Οταν πριν από μία εβδομάδα ο Μάικλ Νάιμαν ανέβηκε για πολλοστή φορά στη σκηνή της αίθουσας τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και αποθεώθηκε από τους θεατές της συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, είχες την αίσθηση ότι παρακολουθούσες ροκ συναυλία. Ηταν από τη μια πλευρά η εντελώς ανεπιτήδευτη παρουσία του ίδιου του Βρετανού συνθέτη που άλλαζε εύκολα ρόλους (από το πόντιουμ στην πρώτη σειρά των θεατών ή, αργότερα, από το πόντιουμ στο πιάνο), αλλά και η «ειδική» ατμόσφαιρα της αίθουσας τελετών με την πολύ έντονη παρουσία των φοιτητών.
Η πρόσκληση της ΚΟΘ στον Μάικλ Νάιμαν ήταν από πολλές απόψεις ένα μεγάλο στοίχημα για την ορχήστρα και το αποτέλεσμα δικαίωσε όσους πιστεύουν στον δυναμικό της αλλά και στη δυναμική της. Μόνο το γεγονός ότι ο Νάιμαν δέχθηκε να διευθύνει την ελληνική ορχήστρα (κάτι που ούτως ή άλλως κάνει σπάνια με οποιαδήποτε ορχήστρα) αποτέλεσε επικοινωνιακά το επιστέγασμα μιας συνεπούς πολιτικής ανάπτυξης, εξωστρέφειας και ανοίγματος προς την πόλη της Θεσσαλονίκης. Δεν θα έπρεπε, ίσως, να χρειαζόμαστε διαπιστευτήρια από το εξωτερικό, αλλά στην περίπτωση του Νάιμαν η ΚΟΘ βρήκε τις κατάλληλες αναλογίες ανάμεσα στην καλή μουσική που πρεσβεύει αλλά και στο εμπορικό εκτόπισμα που εξασφαλίζει ένας μουσικός διάσημος για τις συνθέσεις του για τον κινηματογράφο.
Ερωτήματα άφησε η απουσία του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΚΟΘ Αλέξανδρου Μυράτ από τη συναυλία Νάιμαν. Οσοι παρακολουθούν την ορχήστρα από πιο κοντά δεν έμειναν έκπληκτοι με το γεγονός. Ο κ. Αλ. Μυράτ ζει στο Παρίσι, δεν είχε την παραμικρή ανάμειξη στην προετοιμασία της βραδιάς, εμφανίστηκε για τελευταία φορά στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο και αναμένεται να επανέλθει τον Ιούνιο, λίγες εβδομάδες μετά την εκπνοή της θητείας του τον προσεχή Μάιο.
Η συναυλία άνοιξε με τη σουίτα Draughtsman’s Contract από την ομώνυμη ταινία του 1982. Ο Νάιμαν σε μια κίνηση αβροφροσύνης προς τον μαέστρο Αναστάσιο Συμεωνίδη, ο οποίος προετοίμασε την ορχήστρα, του παραχώρησε τη μουσική διεύθυνση για το Διπλό Κοντσέρτο, το οποίο εκτέλεσαν με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία οι δύο σολίστες, ο διάσημος σαξοφωνίστας Θεόδωρος Κερκέζος και η Θεσσαλονικιά Λίλα Μανώλα στο βιολοντσέλο. Ο Νάιμαν επέστρεψε με το δεύτερο μέρος για να γνωρίσει την αποθέωση όταν προς το τέλος της συναυλίας κάθισε στο πιάνο της ορχήστρας και έπαιξε τη μελωδία The heart asks pleasure first, που έγραψε για την ταινία «Μαθήματα πιάνου» της Τζέιν Κάμπιον.
Ελληνικά παράδοξα
Ολα αυτά έλαβαν χώρα σε μια αίθουσα που δεν χτίστηκε για να δίνονται συναυλίες και η οποία έχει καταστεί βασική έδρα της ΚΟΘ για μια σειρά λόγων που άπτονται της πάντα απρόβλεπτης ελληνικής πραγματικότητας. Με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ υπάρχει σχετική πρόβλεψη για παραχώρηση των υποδομών του στην ΚΟΘ για 25 συναυλίες, τα λειτουργικά έξοδα που επικαλείται το ΜΜΘ ανεβάζουν τη χρέωση σε 5.500 ευρώ ανά βραδιά, ποσό που δεν μπορεί να αντέξει σε τακτά χρονικά διαστήματα η ΚΟΘ υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες: υπενθυμίζεται ότι η κρατική επιχορήγηση που φέτος ανέρχεται σε 500.000 ευρώ έχει υποστεί μείωση της τάξης του 23% σε σχέση με το 2013 και 70% σε σχέση με το 2009. Η ΚΟΘ εμφανίζεται επίσης στη Μονή Λαζαριστών (όταν δεν έχει παραστάσεις το ΚΘΒΕ) και στο θέατρο «Παλλάς» (αίθουσα Σόλων Μιχαηλίδης), χώρος που χρησιμοποιείται για πρόβες και κοντσέρτα μικρών συνόλων.