3 δίσκοι για τον Ιούλιο

Οι Viagra Boys δείχνουν για άλλη μια φορά πώς το κάνουν (το πανκ) στην Σουηδία κι η Κατερίνα Μπαρμπιέρι πώς παίζουν στα δάχτυλα τα synths στην Ιταλία, όσο οι Working Men’s Club πάνε «εμπρός, πίσω»

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Viagra Boys – «Cave World» (Year0001)

3 δίσκοι για τον Ιούλιο-1

Τι μένει όταν έχεις δείξει «πώς γίνεται» (στο «Street Worms») και το έχεις επαναλάβει όσο καλύτερα μπορείς («Welfare Jazz»); Να πεις κι άλλες, δυνατές ιστορίες. Για την ακρίβεια, στο «Cave World» οι Viagra Boys μπορεί να επαναπαύονται μουσικά σε μια συνταγή δοκιμασμένη (εκτός από τις στιγμές που ο Σεμπάστιαν Μέρφι έχει κέφια για φαλτσέτο, καλή ώρα στο «The Cognitive Trade-Off Hypothesis»), που δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το προκάτοχο. Όμως, στιχουργικά παραδίδουν τα πιο σπαρταριστά και άμεσα κομμάτια τους ως τώρα. Με ένα μωρό που μεγάλωσε για να γίνει εγκληματίας («Baby Criminal») ψάχνουν το πρωτόγονο όχι μόνο στις νότες μα και στις λέξεις (μαϊμούδες και σύγχρονοι άνθρωποι των σπηλαίων στο «Troglodyte», ο ολιγαρκής πρώτος άνθρωπος στο «The Cognitive Trade-Off Hypothesis» κι άλλες μαϊμούδες στο «Return To Monke»), «δικάζουν» μέχρι κι έναν…κλέφτη αναπτήρων («Ain’t No Thief»). Τελικά, οι Viagra Boys στο «Cave World» μιλούν για το σήμερα (και) με όρους προϊστορίας και γράφουν ένα αστικό πανκ γουέστερν που ακόμα και μετά το τράβηγμα της σκανδάλης, δεν ησυχάζει ποτέ. 7/10

Κατερίνα Μπαρμπιέρι – «Spirit Exit» (Light-years)

3 δίσκοι για τον Ιούλιο-2

Σε μία επαναληπτικότητα γεωμετρική και μίνιμαλ επιδίδεται και σε αυτή της την δουλειά η Ιταλίδα συνθέτρια. Έγραψε το «Spirit Exit» σε πλήρη απομόνωση και εμπνεύστηκε από γυναικείες προσωπικότητες όπως η Έμιλι Ντίκινσον και η Τερέζα της Άβιλας. Κι αν το δεύτερο χωρίς το συνοδευτικό δελτίο τύπου δεν είναι εμφανές, υπάρχει μια περιρρέουσα θρησκευτικότητα πίσω από τον υπάκουο και υπολογισμένο τρόπο των συνθέσεων του δίσκου, που γίνεται προσευχή όταν η Μπαρμπιέρι πιάνει το μικρόφωνο -όπως, λόγου χάρη, στην «Transfixed» άσκηση ημιτονίων με τις ευλογίες του autotune. Όλα αυτά ακούγονται αφόρητα new age, αλλά η Μπαρμπιέρι έχει τον τρόπο να μεταχειρίζεται τα synths της με στωική τρυφερότητα και να μαλακώνει τις μελωδίες της τόσο ώστε και να αρθρώνει την δική της μουσική γλώσσα και να γλιτώνει από αλλεργικό σοκ όσους δεν πολυσηκώνουν τους εγκεφαλικούς ηλεκτρονικούς αυνανισμούς. 7/10

 

Working Men’s Club – «Fear Fear» (Heavenly)

3 δίσκοι για τον Ιούλιο-3

Μουσική για τα παιδιά που αγαπούν τις κιθάρες και τα ηλεκτρονικά (σχεδόν) ισόποσα συνεχίζουν να κάνουν οι Working Men’s Club. Αν όμως στο ντεμπούτο τους έριξαν την βρετανική τους ματιά στους LCD Soundsystem, στο «Fear Fear» τα μπλουζάκια των Joy Division πλύθηκαν μαζί με αυτά των New Order και φορέθηκαν με μαύρα παντελόνια, ακόμα κι όταν βρέθηκαν κάτω από ντισκομπάλες. Το αποτέλεσμα χορεύεται νωχελικά ή και ενίοτε πιο δυνατά, αν μιλάμε για τα «Heart Attack» και «Money Is Mine». Ο δίσκος χτίζει οπωσδήποτε μια σκοτεινή dance ατμόσφαιρα, αλλά το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού: στον σχεδόν μιμητικό τρόπο που χρησιμοποιεί τις αναφορές του. Γιατί το να ακούγεσαι εν έτει 2022 λες και ηχογράφησες στο πιο σκοτεινό υπόγειο στούντιο των 80s μοιάζει επιτηδευμένα προφανές κι έτσι χάνεται η όποια ανανεωτική πρόθεση μπορεί να κρύβεται πίσω από το ηχητικό αυτό μιξ. Άλλωστε, σε τέτοιες περιπτώσεις, ο υπαινιγμός είναι πάντα καλύτερος από το απροκάλυπτο. 6.5/10

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή