Ελένη Φουρέιρα – «Poli_Ploki» (Panik)
Όσο ο υπόλοιπος πλανήτης θα έχει την Dua Lipa, εμείς θα έχουμε για πάντα την Ελένη Φουρέιρα. Σε μια αγορά που η mainstream ποπ είναι αυτή που «πωλείται» σε μεγάλες πίστες, παίζεται στο repeat στα μπιτσόμπαρα και τα πέριξ της Παραλιακής και των πάγκων των mixologists, η Φουρέιρα μπορεί να χριστεί βασίλισσα και να πάει με το αξίωμά της και πέρα από αυτό. Εξαιρουμένων κάνα δυο υπερ-«μπουζουκοποιημένων» κομματιών όπως το «El Telephone» και «Μόνο Εσύ κι Εγώ, Pt. 2, Φως», το «Poli_Ploki» πέρα από «αυτό που πρέπει να είναι», εντυπωσιάζει με την άτακτη εμπορική ευφυΐα του. «Ξέρεις η Ελένη» Φουρέιρα μπορεί να ξεκινάει έτσι και να σπάει τον τέταρτο τοίχο, να τονώνει τα προβλεπόμενα ερωτικά στιχάκια, να αυτοσαρκάζεται λέγοντας «Συγκινητικά, συγκινήθηκα» και να κάνει τον Φρόιντ περήφανο τραγουδώντας «Πέρνα μέσα μου αεράκι αγοράκι λαίμαργο, να σε κάνω ένα βραδάκι φάρο στην Φολέγανδρο», παραμένοντας κάθε στιγμή αφόρητα σέξι, σταρ με απόσταση αλλά χωρίς έπαρση. Ακούγοντας τον δίσκο ξανά και ξανά, μόνο μια άλλη Ελένη του ελληνικού πεντραγράμμου μπορείς να επικαλεστείς που λέει «Κι εγώ είμαι η Ελένη, σε ένα ρεφρέν χαμένη». 7.5/10
Μαρίνα Σάττι – «YENNA» (Walnut Entertainment)
Η μικρή «Μάντισσα» μεγάλωσε και αφού «Πάλι» και πάλι, έγινε viral με τα singles της και απέκτησε την δική της «το-ελληνικό-φολκλόρ-συνάντησε-το-autotune-το-“πιτσφορκικό”-το-ορθόδοξο» γωνιά στα εγχώρια πράγματα, έκανε το «τάμα» (του εξωφύλλου) που «φανέρωσε» και τον πρώτο της δίσκο. Η «γέννα», λοιπόν, της Σάττι, αποτελεί περισσότερο τα σχολικά της βήματα, τα οποία έχουν να δώσουν μια εξαιρετική παραγωγή που μυρίζει «τώρα» με έναν χειρουργικό στην λεπτομέρεια τρόπο που σπάνια βλέπουμε στην εγχώρια ποπ. Η μουσικός έχει συντονίσει με ακρίβεια τις κεραίες της στην διεθνή αγορά, ξέρει πολύ καλά τι θέλει να είναι (η δική μας Ροζαλία, εποχής «El Mal Querer»), όμως, υπάρχουν στιγμές που αυτή της η αγωνία υπερσκελίζει την ουσία. Κι ενώ κομμάτια σαν το «Πάλι» και το «Πόνος Κρυφός», που ήδη είχαμε ακούσει, πετυχαίνουν την συνταγή, στο σύνολό του, ο δίσκος βουτάει στην ομοιομορφία του με έναν τρόπο που τον καθιστά σε σημεία φλατ και τον κάνει να ακούγεται περισσότερο ως μια άσκηση ύφους και μια εκτεταμένη άρθρωση αισθητικής, παρά ως μια συλλογή πραγματικά δυνατών τραγουδιών. Περιμένουμε το δεινό κολύμπι που θα φέρει στην ακτή κι αυτά. 7/10
Άκου κι αυτό:
Έιντζελ Όλσεν – «Big Time» (Jagjaguwar): Μακριά από ό,τι υπόσχεται ο τίτλος, οι Mazzy Star συναντούν την americana με λίγο υπερβάλλων λυρισμό.
Τρέξε μακριά:
Ντρέικ – «Honestly, Nevermind» (OVO / Republic Records): Honestly, όχι άλλοι random δίσκοι από τον Ντρέικ. Τι, αυτή την φορά μας χορεύει; Nevermind.