Το παιχνίδι των διασκευών είναι κάτι πολύ παλιό και διεθνές. Κι όσο περνάνε τα χρόνια -τουλάχιστον στην Ελλάδα- παρακολουθεί κανείς πώς οι νέοι δημιουργοί, ανταμώνουν, πειραματίζονται και εμπνέονται από τον παλιό ήχο.
Το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι γνώρισε πολλά κύματα. Ο ίδιος ο Τσιτσάνης και οι συνοδοιπόροι του έλεγαν τα τραγούδια τους με άλλο τρόπο, ενώ οι κομπανίες έπαιξαν τον δικό τους ρόλο, όπως και η γενιά των τραγουδιστών του Νταλάρα, της Αλεξίου κ.ά. Αλλά και η τζαζ φλέρταρε με την παράδοση: από τον Κυριάκο Σφέτσα ώς τις «Χόρες», ενώ το ροκ από τον καιρό των Σώκρατες.
Είναι όμως εδώ και μια δεκαετία που η τάση των διασκευών έχει αναζωπυρωθεί παρουσιάζοντας ορισμένα από τα καλύτερα δείγματά τους. Μήπως δεν είναι εξαιρετικές οι διασκευές των δημοτικών που έκανε πριν από λίγα χρόνια η Μαρία Φαραντούρη με τον Τσαρλς Λόιντ, οι δουλειές του Δημήτρη Καλαντζή με τραγούδια του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη;
Εχει σημασία, ωστόσο, ότι οι νέες αφηγήσεις των παλιών λαϊκών και ρεμπέτικων προέρχονται κυρίως από νέους καλλιτέχνες και ειδικά από μουσικούς. Οπως είναι οι «Imam Baildi» που μας συστήθηκαν το 2005. Με αυτήν την ακομπλεξάριστη διάθεση είπαν τη δική τους άποψη και όσοι συμμετείχαν στο cd «Retropolis» του Metropolis με τραγούδια του Βαμβακάρη, του Καλδάρα, του Τσιτσάνη.
Από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα είναι και η περίπτωση των Gadjo Dilo που ενώνουν βαλκανικούς ρυθμούς μέχρι λατινοαμερικάνικες ρούμπες και ηλεκτρικά κόλπα. Κι αυτό που θα ερμήνευε κανείς κιτς είναι ένα υπέροχο, σύγχρονο άκουσμα. Δεν θα το κατασκεύαζαν όμως αυτό με τόση άνεση, αν η μαγιά αυτού του ήχου δεν ήταν τόσο μοντέρνα από τη δεκαετία ήδη του ’50.
Οι νέοι μουσικοί εμπνέονται από τον Τζάνγκο Ράινχαρντ και τον Χιώτη, αλλά είναι βέβαιο ότι ο σπουδαίος τσιγγάνος κιθαρίστας της τζαζ αν είχε ακούσει τον σπουδαίο Ελληνα λαϊκό συνθέτη και σολίστ του μπουζουκιού, θα είχε θαυμάσει την τόλμη του. Οπως και να ’ναι, με όλα αυτά τα μουσικά παιχνίδια, μαθαίνουν οι σημερινοί 20άρηδες το λαϊκό τραγούδι, μέσω των διασκευών του.