Θέατρο Βράχων, Βύρωνας, 12 Ιουλίου 2006
Κάθε φορά που θα με ρωτάνε λίγο αφελώς «Τι είναι ροκ εν ρολ;», θα απαντάω πολύ ρομαντικά «Η πρώτη φορά που είδα τον Ίγκι Ποπ». Όλα όσα ως τότε αποτελούσαν παραφουσκωμένες αφηγήσεις σε περιοδικά και διογκωμένη «αλητεία» πίσω από riffs και στίχους σε δίσκους, πήραν σάρκα και οστά μπροστά μου, με έναν τρόπο που δεν συνέβη ποτέ ξανά έκτοτε -κι αμφιβάλλω αν θα συμβεί.
Σοκ. Πώς αλλιώς, εξάλλου, να περιγράψει κανείς έναν Ίγκι που ανέβηκε και κατέβηκε από την σκηνή τόσο φουριόζος που ένιωθες πως γινόσουν κοινωνός μιας απλά στιγμής από την μόνιμη, ακατάπαυστη έκστασή του; Ένα setlist εν είδει best of των Stooges (κι ας περίμενα έστω και κάποιο σόλο κομμάτι του που δεν ακούστηκε ποτέ); Έναν Ίγκι Ποπ που λίγο πριν τα 60 του καβάλαγε ενισχυτές, γδυνόταν, έτρωγε μπουκάλια στο κεφάλι και, ω ναι, μάτωνε, γιατί δεν είναι live Ίγκι Ποπ χωρίς λίγο αίμα.
Όσο για την πρόσφατη κοινή συνείδηση αυτή είναι η συναυλία που «ο Νίκος Χαρδαλιάς έβγαλε φωτογραφία με τον Ίγκι Ποπ», προσωπικά θα την κρατώ ως μια ατόφια φέτα ροκ εν ρολ, ως το ιδρωμένο live με απολογισμό μία σκισμένη μπλούζα, μία πένα του Ρον Άστον που έφτασε ως δια μαγείας στο χέρι μου από έναν οικειοθελώς καλό σεκιουριτά και την πρώτη πραγματική «γνωριμία» με τον Ίγκι Ποπ, που επισφραγίστηκε από μία χειραψία.
Ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται γραφικά. Αλλά, αυτό είναι το ροκ εν ρολ, άλλωστε.
Gagarin Open Air Festival, Ελληνικό, 5 Ιουλίου 2007
Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως, λέει το αρχαίο ρητό, που εδώ βρήκε απόλυτη εφαρμογή. Δεν θυμάμαι πολλά να διαφέρουν στο δεύτερο ραντεβού με τον Ίγκι και τους Stooges, ένα χρόνο μετά το πρώτο. Το σοκ εκ των πραγμάτων ήταν μικρότερο, η ένταση όμως της τελετουργίας ολόιδια.
Ίσως και να μπερδεύομαι πού σκίστηκε τελικά αυτή η μπλούζα, σε ποιο live εν τέλει έφυγα με μια πένα σαν φυλαχτό, πού το «γέρικο σκυλί» καβάλησε περισσότερη ώρα και πιο γυμνό τους ενισχυτές.
Ξέρω πως εδώ, κάναμε την δεύτερη χειραψία μας. Αυτό δεν ξεχνιέται.
Rockwave Festival, Μαλακάσα, 2 Ιουλίου 2012
Το σοκ έχει πλέον παρέλθει. Ο Ίγκι μεγαλώνει και μαζί και ο χώρος που αυτή την φορά θα τον δω -μια άλλη δυναμική στο ανοιχτό και απλωμένο Terra Vibe, με τον μισό κόσμο να φωνάζει «I Wanna Be Your Dog» και τον άλλο μισό «Smack My Bitch Up» για τους Prodigy που έπονται του σετ των Stooges.
Η μπάντα παραμένει καλοκουρδισμένη -αυτή την φορά, χωρίς τον εκλιπόντα, πλέον, Ρον Άστον. Ο Ποπ εξακολουθεί να είναι αεικίνητος, με έναν τρόπο πιο «συμμαζεμένο» για όποιον έχει παρελθοντικό μέτρο σύγκρισης, αλλά καθόλου μαζεμένο, γενικώς.
