Γνωστή ως φλαουτίστρια, γνωστή και ως επιτυχημένη συνθέτρια κυρίως τραγουδιών, η Στέλλα Γαδέδη εμφανίστηκε στις 26 Ιανουαρίου στο φουαγιέ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και ως συνθέτρια έργων μουσικής δωματίου. Εργα για σόλο πιάνο, για τσέλο και πιάνο, για βιολί, βιόλα και τσέλο ή για φλάουτο και πιάνο, φανέρωσαν μία μουσικό που ξέρει να γράφει με επιτυχία για τους διάφορους συνδυασμούς οργάνων, αλλά επίσης μία συνθέτρια που διαθέτει ιδέες, αίσθηση οικονομίας και καλό γούστο.
Οχι τυχαία, η βραδιά ξεκίνησε με έργα του Κλοντ Ντεμπισί, του οποίου η γραφή, η αισθητική και το είδος της εκφραστικής ευαισθησίας αποτελούν σαφείς αναφορές για τη Γαδέδη. Μαζί με την Πένυ-Σου Τζόις στο πιάνο, η φλαουτίστρια ερμήνευσε τη «Βιλιτώ» και τρία από τα «Εξι αρχαία επιγράμματα». Η δική της τρυφερή και μελαγχολική «Αρχή καλοκαιριού» για σόλο πιάνο που ακολούθησε, είχε αναφορές στους Ντεμπισί και Ραβέλ μέσα από την ίδια τη γραφή αλλά και μέσα από μεμονωμένες λεπτομέρειες, όπως το στιγμιαίο, γοητευτικό επεισόδιο με στοιχεία τζαζ, που έμοιαζε με νοσταλγικό κλείσιμο ματιού.
Στον «Ψαλμό της άνοιξης», που ακολούθησε, το πιάνο κρατούσε σε μεγάλα διαστήματα έναν ίσο βηματισμό. Το άφηνε, όμως, προκειμένου να μπει σε ουσιαστικό διάλογο με το τσέλο (Αγγελος Λιακάκης). Ετσι, μετά το λυρικό πρώτο τμήμα, στη δεύτερη ενότητα απελευθερώθηκαν από τα δύο όργανα δυνάμεις μεγάλης έντασης.
Ακολούθησε το τριμερές «Ντούο» για φλάουτο και πιάνο του Κόπλαντ, που απέδωσαν η Γαδέδη με την Τζόις. Και στις δικές της συνθέσεις η Γαδέδη διατηρεί σαφή δομή σε αυτόνομα τμήματα, συχνά διαφορετικής διάθεσης, έστω και αν αυτά, τυπικά, δεν ονομάζονται μέρη. Ετσι και στις «Εικόνες» για βιολί (Δημήτρης Καρακαντάς), βιόλα (Κρυσταλία Γαϊτάνου) και τσέλο τα λυρικά τοπία διαδέχτηκαν εικόνες έντασης, που στο τέλος πάλι γαλήνεψαν.
Η συναυλία έκλεισε με το γοητευτικό «Ταξίμι» για φλάουτο και πιάνο, έναν «αυτοσχεδιασμό» με διαρκείς εναλλαγές και έξυπνη κατάληξη, ένα τέλος ανοικτό, που επιτρέπει στον καθένα να δώσει τη δική του συνέχεια. Η δεξιοτεχνία τέθηκε στην υπηρεσία της έκφρασης με στόχο την επικοινωνία συναισθημάτων και εικόνων. Συνολικά μία επιτυχημένη πρώτη εμφάνιση, με έργα τα οποία θα ήθελε κάποιος να ξανακούσει.