Το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση φτάνοντας στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ για τη συναυλία των Muse το βράδυ της Τετάρτης, στο πλαίσιο του Eject Festival, ήταν τα πολλά παρκαρισμένα πούλμαν, τα οποία παραδοσιακά μεταφέρουν κόσμο από την περιφέρεια στα μεγάλα μουσικά ραντεβού του καλοκαιριού. Τέτοιο αποδείχτηκε και αυτό εκ των πραγμάτων, αφού ο ανοιχτός χώρος μπροστά από τον «Τοίχο των Εθνών» πλημμύρισε από χιλιάδες ανθρώπους, μπροστά από μια σκηνή το μέγεθος της οποίας προμήνυε κάτι… πελώριο. Γύρω στις 8, πάντως, εκεί βρισκόταν ακόμη ο νεαρός σταρ Yungblud, τραγουδώντας –και ενίοτε ουρλιάζοντας– με όλη του την ψυχή τα κομμάτια που τον έχουν κάνει δημοφιλή την τελευταία τριετία.
Τα έδωσε πραγματικά όλα ο Βρετανός ρόκερ, μάτωσε (κυριολεκτικά) για το κοινό του που τον αποθέωσε, ενώ δεν δίστασε να ανεβάσει και κάποιους από τους φαν στη σκηνή για να χορέψει μαζί τους. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πόσο πολύς νεαρόκοσμος υπήρχε τριγύρω· παιδιά των 18, 20, το πολύ 25 χρόνων, τα οποία υποτίθεται πως αυτό τον καιρό έχουν αυτιά μόνο για ράπερ/τράπερ, άντε και για τους ποπ σταρ που είναι περισσότερο του συρμού. Και καλός ο συνομήλικός τους Yungblud, ωστόσο σύντομα όλοι είχαν στα χείλη το όνομα των Muse, αγωνιώντας αν το τρίο από το Ντέβον θα παίξει αρκετά από τα αγαπημένα τους τραγούδια ή μόνο τα «καινούργια».
Το τρίο από το Ντέβον κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό με άψογο ήχο και αγαπημένα κομμάτια το ένα μετά το άλλο.
Οπου καινούργια βάλτε τα κομμάτια από το ολόφρεσκο άλμπουμ «Will of the People», με το οποίο ξεκίνησαν και τη συναυλία, φορώντας μάσκες που έφερναν στον νου κάτι από «Squid Game». Η επόμενη μιάμιση ώρα κύλησε εντυπωσιακά, κυρίως χάρη στον επαγγελματισμό αλλά και στη μοναδική ικανότητα των Muse –μπορεί να είναι και οι κορυφαίοι παγκοσμίως σε αυτόν τον τομέα– να ακούγονται στα λάιβ τους πολύ κοντά στο άψογο αποτέλεσμα ενός ηχογραφημένου άλμπουμ.
Πριν καλά καλά το καταλάβεις στη σκηνή είχε εμφανιστεί το τεράστιο «αναρχικό» σήμα του καινούργιου δίσκου, φλεγόμενο, για να το διαδεχτεί ένα ακόμη πιο ογκώδες κινούμενο γλυπτό. Στο μεταξύ, μπροστά από όλα αυτά η μπάντα συνέχιζε να στέλνει στο κοινό τον έναν «ύμνο» μετά τον άλλο: «Supermassive Black Hole», «Time is Running Out», «Plug in Baby». Η δε εμπειρία τού να τραγουδάς ένα εμψυχωτικό κομμάτι σαν το «Uprising» παρέα με πολλές ακόμη χιλιάδες ανθρώπους είναι απλά αξέχαστη.
Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι τελευταίοι είναι εδώ και δύο χρόνια στερημένοι από τέτοιου είδους γεγονότα. Η έκρηξη χαράς, αδρεναλίνης και πάθους που συναντήσαμε στους Muse, αλλά και στις υπόλοιπες συναυλίες που έχουμε πάει φέτος, οφείλεται προφανώς και εκεί. Οταν έφτασε η ώρα για το καταληκτικό «Knights of Cydonia», το ξέσπασμα του κοινού έμοιαζε όντως με επέλαση του ιππικού…