Αυτή την φορά, θα παρακολουθήσω από λίγο μεγαλύτερη απόσταση. Αλίμονο, όμως, αν δεν στριμωχνόμουν περίτεχνα την σωστή στιγμή για την (πρώτη, δεύτερη) τρίτη χειραψία -και τελευταία.
Release Athens, Πλατεία Νερού, 8 Ιουνίου 2019
Το κεφάλαιο Stooges κλείνει για την ώρα. Ήρθε η ώρα για λίγο σόλο Ίγκι Ποπ, μετά από «7 χρόνια φαγούρας».
Δεν έχει πλέον σάλτα και (τόσο) επικίνδυνες αποστολές. Στωικός, αρχοντικός και αλητήριος μαζί, ο Ποπ μπροστά σε ολόκληρη την Πλατεία Νερού βάζει την μπέρτα του, γιατί εξάλλου ξέρει πως δεν χρειάζεται να κάνει πολλά για να αποδείξει το μεγαλείο του. Ούτε να φωνάξει κόσμο στην σκηνή -αν και, είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως, αυτή την φορά, παρ’ ότι πλέον «μεγαλοκοπέλα» θα ανέβαινα, «για το γαμώτο». Κι ίσως εκεί να κάναμε την τέταρτη χειραψία μας.
Όμως, υπάρχει πάντα η επόμενη φορά, μαζί και οι υποσχέσεις που κουβαλάει.
Palazzo dello Sport, Ρώμη, 15 Φεβρουαρίου 2020
Η νηνεμία πριν την καταιγίδα. Ένα βράδυ Φεβρουαρίου αρκετά ζεστό για να είναι Μαρτίου κατευθύνομαι λίγο έξω από την Ρώμη -ή τουλάχιστον, αυτό αντιλαμβάνεται το τουριστικό μου ένστικτό που θέτει «όρια» σε μια άγνωστη πολη.
Μπαίνοντας στο στάδιο, ο Λίαμ Γκάλαχερ έχει ανέβει ήδη στην σκηνή. Με το λευκό του μπουφάν και τα χέρια σταυρωμένα πίσω από την πλάτη, από μακριά αισθάνομαι σαν να βλέπω ένα από όλα εκείνα τα live βίντεο, από την εποχή των Oasis μέχρι τα ύστερα σόλο χρόνια, στα οποία ο Γκάλαχερ στέκει αγέρωχος με έναν τόσο συγκεκριμένο και χαρακτηριστικό τρόπο που μοιάζει χορογραφημένος.
Τα πάντα αποπνέουν το όνομα της περιοδείας του: «Why Me? Why Not». Αναπολογητικός, κουλ με έναν τρόπο οριακά παρεξηγήσιμο και σνομπ, ο Λίαμ Γκάλαχερ είναι και στην σκηνή αυτό που είναι στα κιτάπια της ροκ ιστορίας. Ο ορισμός του «Και σε όποιον αρέσει».
Αυτό ήταν και το τελευταίο μεγάλο ταξίδι, 1-2 εβδομάδες πριν στα δελτία ειδήσεων αρχίσουμε να βλέπουμε νεκρούς να στιβάζονται κάποια χιλιόμετρα βορειότερα και το Μπέργκαμο. Και όπως αποδείχθηκε, η τελευταία συναυλία αλλά και μεγάλη ανθρώπινη άνευ όρων μάζωξη για πολύ καιρό.
Δεν θυμάμαι πια ήταν η πρώτη συναυλία «μετά» ή ορθότερα, «παράλληλα». Ξέρω όμως ποια θα είναι η επόμενη. Και ανυπομονώ.
O Ίγκι Ποπ και ο Λίαμ Γκάλαχερ θα εμφανιστούν στο Release Athens και την Πλατεία Νερού το Σάββατο 2 Ιουλίου. Πριν από αυτούς, στην σκηνή θα ανέβουν οι Sleaford Mods, οι K’s και οι Noise Figures.
Περισσότερες πληροφορίες για τα εισιτηρια και το φεστιβάλ εδώ.