Σε ένα πρόγραμμα με έντονη ατμόσφαιρα λυκόφωτος του Ρομαντισμού εντάχθηκε η φετινή εμφάνιση του Γιόνας Κάουφμαν στην Αθήνα. Στις 13 Μαΐου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» η «Ορχήστρα Δωματίου Βιέννη-Βερολίνο» απέδωσε την εισαγωγή της όπερας «Καπρίτσιο» του Ρίχαρντ Στράους, την «Εξαϋλωμένη νύχτα» του Σένμπεργκ στην εκδοχή της για ορχήστρα εγχόρδων ενώ ο Βαυαρός τενόρος ερμήνευσε τα «Τραγούδια ενός οδοιπόρου» του Μάλερ, στη μεταγραφή του Σένμπεργκ για μικρό σύνολο.
Η βραδιά ξεκίνησε σε διαφορετικό ύφος, με τη νεανική Συμφωνία αρ. 10 του Φέλιξ Μέντελσον, όπου η φωτεινή, μοτσάρτεια διάθεση της μουσικής υπογραμμίστηκε από την ετεροβαρή σύνθεση της ορχήστρας καθώς τα ψηλά έγχορδα (βιολιά και βιόλες) υπερτερούσαν εμφανώς από τα χαμηλά (μόλις τρία τσέλα και ένα κοντραμπάσο). Η αναλογία αυτή αποδείχτηκε πολύ πιο κρίσιμη στην «Εξαϋλωμένη νύχτα», όπου υπάρχει σημαντικά μεγαλύτερη ανάγκη για την προβολή του δραματικού στοιχείου της μουσικής. Σε κάθε περίπτωση, η εξαίρετη ποιότητα του ήχου των εγχόρδων και οι μεμονωμένες συνεισφορές των μουσικών, προ πάντων του Ράινερ Χόνεκ (α΄ βιολί), είχαν ως αποτέλεσμα την επιτυχημένη απόδοση του έργου.
Αποφασιστικής σημασίας ήταν η παρουσία του Χόνεκ επίσης στη μουσική του Στράους, τόσο στο προγραμματισμένο απόσπασμα από το «Καπρίτσιο», όσο και στα δύο τραγούδια του συνθέτη («Αύριο» και «Αφιέρωση»), τα οποία ερμήνευσε ο Κάουφμαν εκτός προγράμματος. Νωρίτερα, ο τενόρος είχε αποδώσει επίσης εκτός προγράμματος το τραγούδι «Ονειρα» του Βάγκνερ σε ποίηση της Ματίλντε Βέζεντονκ. Συνολικά, ο Κάουφμαν ερμήνευσε όλα τα τραγούδια με μεγάλη τέχνη, απόλυτο έλεγχο της φωνής και της δυναμικής, εξαιρετικό πλάσιμο της μελωδικής γραμμής και άριστη άρθρωση. Κυριάρχησε η αισθητική των ευαίσθητων αλλά σταθερά χαμηλόφωνων διαβαθμίσεων της δυναμικής, γνώριμη πλέον μανιέρα του Κάουφμαν, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση συνάδει εν μέρει με τον εσωστρεφή χαρακτήρα της ποίησης και της μουσικής. Μοιάζει σαν ο ακροατής να κρυφακούει σκέψεις ή χαμηλόφωνες εξομολογήσεις, γεγονός γοητευτικό όταν δεν γίνεται κατάχρηση, αλλά όχι απαραίτητα επικοινωνιακό. Σε συνδυασμό με τις μάλλον αργές ταχύτητες, η επιλογή αυτή αναδεικνύει την ποίηση, αλλά φαίνεται να αφήνει αναξιοποίητο το πλήρες δυναμικό του εκάστοτε μουσικού κειμένου, το οποίο ορισμένες φορές, εκτός από το να εκμυστηρευτεί, έχει ανάγκη και να ανθήσει.