«Φωτεινό χαμόγελο και όψη μάλλον… κομπιουτεράκια παρά μουσικού», σκέφτηκα βλέποντας τη φωτογραφία του Αλέξανδρου Δρόσου στην ιστοσελίδα του Μεγάρου Μουσικής. Ο 25χρονος πιανίστας έρχεται στις 20 Φεβρουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής για να αναδείξει τις δύο πλευρές της μουσικής του προσωπικότητας: δημιουργού και σολίστ, στο πλαίσιο του «Καλωσορίσματος Νέων Καλλιτεχνών». Ακούγοντάς το, γελάει.
«Μουσική και τεχνολογία είναι αρκετά κοντά πια. Ισως δεν είναι τυχαίο που σκέφτηκες έτσι… Αλλωστε, ένα μεγάλο μέρος της μουσικής που συνθέτω έχει σχέση με ψηφιακές πλατφόρμες και προγράμματα. Θεωρώ πως η τεχνολογία είναι μία συνέχεια της κλασικής παράδοσης».
Δύσκολη η επιστροφή
Αποφασισμένος από μικρός να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική, ο Αλέξανδρος φαίνεται πως έχει αγγίξει το όνειρό του. Κάτοικος Βερολίνου σήμερα, με πολλές σημαντικές και διεθνείς διακρίσεις, αναγνωρίζει πως βρίσκεται ακόμη στην αφετηρία της διαδρομής του και σε αναζήτηση της μουσικής του ταυτότητας. Οσο για το επαγγελματικό του μέλλον… «Η επιστροφή στην Αθήνα, προς το παρόν δύσκολη για οικονομικούς λόγους. Προσπαθώ, πάντως, να επιστρέφω συχνά. Ιδανικά, 50-50».
Αθηναίος, φεύγει στα 18 για σπουδές στην Αγγλία: κλασική και ηλεκτρονική μουσική στο Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance, παράλληλα με σπουδές πιάνου. Στη συνέχεια, η επιθυμία του να εκτεθεί σε νέα ερεθίσματα τον οδηγεί στο Βερολίνο, όπου και εγκαθίσταται. «Εργάζομαι σε ένα εργαστήριο αναπαλαίωσης πιάνων, ο οποίος λειτουργεί και ως συναυλιακός χώρος, καθώς παρουσιάζονται έργα κλασικής και σύγχρονης μουσικής. Επιπλέον, συμμετέχω σε διάφορα μουσικά πρότζεκτ ή δίνω συναυλίες: τρεις απανωτές τις επόμενες μέρες! Στην Αθήνα, ένα πρότζεκτ τον Σεπτέμβρη, μετά ήταν η Μπιενάλε, όπου συμμετείχα σε μία διαδραστική περφόμανς στο παλιό χρηματιστήριο στη Σοφοκλέους – αυτήν την ευχαριστήθηκα πιο πολύ απ’ όλες, θα τη θυμάμαι για καιρό! Από την άλλη, δεν παραλείπω να βρω χρόνο και για τους φίλους μου – να μιλήσουμε, να πάμε για χορό».
Μουσικός προσανατολισμός; «Ακόμη τον ψάχνω! Κυρίως κλασική μουσική σε ένα μεταμοντερνιστικό επίπεδο, με σαφές το στίγμα της τεχνολογίας. Στο πρόγραμμα που θα παρουσιάσω στο Μέγαρο, ήθελα να δώσω μία συνολικότερη εικόνα για τη μουσική που με ενδιαφέρει, ενώ έλαβα υπόψη το να δοθεί ένας ενιαίος ήχος σε μία συναυλία, της οποίας τα κομμάτια έχουν αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά».
Η στάση του απέναντι στα σχόλια; «Τα εκτιμώ όλα – θετικά και αρνητικά. Συνήθως, ξεχωρίζω σχόλια που δεν προέρχονται από ειδήμονες, επειδή έτσι αντιλαμβάνομαι καλύτερα πόσο επικοινωνιακό είναι ένα κομμάτι που έγραψα».
– Υπό ποιες συνθήκες γίνεσαι πιο δημιουργικός;
– Καταρρίπτοντας τον μύθο του «περπατάω στον δρόμο και … εμπνέομαι από κάτι», θα έλεγα ότι δημιουργικός γίνομαι όταν έχω πρόγραμμα: όταν κοιμάμαι καλά, δουλεύω συγκεκριμένες ώρες. Πρόκειται για μία διαδικασία που απαιτεί χρόνο, πειθαρχία και επιμονή – δεν ξυπνάω μία μέρα και το έχω έτοιμο στο κεφάλι μου.
Τι λείπει στη χώρα μας
– Καλλιτεχνικά, θεωρείς ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο;
– Σήμερα υπάρχουν σίγουρα περισσότερες προοπτικές σε σχέση με το παρελθόν – άνθρωποι με πολύ μεγάλη θέληση και μεγάλη επαφή με το εξωτερικό. Σε επίπεδο δημιουργικότητας, θεωρώ ότι η κρίση έχει λειτουργήσει ως εφαλτήριο, κρίνοντας από όσα έχω δει στην Αθήνα – στον κινηματογράφο, στη μουσική ή στον χορό. Ωστόσο, απουσιάζει η οργάνωση και η εκπαίδευση σε πολλούς καλλιτεχνικούς τομείς. Κατά την άποψή μου, δεν μπορεί να μην υπάρχει στην Ελλάδα μία μουσική σχολή, στην οποία κάποιος θα μπαίνει με ακροάσεις.