾ Ασιάτισσες Καλιφορνέζες βάζουν πολλά «r» στο «girl» και για του λόγου το αληθές, βρέθηκαν να ανοίγουν για τις Bikini Kill ήδη τρία χρόνια πριν. «We rebuild what we destroy» καυχιούνται όσο θυμώνουν με τον κόσμο, ακριβώς γιατί ακόμη τον βλέπουν με άκρατο ρομαντισμό -κι ας περνάνε κολάρο τα punk ακόρντα τους σε κάθε «Racist Sexist Boy». Κι αν οι έφηβες μπορεί να αποτελούν απλά μια εναλλακτική προσθήκη της μουσικής βιομηχανίας στον φάκελο εντυπωσιασμού «Μικροί αλλά θαυματουργοί», το ντεμπούτο τους ακούγεται σαν μια ευχάριστη και γεμάτη ενέργεια ανάσα που κάθε τόσο απολαμβάνουμε γιατί θυμίζει ξεγνοιασιά. Στο «Growing Up» οι Linda Lindas κάνουν αυτό που λέει ο τίτλος του για να αποκωδικοποιήσουν έναν κόσμο που με τα τόσα παρεκκλίνοντα και προβληματικά σημεία του έκανε κάποια κορίτσια να πιάσουν τα όργανα και να τον ειρωνευτούν. Ναι, από τόσο νωρίς. 7/10
Kae Tempest – «The Line Is A Curve» (Fiction)
Δεν είναι εύκολο να κρατάς τον ακροατή για 45 λεπτά όταν αυτό που κάνεις είναι spoken word, όμως το Kae Tempest βρίσκει το σταυροδρόμι για να το κάνει. Εκεί, λοιπόν, που η τρυφερή ποιητικότητα συναντά τον κοχλάζοντα δυναμισμό στάθηκε για να γράψει το «The Line Is A Curve». Έναν δίσκο που με ύφος λιτό μα και απόλυτα πυκνό προβάλλει τον υπαρξισμό σε όλα τα μεγάλα και τα μικρά. Τι να πει κανείς για εκείνο το «When I smoke I remember my mother smoking / There can’t be healing until it’s all broken / Break me» στο οριακά ψυχαναλυτικό «Smoking» ή το «My friend told me death is like taking off a tight shoe» στο βιβλικό «Grace», αλλά και τη σχεδόν συνειρμική γραφή σε σημεία («Nothing To Prove»); Κι όταν η ηχητική ομοιομορφία ετοιμάζεται να βράσει στο ζουμί της, guest όπως ο Λιάν Λα Χάβας και ο Κέβιν Άμπστρακτ των Brockhampton έρχονται να φρεσκάρουν το άκουσμα. Είναι όμως το ίδιο το Kae Tempest στην τελική ευθεία του δίσκου που θα τον σπιντάρει με την καλλιτεχνική γοητεία της, λίγο πριν την υπόκλιση. 7,5/10