Ως αρχιμουσικός επέστρεψε αυτή τη φορά ο Κρίστοφ Εσενμπαχ, διευθύνοντας στις 20 Μαΐου την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» σε συναυλία φιλανθρωπικού χαρακτήρα για τους σκοπούς της οργάνωσης «Μαζί για το παιδί». Στο πρόγραμμα ήταν το 20ό Κοντσέρτο για πιάνο του Μότσαρτ και η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μεταγραφή του πρώτου Κουαρτέτου με πιάνο του Μπραμς από τον Αρνολντ Σένμπεργκ.
Σολίστ στο Κοντσέρτο του Μότσαρτ ήταν η πιανίστρια Νεφέλη Μούσουρα. Στις μέρες μας, που η τεχνική και δεξιοτεχνική επάρκεια των πιανιστών κυμαίνεται σε απίστευτα υψηλό επίπεδο, οι δυσκολίες σε έργα όπως το συγκεκριμένο εντοπίζονται αλλού. Ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει κανείς μια σύνθεση τόσο διάσημη και μάλλον γνωστή στο φιλόμουσο κοινό, παρότι πάντοτε υπάρχουν αυτοί που την ακούν για πρώτη φορά και μοιράζονται τη χαρά τους χειροκροτώντας με ενθουσιασμό σε σημεία που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς. Ειδικά σε έργα του κλασικού και προκλασικού ρεπερτορίου κατά τις τελευταίες δεκαετίες ο τρόπος ερμηνείας έχει εμπλουτιστεί σημαντικά από την εξέλιξη της μουσικολογίας και έχει επηρεάσει όχι μόνο ερμηνείες με όργανα εποχής αλλά και εκείνες με σύγχρονα όργανα. Μάθαμε πολλά σχετικά με το ύφος, άρα τη διαμόρφωση των φράσεων και την αισθητική αυτής της μουσικής.
Ο Εσενμπαχ ανέδειξε τόσο την ουσία της πρωτότυπης σύνθεσης όσο και αυτήν της ενορχήστρωσης.
Οι όποιες κατακτήσεις δεν φάνηκε να επηρέασαν την ερμηνεία της Μούσουρα και του Εσενμπαχ, που έδωσαν έναν Μότσαρτ χωρίς αιχμές, άνευρο και υποτονικό. Ηταν πράγματι εξαιρετική η ευκολία με την οποία η πιανίστρια απέδιδε χαμηλόφωνα και υποβλητικά αρκετές από τις φράσεις, όπως ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ολοκλήρωνε άλλες φράσεις στο όριο της σιωπής, χωρίς να χάνονται οι τελευταίες νότες. Ωστόσο, όλα αυτά έμοιαζαν χωρίς νόημα, καθώς στερούσαν από το έργο την ορμή του. Πώς να εξηγήσει κανείς μανιερισμούς όπως οι σημειακές επιβραδύνσεις, οι οποίες διέστειλαν τις χρονικές διάρκειες με τρόπο που το έκαναν ερμηνείες περί τα μέσα του 20ού αιώνα, όταν τα έργα του Μότσαρτ αποδίδονταν ακόμη υπό το πρίσμα μιας «ρομαντικής» οπτικής;
Στη συνέχεια ο Εσενμπαχ άλλαξε τον τόνο. Ισως τον ενέπνευσε περισσότερο η δημιουργική και πνευματώδης ενορχήστρωση του Σένμπεργκ στο πρώτο από τα τρία Κουαρτέτα με πιάνο του Μπραμς. Δημιουργική και πνευματώδης, επειδή ο Σένμπεργκ επέλεξε να φωτίσει τη μουσική του Μπραμς με όργανα όπως το κλαρινέτο, το αγγλικό κόρνο, το ξυλόφωνο και το γκλόκενσπιλ, τα οποία δεν θα συνέδεε κανείς αυτόματα με τον Γερμανό συνθέτη. Ετσι, στην ουσία το έργο τοποθετείται εξίσου στον 20ό αιώνα και στην εποχή του μοντερνισμού, δηλαδή στην εποχή κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η ενορχήστρωση (1937).
Η διεύθυνση του Εσενμπαχ διέθετε δύναμη και ορμή στο πρώτο μέρος, όπως επίσης ενέργεια στο δεύτερο. Στο αργό τρίτο μέρος ο αρχιμουσικός απελευθέρωσε έναν μεγαλόπρεπο, σαρωτικό ήχο από την καλά συντονισμένη ορχήστρα, ενώ στο τελευταίο εγγυήθηκε την απαιτούμενη φρενίτιδα, προβάλλοντας τις ενορχηστρωτικές πινελιές του (Εβραίου) Σένμπεργκ που σημειακά προσθέτουν διάσταση «κλέτσμερ» σε αυτήν του «τσιγγάνικου» ρόντο του Μπραμς.